Ալեսանդրո Պերտինի
Ալեսանդրո Պերտինի (իտալ.՝ Sandro Pertini), (սեպտեմբերի 25, 1896[1][2][3][…], Սան Ջիովաննի, Ստելլա, Սավոնա, Լիգուրիա, Իտալիա[4] - փետրվարի 24, 1990[3][5][6][…], Հռոմ, Իտալիա[7]), իտալացի քաղաքագետ-սոցիալիստ, 1978-1985 թվականներին Իտալիայի նախագահը։
.svg){kind=small}
_crowned.svg){kind=small}
Կենսագրություն
խմբագրելԾնվել է 1896 թվականի Ստելլա քաղաքում։ Սկզբում կրթություն է ստացել Վարացայում, հետո Կյաբրերի վարժարանում, իսկ բարձրագույն կրթությունը ստացել և իրավաբանի դիպլոմ ստացել Քյուբրերի վարժարանում, իսկ բարձրագույն կրթությունը և իրավաբանի դիպլոմ է ստացել Ջենովայի համալսարանում։
1918 թվականին Պերտինին միանում է Իտալիայի սոցիալիստական կուսակցության միավորմանը, որից հետո տեղափոխվում է Ֆլորենցիա, որտեղ և պաշտպանել է դիսերտացիա քաղաքագիտությունից։ Այնտեղ նա ծանոթանում է ճանաչված իտալացի սոցիալիստների հետ, ինչպիսիք են Գաետանո Սալվենմինին, և եղբայրներ Կառլ և Նելլի Ռոսելլների և Էռնեստտո Ռոսսիի հետ։
Դիմադրություն ֆաշիզմին
խմբագրելԻտալիայի Սոցիալիստական Միության նախագահի Ջակոմո Մատեոտի սպանությունից հետո Պետինին սկսեց տոտալիտար ռեժիմի դեմ պայքարը։ Նա մի քանի անգամ ծեծի է ենթարկվել, բայց չի դադարել հավատալ իր իդեալներին։ Հետո նա գաղտնի գնում է Ֆրանսիա, սակայն 1920 թվականին վերադառնում է Իտալիա և ձերբակալվում տաս տարի ազատազրկմամբ։ Ազատ է արձակվում Բենիտո Մուսուլինի ձերբակալումից մեկ ամիս հետո և միանում է գերմանիայի օկուպանտների դեմ շարժմանը, ինչպես նաև նորաստեղծ Սոցիալիստական Իտալիային էր դեմ։
Շուտով նրան ձերբակալում են և մահապատժի են ցանկանում ենթարկել, սակայն անտինացիստական պարտիզանական ուժերի շնորհիվ ազատ է արձակվում։ Դրանից հետո նա գնում է Իտալիայի հյուսիս և դառնում է Պարտիզանական շարժման հեղինակ։ Պատերազմի տարիներին նրան արիության և այլ մեդալներ են շնորհել։
Նախագահության տարիներ
խմբագրել1945 թվականին Պերտինին ընտրվում է Իտալիայի առաջին հանրապետության պատգամավոր։
1978 թվականի հուլիսի ութի ընտրությունների 16-րդ փուլում ընտրվում է Իտալիայի Հանրապետության նախագահ։
1985 թվականի հուլիսի 29-ին վաղաժամկետ լքում է պաշտոնը։
1985 թվականի հուլիսի 29-ից մինչև կյանքի վերջ սենատ է լինում։
1990 թվականի փետրվարի 24-ին Հռոմում 93 տարեկան հասակում մահանում է։
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ 1,0 1,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 Encyclopædia Universalis (ֆր.) — Encyclopædia Britannica, 1968.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 Silveri U. G. Dizionario Biografico degli Italiani (իտալ.) — 2015. — Vol. 82.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 BeWeB
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Gran Enciclopèdia Catalana (կատ.) — Grup Enciclopèdia, 1968.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 OPAC SBN (իտալ.)
- ↑ 8,0 8,1 Donne e Uomini della Resistenza (իտալ.) — Associazione Nazionale Partigiani d'Italia.
- ↑ Dettaglio decorato (իտալ.) — presidenza della Repubblica Italiana.
- ↑ https://dgvn.berlin/2017/03/01/verleihung-der-otto-hahn-friedensmedaille/
- ↑ https://www.ucm.es/doctores-honoris-causa
- ↑ http://www.ordens.presidencia.pt/?idc=154
- ↑ https://web.archive.org/web/20171201040249/http://www.leighrayment.com/knights/knightshon.htm
Գրականություն
խմբագրել- Angelini, C. (1985). In viaggio con Pertini. Bompiani.
- Bisiach, Gianni (1984). Pertini racconta. Mondadori.
- Carreti, S., y M. Degli'Innocenti (1996). Sandro Pertini combattente per la libertà. Lacaita.
- Ghirelli, Antonio (1981). Caro Presidente. Rizzoli.
- Guidotti, M. (1988). Sandro Pertini, una vita per la libertà. Editalia.
- Nori, Paolo (2006). Noi la farem vendetta. Feltrinelli.
- Pertini, Sandro (1984). Sandro Pertini, Sei condanne, due evasionite. Mondadori.
- Uboldi, R. (1984). Pertini soldato. Bompiani.
- VV. AA. (1997). Sandro Pertini nella Storia d'Italia. Lacaita.
Արտաքին հղումներ
խմբագրել
- Фонд Алессандро Пертини(իտալ.)
- A biography of Pertini from the Associazione Nazionale Sandro Pertini
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ալեսանդրո Պերտինի» հոդվածին։ |