Հասակակիցների վիկտիմիզացիա
«Հասակակիցների վիկտիմիզացիան» երեխաների շրջանում այլ երեխաների ագրեսիվ վարքագծի թիրախ դառնալու փորձն է, որոնք քույրեր կամ եղբայրներ չեն և պարտադիր չէ, որ լինեն տարիքակից[1]։
Նախապատմություն
խմբագրելԶանգվածային հետաքրքրությունը հասակակիցների վիկտիմիզացիայի հարցի նկատմամբ առաջացավ 1990-ականներին՝ երբ մամուլում լուսաբանվեց աշակերտների ինքնասպանության, հասակակիցների ծեծի և դպրոցում կրակոցների, հատկապես Կոլորադոյում ողբերգության հարցը[2]։ Սա հանգեցրեց հետազոտությունների պայթյունի, որոնք փորձում էին պարզել բուլեր-տուժող հարաբերությունները, հասկանալ թե ինչն է հանգեցնում զոհերին բացասական արդյունքների և որքանով է տարածված այս խնդիրը։ Հասակակիցների վիկտիմիզացիայի ուսումնասիրություններն իրականացվել են նաև մանկական հարաբերություններն ընդհանուր առմամբ ուսումնասիրող հետազոտության համատեքստում և թե ինչպես են դրանք կապված դպրոցում շփման և ձեռքբերումների հետ։
Հետազոտությունն ապացուցել է հասակակիցների զոհաբերության խնդրահարույց բնույթը՝ բացահայտելով բազմաթիվ բացասական արդյունքներ, ինչպիսիք են ցածր ինքնագնահատականը, ցածր դպրոցական ներգրավվածությունը, դպրոցից խուսափելը, ցածր դպրոցական ձեռքբերումները և դեպրեսիան[2]։ Հասակակիցների վիկտիմիզացիան հատկապես տարածված և վնասակար է միջին դպրոցում, քանի որ այս ընթացքում երեխաները ինքնորոշվում են՝ ստեղծելով ինքնակառավարման սխեմա և ինքնագնահատական, որոնք երկուսն էլ կազդեն նրանց ապագա չափահաս կյանքի վրա. այս պատճառով, հասակակիցների վիկտիմիզացիայի վերաբերյալ հետազոտությունների մեծ մասը կենտրոնանում է այս տարիքային խմբի վրա։ Նրանք նաև ավելի խոցելի են հասակակիցների մերժման նկատմամբ, քանի որ պատկանելության և մտերմության կարիքները կարող են հատկապես ուժեղ լինել վաղ դեռահասության շրջանում, երբ երեխաները աշխատում են իրենց հասակակիցների խմբերն ամրապնդելու համար[3][4]։
Վիկտիմիզացիայի հետազոտության մեծ մասն ընդունում է սոցիալական հոգեբանություն հեռանկարը՝ ուսումնասիրելով, թե ինչպես են հասակակիցների վիկտիմիզացիայի տարբեր տեսակներ ազդում անհատի վրա և տեղի ունեցող տարբեր բացասական արդյունքների վրա։ Որոշ փորձագետներ ընդունում են սոցիալական վիկտիմիզացիա տերմինը, որպեսզի հասկանալի լինի, որ վիկտիմիզացիան կարող է լինել և՛ բանավոր, և՛ ոչ բանավոր ձևեր կամ ուղղակի կամ անուղղակի լինել։ Նրանք հիմնականում կենտրոնանում են վիկտիմիզացիայի տեսակների վրա, որոնք կարող են առաջանալ որոշակի միջավայրում մի քանի աղբյուրներից։ Անձի հոգեբաններ ուշադրություն են դարձնում վիկտիմների անհատական տարբերություններին։ Նրանք կարող են նաև ուսումնասիրել անհատներին սոցիալական համատեքստում՝ որոշելով, թե որոնք են ավելի հավանական զոհ դառնալու, օրինակ՝ նրանք, ովքեր սոցիալապես իզոլացված են։
Տեխնոլոգիաների զարգացման և երեխաներին և դեռահասներին տրվող լայն հասանելիության հետ մեկտեղ հասակակիցների վիկտիմիզացիան ավելի ու ավելի տարածված է դարձել ինտերնետի և բջջային հեռախոսների միջոցով[5]։ Վիկտիմիզացիայի այս ձևը, որը կոչվում է կիբերհարձակում ունի ավելի լայն լսարան, համեմատած ավանդական դեմ առ դեմ բուլինգի[5]։ Ավելի հեշտ է նաև թաքցնել ծնողներից և ուսուցիչներից։ Հետազոտությունները ցույց են տվել, որ քանի որ վիկտիմիզացիայի այս ձևը կատարվում է ինտերնետի անանունության կամ տեքստային հաղորդագրությունների միջոցով, ահաբեկիչները ավելի հարմարավետ են զգում զոհի հանդեպ ավելի դաժան լինելիս[6]։ Առանց դեմ առ դեմ հաղորդակցության, սոցիալական ստանդարտները դառնում են պակաս կարևոր, իսկ վարքագիծը դառնում է ավելի քիչ վերահսկված[6]։
Խոշոր տեսական մոտեցումներ
խմբագրելՕպերատիվ սահմանումներ
խմբագրելԻ սկզբանե, հետազոտողները կենտրոնացած էին վիկտիմիզացիայի բացահայտ ձևերի վրա, որոնք դասակարգվում էին որպես ֆիզիկական կամ բանավոր[7]։ Հետագայում, այնպիսի հետազոտողներ, ինչպիսիք էին Նիկի Ռ. Քրիքը պնդում էր, որ գոյություն ունի ավելի թաքնված վիկտիմիզացիա, որը նա նկատեց հիմնականում կանանց շրջանում, որը նա անվանեց հարաբերական վիկտիմիզացիա, որի ընթացքում երեխայի սոցիալական հարաբերությունների և սոցիալական դիրքի վրա կատարում հարձակում:.[8] Այսօր, վիկտիմիզացիան հիմնականում օպերատիվորեն սահմանվում է որպես կամ գաղտնի/հարաբերական վիկտիմիզացիա կամ բացահայտ/ֆիզիկական վիկտիմիզացիա, որի դեպքում երեխային սպառնում է մարմնական վնաս կամ ենթարկվում է դրան[9]։
Հետազոտական մոտեցումներ և տեսություններ
խմբագրելՀասակակիցների վիկտիմիզացիայի ուսումնասիրությունը բխում է հետազոտության երկու հիմնական ուղղություններից, որոնք բացահայտվել են Seely, Tombari, Bennett & Dunkle (2009)ի կողմից[2] և կոչվում է «բուլինգի շարան» և «հասակակիցների հարաբերությունների շարան»։ «Բուլինգի շղթայի» վիկտիմիզացիայի ասպեկտը կենտրոնանում է այն բանի վրա, թե ինչն է ստիպում զոհերին հեռու մնալ դպրոցից և տառապել վնասակար բացասական հետևանքներից, մինչդեռ մյուսները հարմարվում են դրանց։
Հակասություն
խմբագրելԲուլինգի ասպեկտների նկատմամբ հետաքրքրությունը ծագեց 1990-ականներին՝ մամուլում ուսանողների ինքնասպանությունների, հասակակիցների ծեծի և դպրոցական կրակոցների լուսաբանման պատճառով[2]։ Այնուամենայնիվ, նման բացասական արդյունքները հազվադեպ են։
Հասակակիցների վիկտիմիզացիայի հետևանքների հետ կապված ամենահայտնի դեպքերից մեկը 1999 թվականի Կոլումբայնի ավագ դպրոցում տեղի ունեցած դեպքն է։ Այս միջադեպի հեղինակները՝ Էրիկ Հարիսը և Դիլան Քլեբոլդը, սպանեցին 12 աշակերտի և 1 ուսուցչի, ինչպես նաև վիրավորեցին ևս 21 աշակերտի՝ նախքան ինքնասպան լինելը։ Ողբերգությունից հետո մանրամասներ ի հայտ եկան, որոնք ցույց էին տալիս, որ Հարիսը և Քլեբոլդը տարիներ շարունակ բռնության են ենթարկվել համադասարանցիների կողմից, դպրոցական պաշտոնյաների կողմից քիչ կամ առանց միջամտության։ Թեև նման իրադարձությունները հաճախակի չեն, սակայն դրանք տագնապալի վնաս են հասցնում։
Վերջերս գրանցվել է հասակակիցների զոհերի և համասեռամոլության հետ կապված միջադեպերի թվի աճ։ Մասնավորապես, նորությունները վերջերս ընդգծեցին լեսբուհի, գեյ, բիսեքսուալ և տրանսգենդեր (ԼԳԲՏ) ուսանողների բազմաթիվ դեպքեր, ովքեր ինքնասպանություն են գործել՝ ի պատասխան հասակակիցների վիկտիմազացիայի։ Նման միջադեպերից մեկը Ռութգերսի համալսարանի ուսանող 18-ամյա Թայլեր Կլեմենտիի դեպքն է, որին իր սենյակակից Դհարուն Ռավին գաղտնի տեսանկարահանել է մեկ այլ տղամարդու հետ սեռական հարաբերություն ունենալիս։ Ռավին և մեկ այլ ուսանող հեռարձակել են սեռական բնույթի տեսանյութը համացանցում։ Այս մասին իմանալուց հետո Կլեմենտին ցատկեց Ջորջ Վաշինգտոնի կամրջից։ Հաղորդագրությունները պնդում են, որ Կլեմենտին բողոք է ներկայացրել այն մասին, որ իր սենյակակիցը նախկինում նույն կերպ խախտել է իր անձնական տարածքը, բայց Կլեմենտիի սենյակակցին փոխարինելու համար որևէ քայլ չի ձեռնարկվել։
Հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ լեսբուհի, գեյ կամ բիսեքսուալ (LGB) ուսանողները մեծ հավանականություն ունեն զոհ դառնալու[10]։ ԼԳԲ անդամների կեսից ավելին բանավոր բռնության է ենթարկվել ավագ դպրոցում սովորելիս, իսկ 11%-ը ենթարկվել է ֆիզիկական բռնության՝ Դ’Աուգելի և այլոց կատարած ուսումնասիրության արդյունքում։ (2002)։ Բացասական արդյունքները, ինչպիսիք են հոգեկան առողջության հետ կապված խնդիրները և դպրոցական վատ առաջադիմությունը, կապված են ԼԳԲ-ի ուսանողների վիկտիմիզացիայի դեպքերի հետ[11][12]։
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ Hawker, David S.J.; Boulton, Michael J. (2000 թ․ մայիս). «Twenty years' research on peer victimization and psychosocial maladjustment: a meta-analytic review of cross-sectional studies». Journal of Child Psychology and Psychiatry. 41 (4): 441–455. doi:10.1111/1469-7610.00629. PMID 10836674.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Seeley, Ken; Tombari, Martin L.; Bennett, Laurie J.; Dunkle, Jason B. (2009 թ․ հուլիս). «Peer victimization in schools: a set of quantitative and qualitative studies of the connections among peer victimization, school engagement, truancy, school achievement, and other outcomes». National Center for School Engagement. 1: 13–46. NCJ 234135. Pdf. Արխիվացված 2016-03-04 Wayback Machine
- ↑ Gottman, John M.; Mettetal, Gwendolyn (1987), «Speculations about social and affective development: friendship and acquaintanceship through adolescence», in Gottman, John M.; Parker, Jeffrey G. (eds.), Conversations of friends: speculations on affective development, New York, New York: Cambridge University Press, էջեր 192–237, ISBN 9780521263214. Retrieved from www.csa.com.
- ↑ Sullivan, Harry Stack (2013) [1953]. The interpersonal theory of psychiatry. New York: Norton. ISBN 9781136439292.
- ↑ 5,0 5,1 Schneider, Shari Kessel; O'Donnell, Lydia; Stueve, Ann; Coulter, Robert W.S. (2012 թ․ հունվար). «Cyberbullying, school bullying, and psychological distress: a regional census of high school students». American Journal of Public Health. 102 (1): 171–177. doi:10.2105/AJPH.2011.300308. PMC 3490574. PMID 22095343.
- ↑ 6,0 6,1 Chesney, Thomas; Coyne, Iain; Logan, Brian; Madden, Neil (2009 թ․ նոյեմբեր). «Griefing in virtual worlds: causes, casualties and coping strategies». Information Systems Journal. 19 (6): 525–548. doi:10.1111/j.1365-2575.2009.00330.x. S2CID 205306751.
- ↑ Storch, Eric A.; Masia-Warner, Carrie; Crisp, Heather; Klein, Rachel G. (2005 թ․ հոկտեմբեր). «Peer victimization and social anxiety in adolescence: a prospective study». Aggressive Behavior. 31 (5): 437–452. doi:10.1002/ab.20093.
- ↑ Crick, Nicki R. (director) (2011 թ․ փետրվարի 24). Relational and overt aggression, peer victimization, social information processing, and gender. Nashville: Vanderbilt University. Lecture conducted from Vanderbilt University, Nashville.
- ↑ Cole, David A.; Maxwell, Melissa A.; Dukewich, Tammy L.; Yosick, Rachel (2010 թ․ ապրիլ). «Targeted peer victimization and the construction of positive and negative self-cognitions: connections to depressive symptoms in children». Journal of Clinical Child & Adolescent Psychology. 39 (3): 421–435. doi:10.1080/15374411003691776. PMC 4300522. PMID 20419582.
- ↑ D'Augelli, Anthony R.; Pilkington, Neil W.; Hershberger, Scott L. (Summer 2002). «Incidence and mental health impact of sexual orientation victimization of lesbian, gay, and bisexual youths in high school». School Psychology Quarterly. 17 (2): 148–167. doi:10.1521/scpq.17.2.148.20854.
- ↑ Hershberger, Scott L.; D'Augelli, Anthony R. (1995 թ․ հունվար). «The impact of victimization on the mental health and suicidality of lesbian, gay, and bisexual youths». Developmental Psychology. 31 (1): 65–74. doi:10.1037/0012-1649.31.1.65.
- ↑ Murdock, Tamera B.; Bolch, Megan B. (2005 թ․ փետրվար). «Risk and protective factors for poor school adjustment in lesbian, gay, and bisexual (LGB) high school youth: Variable and person-centered analyses». Psychology in the Schools. 42 (2): 159–172. doi:10.1002/pits.20054.