Հոգեբանական վեպ
Հոգեբանական վեպը՝ վեպի տեսակ է, որում հեղինակը նպատակ ունի արտացոլելու և հետազոտելու մարդու «ներքին աշխարհը» և «նրա հոգու նրբագույն շարժումները»։ Իր դասական ֆորմայով ձևավորվել է 19-րդ դարում՝ հիմնականում ռուսական և ֆրանսիական գրականության մեջ։ 20-րդ դարում նրա ազդեցությունը տարածվեց ամբողջ համաշխարհային գրականության վրա։ Հոգեբանական վեպի կանոնիզացիան հասավ այնպիսի աստիճանի, որ այն հաճախ համարվում էր հոմանիշ վեպերին, իսկ մնացած բոլոր ձևերը արհամարհվում էին՝ համարվելով թերի։ Այս տեսանկյունից հոգեբանական վեպը համարվում է ժամանակակից բանաստեղծական արվեստի կարևորագույն նորմատիվ։
Նախապատմություն
խմբագրել- Գիոմ դե Մաշա, «Ճշմարիտ պատմություն» (14-րդ դար)
- Գաբրիել Ժոսեֆ Գիերագ, «Պորտուգալական նամակներ» (1669)
- Սեն Ռեալ[1], «Դոն Կարլոս» (1672)
- Լաֆենտ, «Արքայադուստր Կլևսկայա» (1679)
- Բերնար, «Ինես դե Կորդու» (1696)
- Անտուան Ֆրանսուա Պրևո, «Մանոն Լասկո» (1731)
- մադամ դե Տանսեն, «Գրաֆ դե Կամենժայի հուշագրությունները» (1735)
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ Сен-Реаль, Цезарь-Ришар
Արտաքին հղումներ
խմբագրել- Николаев, Пётр Алексеевич, Словарь по литературоведению Արխիվացված 2016-03-05 Wayback Machine
- Հոդվածներ Кржижановский, и Благой, из Литературной энциклопедии
|
Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։ Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։ |