Տելեպատիա

Հեռազգացություն (հին հունարեն՝ τῆλε - «հեռու, հեռվում», հին հունարեն՝ πάθος - զգացողություն, տելեպաթիս), մարդկանց միջև մտքերի փոխանակության ձևերից։ Հեռազգացության ժամանակ ինֆորմացիան ընկալողը (պերցիպենտը) առանց զգայարանների և հատուկ սարքերի օգնության պետք է իմանա, թե ինչի մասին է մտածում ինֆորմացիան առաքողը (ինդուկտորը)։ Ենթադրվում է, որ հեռազգացության ընդունակության հիմքում ընկած են հոգեբանությանն ու ֆիզիոլոգիային անհայտ մարդու հոգեֆիզիոլոգիական մեխանիզմներ, ֆիզիկային անհայտ մատերիայի հատկություններ։ Հեռազգացությունը պարապսիխոլոգիայի երևույթներից է։

Կոստատին Գաուսը տելեպաթիայի մասին

Մի սուբյեկտի ազդեցությունը մյուսի վրա կարող է տեղի ունենալ բացարձակապես առանց ակնհայտ դրսևորումների։ Դա տելեպաթիկ հիպնոսի ընկալման տարատեսակներից է, այսինքն մենք մտածում ենք կենդանու մասին և ստանում ենք արդյունք։ Մենք կենդանու գլխում տեղադրել էինք էլեկտրոդ և ես փորձում էի ներգործել նրա վրա։ Բոլոր ներկաները տեսան, թե ինչպես է փոփոխվում ալիքի բնույթը։ Կենդանին հանգստացավ։ Երբ ես դադարեցրեցի ներգործելը՝ կենդանու մոտ վերադարձավ անհանգստությունը։ Բոլոր այս գիտական տվյալները ֆիքսվում են, վերլուծվում են, թվայնացվում են։ Գործիքին բարդ է խաբելը։ Հայտնի են տարբեր փաստեր գերէքստրասենսորիկ ընկալման, երբ շունը կարողացել է զգալ տիրոջը բավականին մեծ տարածության վրա։ Բազմաթիվ գիտնականներ եկել են եզրահանգման, որ կա ևս մեկ ընկալման աղբյուր՝ տելեպատիան՝ մտքերի փոխանցումը տարածության մեջ։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 6, էջ 357)։