Մեռյալների կղզի (նկար)

Մեռյալների կղզի;
տեսակ	նկարների շարք, pentalogy? և series of similar 2-D artworks?
նկարիչ	Առնոլդ Բյոկլին
տարի	1886
ստեղծման երկիր	Շվեյցարիա
ուղղություն	սիմվոլիզմ
ժանր	դիցաբանական գեղանկարչություն և այլաբանություն
նյութ	Oil Painting on Rice Paper?
հավաքածու	Լայպցիգի կերպարվեստի թանգարան, Ազգային հին պատկերասրահ և Բեռլին
ներշնչված է	հավանաբար՝ Pontikonisi?
հիմնական թեմա	մահ
հատվածն է	Մեռյալների կղզի (տարբերակ 1), Մեռյալների կղզի (տարբերակ 3), Մեռյալների կղզի (տարբերակ 5), Մեռյալների կղզի (տարբերակ 4) և Մեռյալների կղզի (տարբերակ 2)
հեղինակի կրկնօրինակներ	5
	պատկերված են
	Ծանոթագրություններ;
	Die Toteninsel by Arnold Böcklin Վիքիպահեստում

«Մեռյալների կղզի» (գերմ. Die Toteninsel), շվեյցարացի սիմվոլիստ նկարիչ Առնոլդ Բյոկլինի (1827-1901) ամենահայտնի կտավը։ Ընդհանուր առմամբ 1880-1886 թվականներին Բյոկլինը ստեղծել է այս կտավի հինգ տարբերակ։

Նկարագիր

Նավակը մոտենում է մի փոքր կղզու, որի ժայռերը կարծես բնական պատ են կազմում ներքին տարածքի համար՝ գերաճած մուգ կիպարիսներով։ Ջրի և այդ տարածության միջև քարե ժայռերը մուտք են կազմավորում։ Ժայռերի ներքին կողմում տեսանելի են ուղղանկյուն որմնախորշեր։

Նավակի մեջ երկու մարդ կա՝ թիավարողը, որը վարում է այն և սպիտակ կտորով փաթաթված անձնավորություն։ Անձնավորության դիմաց երկար ուղղանկյուն արկղ է, որը սովորաբար մեկնաբանվում է որպես դագաղ։ Թիավարողին հաճախ զուգակցում են Քարոնի հետ, իսկ ջրային տարածքը, որը հատում է նավակը՝ Ստիքս կամ Աքերոն գետերի։ Հետաքրքիր է, որ Հարավային Եվրոպայում կիպարիսները զուգակցվում են մահվան հետ և հաճախ տնկվում են գերեզմանոցներում։

Նկարի տարբերակներ


1880, մայիս Կտավ, յուղաներկ, 111×115 սմ Բազելի գեղարվեստի թանգարան, Բազել	1880, հունիս Փայտ, յուղաներկ, 74×122 սմ Մետրոպոլիտեն թանգարան, Նյու Յորք	1883 Փայտ, յուղաներկ, 80×150 սմ Ազգային հին պատկերասրահ, Բեռլին

1884 Պղինձ, յուղաներկ, 81×151 սմ	1886 Փայտ, յուղաներկ, 80×150 սմ Կերպարվեստի թանգարան, Լայպցիգ	1901 Փայտ, յուղաներկ, ?×? սմ Մասնավոր հավաքածու

1880 թվականի մայիսին Բյոկլինն ավարտել է նկարի առաջին տարբերակը իր հովանավոր Ալեքսանդր Գյունտերի համար, բայց նկարը պահել է իր մոտ։ 1920 թվականին կտավը ձեռք է բերել Գոթֆրիդ Կելլեր ընկերությունը։

1880 թվականի ապրիլին Ֆլորենցիայում Բյոկլինի արհեստանոց է այցելել ֆինանսիստ Գեորգ ֆոն Բերնի այրին և գերմանացի քաղաքական գործիչ կոմս Վալդեմար Օրիոլայի ապագա կինը՝ Մարի Բերնան։ Նրան զարմացրել է նկարակալի վրայի անավարտ նկարը, և Բյոկլինը նրա համար ստեղծել է երկրորդ, ավելի փոքր տարբերակը փայտի վրա՝ նրա խնդրանքով ավելացնելով դագաղ և կնոջ պատկեր՝ որպես ամուսնու մահվան ակնարկ։ Հետագայում նա ավելացրել է այս տարրերը առաջին տարբերակին։

Երրորդ տարբերակը Բյոկլինը նկարել է 1883 թվականին իր վաճառքի գործակալ Ֆրից Գուրլիտտի համար։ Դրա վրա առաջին անգամ հայտնվել են անվան և ազգանվան «A.B.» սկզբնատառերը՝ աջ կողմում գտնվող ժայռի թաղման խորշերից մեկի վրա։ 1933 թվականին նկարը հանվել է վաճառքի. այն ձեռք է բերել Բյոկլինի հայտնի երկրպագու Ադոլֆ Հիտլերը։ Նկարը սկզբում գտնվել է Բերգհոֆում, իսկ 1940 թվականից հետո՝ Ռայխսկանցելյարյայում։

1884 թվականին, ֆինանսական հանգամանքներից ելնելով, ստեղծվել է կտավի չորրորդ տարբերակը, որը ձեռք է բերել ձեռնարկատեր և կոլեկցիոներ բարոն Հենրիխ Տիսսենը։ Նկարը գտնվել է Ռոտերդամի Բեռլինի բանկի մասնաճյուղում, որտեղ այն այրվել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ռմբակոծությունների ժամանակ։ Այժմ պահպանվել է միայն կտավի սև ու սպիտակ լուսանկարը։

Հինգերորդ տարբերակը նկարչին պատվիրվել է 1886 թվականին Լայպցիգի կերպարվեստի թանգարանի կողմից, որտեղ էլ այն գտնվում է մինչ օրս։

Կյանքի վերջին տարում Բյոկլինը որդու՝ Կառլոյի հետ աշխատել է վեցերորդ տարբերակի վրա։ Նկարը մասնավոր սեփականություն է, որը սեփականատերերը հանձնել են «երկարաժամկետ պահպանության» Էրմիտաժին. այն ցուցադրվում է Գլխավոր շտաբի շենքում^[1]։

Ազդեցություն

Գերեզմանատան ճարտարապետություն

Մոսկվայի Վվեդենսկոե գերեզմանատան գերեզմանաքարի տապանաքարի նախագծում օգտագործվել է «Մեռյալների կղզին» նկարի մի հատված:

Մոսկվայի Վվեդենսկոե գերեզմանատան գերեզմանաքարի ձևավորման նպատակով «Մեռյալների կղզին» նկարի մի հատվածի օգտագործումը։

Նկարի սյուժեն օգտագործվել է երկու բնօրինակ տապանաքարերի համար խճանկար ստեղծելու համար՝ Գեորգ Լիոնի գերեզմանը Մոսկվայի Վվեդենսկոե գերեզմանատանը^[2] և Գուստավ Բաումիստերի գերեզմանը Սանկտ Պետերբուրգի Սմոլենսկոե գերեզմանատանը (երկրորդում խճանկարը անհետացել է)^[3], ինչպես նաև Վիբորգի Լյուդվիգշտայն կղզի-դամբարան լաստանավային անցման վերակառուցման ընթացքում։

Գեղանկարչություն

1932 թվականին Սալվադոր Դալին նկարել է «Առնոլդ Բյոկլինի «Մեռյալների կղզու» իրական պատկերը երեկոյան աղոթքի ժամին» անվանումով կտավը։ Այնտեղ պատկերված է ամայի մի ծովափ, հեռվում երևում է կղզին, եզրին, ձախ կողմում նկարված է քարե խորանարդ, որի վրա դրված է թեյի բաժակ, որից դուրս է ցցված մետաղյա գդալը^[4]։ Հայտնի է, որ Բյոկլինի ուշ շրջանի աշխատանքները զգալի ազդեցություն են ունեցել գեղանկարչության մեջ սյուրռեալիզմի և մոգական ռեալիզմի զարգացման վրա այնպիսի կտավներով, ինչպիսիք են «Մեռյալների կղզին», որոնք միավորում էին «սյուրռեալիստական» տրամադրությունը և բնորոշ էին Դալիի և Ռենե Մագրիտի սյուրռեալիզմին, Ջորջո դե Կիրիկոն, Մաքս Էռնստը և ինքը՝ Դալին, հիանում էին կտավի մանրամասների վարպետորեն պատկերմամբ։

Գրականություն

Նկարների տպագիր վերարտադրությունները շատ տարածված էին Եվրոպայում 20 -րդ դարի սկզբին։ Վլադիմիր Նաբոկովը իր «Հուսահատություն» վեպում նշում է, որ դրանք «կարելի է գտնել բեռլինյան յուրաքանչյուր տանը»^[5]։ Արսենի Տարկովսկին դրանք հիշատակում է նախահեղափոխական ժամանակների անվերադարձ գնացած նախանշանների ցանկում.

Որտե՞ղ է «Մեռյալների կղզին» դեկադենտային շրջանակներում։

Որտե՞ղ են թավշյա կարմիր բազմոցները։ Որտե՞ղ են բեղերով տղամարդկանց լուսանկարները։ Որտե՞ղ են եղեգնյա ինքնաթիռները։

Նկարների վերարտադրությունների վերաբերյալ հիշատակումները որպես տնային միջավայրի ստանդարտ նախանշան `բարդության առանձնահատուկ պահանջներով հանդիպում են Տեֆֆիի, Իլյա Էրենբուրգի, Վլադիմիր Մայակովսկու «Դրա մասին» պոեմում^[6], Իլֆի և Պետրովի «Տասներկու աթոռ» վեպում^[7], ինչպես նաև Նաբոկովի «Մաշենկա» վեպում, Վիկտոր Նեկրասովի «Ստալինգրադի խրամատներում» պատմվածքում։ Նկարը կարևոր դեր է խաղացել նաև Միխայիլ Ելիզարովի «Երկիր» վեպում (2019)։ Գոյություն ունի նաև ամերիկացի գիտաֆանտաստիկ գրող Ռոջեր Ժելյազնիի «Մեռյալների կղզի» վեպը։ Կտավի նկարագրությանն է նվիրված նաև Երեմեյ Պարնովի «Բյոկլինի կղզին» բանաստեղծությունը («Ռոք և սարսափ» ժողովածու, 2008)։

Երաժշտություն

Գոյություն ունի «Մեռյալների կղզի» (Die Toteninsel) սիմֆոնիկ պոեմ (1890), որը գրվել է ռոմանտիկ կոմպոզիտոր Հենրիխ Շուլց-Բոյտենի կողմից։
1898 թվականին շվեդ ռոմանտիկ կոմպոզիտոր Անդրեաս Հալենը գրել է «Մեռյալների կղզի» (Die Toteninsel) սիմֆոնիկ պոեմը։
Հունգարացի ռոմանտիկ կոմպոզիտոր Dezso d'Antalffy-ին գրել է «Մեռյալների կղզի» (Die Toteninsel) սիմֆոնիկ պոեմը 1907 թվականին։
Սերգեյ Ռախմանինովը կտավի տպավորության ներքո գրել է «Մեռյալների կղզին» սիմֆոնիկ պոեմը (1909)։
Felix Woyrsch -ը գրել է «Երեք բյոկլինյան ֆանտազիաներ»-ը Three Böcklin Fantasies (Die Toteninsel, Der Eremit, Im Spiel der Wellen), Op. 53 (1910)
Մաքս Ռեգերը ստեղծել է «Չորս սիմֆոնիկ պոեմներ Առնոլդ Բյոկլինի տպավորության ներքո» շարքը (Bocklin Suite; Vier Tondichtungen A. Böcklin nach, Op 128, 1913), որի երրորդ մասը կոչվում է «Մեռյալների կղզի» (Die Toteninsel):
Նույն թվականին Регера Fritz Lubrich կրտսերի աշակերտը (1888-1971) ստեղծել է Երեք ռոմանտիկ էտյուդ Առնոլդ Բյոկլինի նկարից հետո (Drei Romantische Tonstücke pass Böcklinschen Bildern; Op 37) երգեհոնի համար, որտեղ նկարներից մեկը դարձյալ «Մեռյալների կղզին» է։

Թատրոն

Ռիչարդ Վագների «Վալկիրիա» օպերայի դեկորացիան՝ ռեժիսոր Պատրիս Շերոյի ներկայացման մեջ (1980, Պիեռ Բուլեզը և Բայրոյթի փառատոնային թատրոնի նվագախումբը) ներշնչված էր Բյոկլինի նկարից^[8]։

Կինո

«Մեռյալների կղզին» սարսափ ֆիլմ է, որը նկարահանվել է 1945 թվականին ամերիկացի ռեժիսոր Մարկ Ռոբսոնի կողմից, իսկ սցենարը գրել է Վել Լյուտոնը։ Կադրերից մեկում կղզու համայնապատկերն է, որը նույնական է նկարի սյուժետային կազմին։ Ըստ սցենարի՝ հենց այստեղ է տեղի ունեցել ֆիլմի գործողությունները։
«Մեռյալների կղզի» - սյուրռեալիստական կոլաժ ֆիլմ, որը նկարահանվել է Բյոկլինի կտավի մոտիվներով 1992 թվականին ռուս ռեժիսոր Օլեգ Կովալովի կողմից։
«Օտարն է կանչում» ֆիլմի պատումի ընթացքում ամբողջովին վերստեղծվում է մի տեսարան, որը տեսողականորեն նույնական է տվյալ նկարի հետ։

Անիմե

«Մեռյալների կղզին» հաճախ է հիշատակվում (առկա է երկրորդ վերջաբանում) «Մռայլ պալատականը» անիմեում։ «Black butler» ֆիլմի երկրորդ եթերաշրջանում այն նաև դևերի միջև պայքարի վերջին վայրն է։

Մանգա

«Մեռյալների կղզին» հիշատակվում է Սուեհիրո Մարուոյի «Պանորամա կղզու արտառոց պատմությունը» մանգայում։ Բյոկլինի նկարը վերարտադրող կղզում Հիրոսուկե Հիտոմին թաղում է իր կողմից սպանված Ռեյկո Կոմոդայի մարմինը։

Ծանոթագրություններ

↑ Загадки «Острова мертвых»
↑ Татьяна Галишникова. Прогулки по Москве. Введенское кладбище.
↑ Николай Непомнящий. Проклятие вещей и проклятые места
↑ Истинное изображение «Острова мёртвых» Арнольда Бёклина в час вечерней молитвы
↑ «Отчаяние», авторский перевод на английский язык (1956): «an ordinary print found in every Berlin home». В оригинале (1936) сказано просто «обыкновенная литография: остров мёртвых» без этого уточнения.
↑ Владимир Владимирович Маяковский Про это Արխիվացված 2013-09-05 Wayback Machine (строки 1057—1079).
↑ Илья Арнольдович Ильф, Евгений Петрович Петров Двенадцать стульев. Золотой телёнок. Повести. Рассказы. Фельетоны. — М.: ОЛМА-Пресс Звёздный мир, 2003. - С. 54.
↑ Peter Krause (2013 թ․ նոյեմբերի 18). «Der Jahrhundert-Regisseur» (գերմաներեն). www.concerti.de. Վերցված է 2017 թ․ դեկտեմբերի 12-ին.

Արտաքին հղումներ

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Մեռյալների կղզի (նկար)» հոդվածին։

[1] Загадки «Острова мертвых»

[2] Татьяна Галишникова. Прогулки по Москве. Введенское кладбище.

[3] Николай Непомнящий. Проклятие вещей и проклятые места

[4] Истинное изображение «Острова мёртвых» Арнольда Бёклина в час вечерней молитвы

[5] «Отчаяние», авторский перевод на английский язык (1956): «an ordinary print found in every Berlin home». В оригинале (1936) сказано просто «обыкновенная литография: остров мёртвых» без этого уточнения.

[6] Владимир Владимирович Маяковский Про это Արխիվացված 2013-09-05 Wayback Machine (строки 1057—1079).

[7] Илья Арнольдович Ильф, Евгений Петрович Петров Двенадцать стульев. Золотой телёнок. Повести. Рассказы. Фельетоны. — М.: ОЛМА-Пресс Звёздный мир, 2003. - С. 54.

[8] Peter Krause (2013 թ․ նոյեմբերի 18). «Der Jahrhundert-Regisseur» (գերմաներեն). www.concerti.de. Վերցված է 2017 թ․ դեկտեմբերի 12-ին.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]