Գուրգեն Բ Արծրունի
Պարսկահայքի իշխան
Գուրգեն Բ Արծրունի (883-923), Պարսկահայքի իշխան 904 թվականից։ Ծնվել է Վասպուրականում՝ Արծրունիների իշխանական կալվածքում։ Իշխել է ավագ եղբայր Աշոտ-Սարգսի հետ՝ որպես Վասպուրականի գահերեց իշխան՝ 897-904 թվականներին, ապա, Աշոտի մահից և Գագիկ Գ-ի (904-908) գահերեց իշխան դառնալուց հետո՝ Պարսկահայքի իշխան (904-925)։
Գուրգեն Բ Արծրունի | |
---|---|
Պարսկահայքի իշխան | |
Իշխանություն | 904–925 |
Ծնվել է՝ | 883[1] կամ 884[1] |
Մահացել է՝ | 923[1] |
Նախորդ | Աշոտ-Սարգիս |
Տոհմ | Արծրունիներ |
Հայր | Գրիգոր-Դերենիկ[2] |
Մայր | Սոֆյա Բագրատունի[2] |
Գուրգեն Բ Արծրունին Գրիգոր-Դերենիկի որդին էր։
Ընտանիք
խմբագրելՍտորև ներկայացված են Աշոտ Ա Մեծ թագավորի և Կատրանիդե Ա թագուհու 7 զավակներից երեքը՝ իրենց ընտանիքներով։ Ներառված չեն մյուս 4-ը՝ Սմբատ, Սահակ, Դավիթ և Մարիամ։
Աշոտ Մեծ (885-890) | Կատրանիդե Ա (885-890) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
դուստր | Վահան Արծրունի | Շապուհ սպարապետ | Գրիգոր Արծրունի (857-887) Վասպուրականի իշխան | Սոֆյա Բագրատունի | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Գագիկ Աբու-Մրվան Արծրունի (897-898) Վասպուրականի իշխան | դուստր | Աշոտ սպարապետ | Մլքե (908-943) | Գագիկ (908-943) Վասպուրականի թագավոր | Գուրգեն (904-925) Պարսկահայքի իշխան | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Սեդա Արծրունի | Աշոտ (898-904) Վասպուրականի իշխան | Աշոտ-Դերենիկ (943-958) Վասպուրականի թագավոր | Աբուսահլ-Համազասպ (958-968) Վասպուրականի թագավոր | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Աշոտ-Սահակ (968-991) Վասպուրականի թագավոր | Գուրգեն-Խաչիկ (991-1003) Վասպուրականի թագավոր | Սենեքերիմ-Հովհաննես (1003-1021) Վասպուրականի թագավոր | Դերենիկ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Տես նաև
խմբագրելԾանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ 1,0 1,1 1,2 Toumanoff C. Les dynasties de la Caucasie chrétienne de l'Antiquité jusqu'au xixe siècle (ֆր.): Tables généalogiques et chronologiques — Rome: 1990. — P. 103.
- ↑ 2,0 2,1 Toumanoff C. Les dynasties de la Caucasie chrétienne de l'Antiquité jusqu'au xixe siècle (ֆր.): Tables généalogiques et chronologiques — Rome: 1990. — P. 102—103.