Կրթությունը Ճապոնիայում

Կրթությունը Ճապոնիայում պարտադիր է տարրական և ցածր հիմնական մակարդակների աշակերտների համար։ Աշակերտների մեծ մասն ավարտում է դպրոցը սովորելով հիմնական մակարդակում, բայց մասնավոր կրթությունը տարածված է ավագ դպրոցների և համալսարանական մակարդակներում։ Ճապոնիայի կրթական համակարգը առանցքային դեր է խաղում Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Ճապոնիայի վերականգման և կտրուկ տնտեսական աճի հարցում։

Կրթությունը Ճապոնիայում

Հիմնական լեզուները	ճապոներեն
Գրագիտության մակարդակը
Ընդհանուր	99.0%
Տղա	99.9%
Աղջիկ	99.7%

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո՝ 1947 թվականից ի վեր, օկուպիստական ուժերի ազդեցությամբ ուժի մեջ են մտել Կրթության մասին հիմնարար օրենքը և Դպրոցական կրթության մասին օրենքը։ Վերջինը սահմանում է դպրոցական համակարգը, որը դեռ մինչ օրս գործում է․ վեց տարի տարրական դպրոց, երեք տարի հիմնական դպրոց, երեք տարի ավագ դպրոց, երկու կամ չորս տարի համալսարան։

Նախադպրոցական կրթությունը իրականացվում է մանկապարտեզների և խնամակալների կողմից։ Պետական և մասնավոր խնամակալական կենտրոններն ընդունում են մեկից մինչև հինգ տարեկան երեխաների։ Այդտեղի 3–5 տարեկան երեխաների համար ծրագրերն ինչ-որ չափով նման են մանկապարտեզների ծրագրերին։ Սակայն կրթական մոտեցումը մանկապատեզներում չափազանց տարբեր է՝ չկարգավորված միջավայրերից, որոնք շեշտը դնում են խաղերի վրա, մինչև գերկարգավորված միջավայրեր, որոնք կենտրոնանում են երեխային մասնավոր տարական դպրոցի ընդունելության քննության պատրաստելու վրա։

Դպրոց

Ճապոնիայում դպրոցների գործունեությունը սկսվում է ապրիլին և դասերը լինում են երկուշաբթիից ուրբաթ կամ շաբաթ՝ կախված դպրոցից։ Ուսումնական տարին բաղկացած է երկու կամ երեք կիսամյակից, որոնք գարնանը և ձմռանը բաժանված են կարճ արձակուրդներով, իսկ ամռանը վեց շաբաթ տևողությամբ ամառային արձակուրդով։

Հիմնական դպրոց

Հիմնական դպրոցը ներառում է յոթերորդ, ութերորդ և իններորդ դասարանները․ երեխաները հիմնականում 13-ից 15 տարեկան են։ 2012 թվականի դրությամբ Ճապոնիայում հիմնական դպրոցների աշակերտների թիվը կազմել է 3.5 միլիոն՝ ավելի ցածր քան 1990 թվականի 5.3 միլիոնի ցուցանիշը։ Միևնույն ժամանակ հիմնական դպրոցների թիվը մնացել համեմատաբար անփոփոխ՝ 1990 թվականի 11,275-ից ընկնելով մինչև 10,699-ի (2012 թվականի դրությամբ), մինչդեռ հիմնական դպրոցի ուսուցիչների թիվը հազիվ է տեղից շարժվել (1990 թվականին եղել է 257,605 աշխատող ուսուցիչ, իսկ 2012 թվականին՝ 253,753 ուսուցիչ)։ Հիմնական դպրոցի աշկակերտների շուրջ 8%-ը հաճախում է մասնավոր հիմնական դպրոցներ, որոնք կազմում բոլոր հիմնական դպրոցների 7%-ը։ Մասնավոր դպրոցները զգալիորոն ավելի թանկ են։ 2012 թվականի դրությամբ միջին տարեկան արժեքը մասնավոր հիմնական դպրոց հաճախելու համար եղել է 1,295,156 յեն (մոտավոր 10,000 ԱՄՆ դոլար) մեկ աշակերտի համար՝ մոտավոր պետական դպրոցի համար անհրաժեշտ 450,340 յենի ($3728) եռակին։ Ճապոնիայի պարտադիր կրթությունը ավարտվում է իններորդ դասարանով, բայց 2%-ից քիչ մասն է դուրս մնում, 1960 թվականի դրությամբ կրթությունը ավագ դպրոցում շարունակողների տոկոսը գտնվում էր 60%-ից ցածր, բայց մինչև 1980 թվականը այն կտրուկ աճելով անցել է 90%-ը և շարունակելով բարձրացել է ամեն տարի՝ հասնելով 98.3%-ի 2012 թվականին։

Ուսուցիչները հիմնականում մասնագիտացված են այն առարկաների ուղղությամբ, որոնք իրենք դասավանդում են, և ավելի քան 80%-ը ունեն չորսամյա համալսարանական կրթություն։ Դասարանները մեժ են՝ միջին հաշվով եռեսունութ աշակերտ ամեն մի դասարանում, և դասարանը ունենում է իր սենյակը և ուսուցիչներից մեկից նշանակված դասղեկ։ Ի տարբերություն տարրական դպրոցի, հիմնական դպրոցում աշակերտներն ունենում են տարբեր ուսուցիչներ տարբեր առարկաների համար։ Եվ ուսուցիչն է տեղափոխվում նոր դասարան ամեն հիսուն կամ քառասունհինգ րոպեանոց դասաժամից հետ, այլ ոչ թե աշակերտները։

Դասավանդումը հիմնականդպրոցում հակվեծ հիմնվելու դասախոսությունների մեթոդի վրա։ Ուսուցիչները դասարանում կիրառում են նաև այլ միջոցներ, ինչպիսիք են հեռուստացույցը և ռադիոն, ինչպես նաև որոշակի չափով լաբարատոր աշխատանք։ Մինչև 1989 թվականը բոլոր պետական դպրոցների գրեթե 45%-ը ուներ համակարգիչներ, ներառյալ այն դպրոցները, որոնք օգտագործում էին դրանք միան վարչարարության համար։ Ուսումնական ծրագիրի բոլոր նյութերը հստակ նշված են Հիմնական դպրոցների ուսումնական ծրագրի մեջ։ Որոշ առարկաներ, ինչպիսիք են ճապոներենը և մաթեմատիկան, սկսում են դասավանդել տարրական ուսումնական պլանով։ Իսկ մյուսները, օրինակ՝ օտար լեզվի ուսուցանում, սկսվում է այս մակարդակից, չնայած նաեւ այն փաստին, որ 2011 թվականի ապրլից անգլերենը դարձել է տարրական դպրոցի ուսումնական պլանի պարտադիր մասը։ Հիմնական դպրոցի ծրագիրը ներառում է ճապոներենը, հասարակագիտական առարկաները, մաթեմատիկան, գիտությունը, երաժշտությունը, գեղագիտությունը, առողջությունը և ֆիզկուլտուրան։ Բոլոր աշակերտները նաև դասավանդվում են աշխատանքի ուսուցում և տնային տնտեսություն։ Բարոյագիտությունն ու հատուկ աշխատանքները շարունակում են ստանալ պատշաճ ուշադրություն։ Աշակերտների մեծ մասն մասնակցում է նաև մի շարք դպրոցական ակումբներից մեկի աշխատանքներին, որոնք նրանց զբաղված են պահում մինչև ժամը 6-ը (ներառյալ ոչ աշխատանքային օրերին, ինչպես նաև հաճախ մինչ դասերը սկսվելը), և մասն են կազմում պատանիների շրջանում զանցանքների կանխման ջանքերի։

Հիմնական դպրոցի աճող թվով աշակերտներ երեկոները և հանգստյան օրերին հաճախում են նաև juku՝ մասնավոր կրկնուսուցային դպրոցներ։ Աշակերտեների կենտրոնացումը այսպիսի այլընտրանքային ուսուցումների շուրջը և աճող կարգավորված պահանջարկն աշակերտների ժամանակի համար դարձել են ուսուցիչների և լրատվամիջոցնորի քննադատության առարկան այն բանի համար, որ վերջին տարիներին դրանք տանում են դասարանի կրթական մակարդակի և աշակերտների արդյունավետության անկմանը։

Նախարարությունը գիտակցում է բոլոր օտար լեզուների դասավանդման անհրաժեշտությունը, հատկապես անգլերենինը։ Որպեսզի բարելավի խոսակցական անգլերենի դասավանդումը, կառավարությունը հրավիրում է երիտասարդ անգլերենի լեզվակիրների Ճապոնիա որպես դպրոցական խորհրդի և պրեֆեկտուրաների ասիստենտներ իր Ճապոնիայի փոխանակման և դասավանդման ծրագրի շրջանակներում աշխատելու։

Միջազգային կրթություն

2015 թվականի հունվարի դրությամբ, Ճապոնիան ունի 234 միջազգային կրթական հաստատություն։

Տես նաև

• Ճապոնիայի մշակույթ
• Ճապոնիայի պատմություն

Հավելյալ ընթերցացանկ

• De Bary, William Theodore, Carol Gluck, Arthur E. Tiedemann. (2005). Sources of Japanese Tradition, Vol. 2. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-12984-8; OCLC 255020415
• Hebert, David G. (2011). Wind Bands and Cultural Identity in Japanese Schools. Springer press, 2011.
• Hood, Christopher P. Japanese Education Reform: Nakasone's Legacy, 2001, London: Routledge, ISBN 0-415-23283-X.
• Kelly, Boyd. (1999). Encyclopedia of Historians and Historical Writing, Vol. 1. London: Taylor & Francis. ISBN 978-1-884964-33-6
• Uno, Kathleen S. (1999). Passages to Modernity: Motherhood, Childhood, and Social Reform in Early Twentieth Century Japan. Hawai'i: University of Hawai'i Press. ISBN 978-0-8248-1619-3, ISBN 978-0-8248-2137-1.

Journal articles, conference papers, and other papers:

• Doig, Brian and Susie Groves. "Japanese Lesson Study: Teacher Professional Development through Communities of Inquiry." Mathematics Teacher Education and Development 2011, Vol. 13.1, 77–93.
• Shimizu, Yoshinori (Tokyo Gakugei University Faculty of Education). "CAPTURINGTHE STRUCTURE OF JAPANESE MATHEMATICS LESSONS:SOME FINDINGS OF THE INTERNATIONAL COMPARATIVE STUDIES Արխիվացված 2018-07-12 Wayback Machine." ICMI-Second East Asia Regional Conference on Mathematics Education and Ninth Southeast Asian Conference on Mathematics Education, 27–31 May 2002
• Takahashi, Akihiko (高橋　昭彦; DePaul University). "CHARACTERISTICS OF JAPANESE MATHEMATICS LESSONS." CRICED Mathematics Symposium, 2006.

Արտաքին հղումներ

• Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology
• Information on education in Japan, OECD – contains indicators and information about Japan and how it compares to other OECD and non-OECD countries
• Diagram of Japanese education system, OECD – using 1997 ISCED classification of programmes and typical ages. (Also available in romanized Japanese.)