Վիքիպեդիա

Ջոզուե Կարդուչչի

Ջոզուե Կարդուչչի (իտալ.՝ Giosuè Carducci, հուլիսի 27, 1835(1835-07-27)[1][2][3][…], Valdicastello Carducci, Պիետրասանտա, Լուկա, Տոսկանա, Իտալիա[4][5][6][…] - փետրվարի 16, 1907(1907-02-16)[5][1][4][…], Բոլոնիա, Իտալիա[7][4][5][…]), իտալացի բանաստեղծ, 1906 թվականի Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր։

Ջոզուե Կարդուչչի
իտալ.՝ Giosuè Carducci
Ծննդյան անունիտալ.՝ Giosuè Alessandro Giuseppe Carducci
Ծնվել էհուլիսի 27, 1835(1835-07-27)[1][2][3][…]
ԾննդավայրValdicastello Carducci, Պիետրասանտա, Լուկա, Տոսկանա, Իտալիա[4][5][6][…]
Վախճանվել էփետրվարի 16, 1907(1907-02-16)[5][1][4][…] (71 տարեկան)
Վախճանի վայրԲոլոնիա, Իտալիա[7][4][5][…]
ԳերեզմանCertosa di Bologna[8]
Գրական անունEnotrio Romano[2] և Romano Enotrio[9]
Մասնագիտությունգրող, բանաստեղծ, լրագրող, քաղաքական գործիչ, համալսարանի դասախոս, գրական քննադատ և բանասեր
Քաղաքացիություն Իտալիայի թագավորություն
Կրթությունconvent of Scolopi?[8] և Scuola Normale Superiore. Classe di Lettere e Filosofia? (1856)[10][8]
Գիտական աստիճանդափնեկիր[11][8] (1856)
ԱնդամակցությունԱկադեմիա դելա Կրուսկա[11], Լինչեի ազգային ակադեմիա[11], Società reale di Napoli?[11], Deputazione di Storia Patria per le Venezie?[11], Lombard Institute Academy of Science and Letters?[11], Società dantesca italiana?[11] և Deputazione di storia patria per l'Umbria?[11]
ԿուսակցությունՊատմական ծայրահեղ ձախ
ԱշխատավայրQ116455515?[8], Liceo Statale Niccolò Forteguerri?[8] և Բոլոնիայի համալսարան[6][11][8]
Պարգևներ
ԱմուսինElvira Menicucci?[11]
ԶավակներBeatrice Carducci? և Libertà Carducci?[11]
Изображение автографа
 Giosuè Carducci Վիքիպահեստում

«Առ Սատանան» (1865) պոեմում երգում է ազատությունը, երկրային ուրախությունները, «Յամբեր և էպոդներ» (1865-1879) ժողովածուում ողբում Իտալիայի համար ընկածներին։ Հրատարակել է նաև «Նոր բանաստեղծություններ» (1861-1887) և «Բարբարոսական ներբողներ» (1877-1889) ժողովածուները։ Արժանացել է գրականության բնագավառում Նոբելյան մրցանակի (1906)։

Կենսագրություն

խմբագրել

Կարդուչչին ծնվել է Վալդիկաստելլոյում (Լուչչա նահանգում փոքր քաղաք)։ Հայրը բժիշկ էր։ Նա կողմնակից էր Իտալիայի միավորմանը։ Նման քաղաքական դիրքորոշում ունենալու պատճառով ընտանիքը ստիպված է լինում մի քանի անգամ փոխել ապրելավայրը։ Վերջ ի վերջո նրանք բնակություն են հաստատում Ֆլորենցիայում։ Քոլեջում սովորելու ընթացքում Կարդուչչին հիացած էր Հունական և Հռոմեական հին ժամանակների սահմանափակ ոճով։ Նրա սկզբնական աշխատանքներում արտացոլված է սահմանափակ դասական ոճը։ Կարդուչչին իտալերեն է թարգմանել Հոմերի Իլլիականի 9-րդ գիրքը։ 1856 թվականին նա ավարտում է Պիզայի դպրոցը և սկսում է դասավանդել դպրոցում։ Հաջորդ տարվա ընթացքում Կարդուչչին հրատարակում է իր բանաստեղծությունների առաջին հավաքածուն (Ոտանավորներ)։ Կարդուչչիի համար շատ դժվար տարիներ էին. նրա հայրը մահանում է, իսկ եղբայրը ինքնասպան է լինում։ 1859 թվականին նա ամուսնանում է Էլվիրա Մենիկուչչիի հետ։ Նրանք ունենում են 4 երեխա։ Կարճ ժամանակ Կարդուչչին հունարեն է դասավանդում Պիստոիայի տեղի դպրոցում, իսկ այնուհետև Բոլոնիայի համալսարանում աշխատում է որպես պրոֆեսոր։ Կարդուչչիի ուսանողներից էր Ջիովաննի Պասկոլին, ով ավելի ուշ դառնում է գրող։ Կարդուչչին հայտնի դասախոս և գրականության և հասարակության քննադատ էր։ Նա աթեիստ էր[14]։ Նրա հակա-եկեղեցական հեղափոխական եռանդը երևում է "Սատանային նվիրված օրհներգ" հայտնի բանաստեղծությունում։ Բանաստեղծությունը ստեղծվել է 1863 թվականին՝ սկզբում որպես ճաշի սեղանի շուրջ արված բաժակաճառ, լույս է տեսել 1865 թվականին, իսկ 1869 թվականին վերահրատարակվել է Բոլոնիայի "Իլ Պոպոլո" (Il Popolo) ռադիկալ թերթում[15]։ 1890 թվականին Կարդուչչին հանդիպում է ապագա պոետ Աննի Վիվանտիին. նրանց միջև սիրային ինտրիգ է ձևավորվում։ 2004 թվականին հրատարակվում է նրանց անցենզուր նամակները[16][17]։ Մինչդեռ "Սատանային նվիրված օրհներգ"-ը ունեցավ բավական հեղափոխական ազդեցություն, Կարդուչչի ամենալավ բանաստեղծությունները ծնվեցին ավելի ուշ։ Նրա լավագույն գործերը ներառված են "Նոր ոտանավորներ" և "Բարբարոս Ձոներգեր" ժողովածուներում[18]։ Կարդուչչին առաջին իտալացի գրողն է, ում շնորհվել է նոբելյան մրցանակ 1906 թվականին։ Նա նաև ընտրվել է Իտալիայի սենատոր[19]։ Կարդուչչին մեծ մասամբ հայտնի է որպես բանաստեղծ, սակայն նա նաև գրել է արձակ գործեր[20]։ Կարդուչչին նաև հիանալի թարգմանիչ էր. նա իտալերեն է թարգմանել Գյոթեի և Հեյնի մի շարք գործեր։ Նա մահացել է Բոլոնիայում 71 տարեկան հասակում։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Discogs — 2000.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
  3. ↑ 3,0 3,1 Vegetti Catalog of Fantastic Literature (իտալ.)
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 Archivio Storico Ricordi — 1808.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 OPAC SBN (իտալ.)
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Кардуччи Джозуэ // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Scotti M. Dizionario Biografico degli Italiani (իտալ.) — 1977. — Vol. 20.
  9. ↑ Frattarolo R. Dizionario degli scrittori italiani contemporanei pseudonimi: 1900-1975 (իտալ.): con un repertorio delle bibliografie nazionali di opere anonime e pseudonime — Ravenna: Angelo Longo Editore, 1975. — P. 118.
  10. ↑ Scuola Normale Superiore Elenco degli alunni della Scuola Normale Superiore di Pisa dal 1847 al 1970 (իտալ.) — Pisa: Pacini Editore, 1973. — P. 18. — 104 p.
  11. ↑ 11,00 11,01 11,02 11,03 11,04 11,05 11,06 11,07 11,08 11,09 11,10 I Senatori d'Italia (իտալ.)
  12. ↑ https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1906/
  13. ↑ https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/about/amounts/
  14. ↑ Biagini, Mario, Giosuè Carducci, Mursia, 1976, p. 208.
  15. ↑ Carducci, Giosuè, Selected Verse/ Giosuè Carducci: edited with a translation, introduction and commentary by David H. Higgins, (Aris & Phillips; Warminster, England), 1994. See also: Bailey, John Cann, Carducci The Taylorian Lecture (Clarendon Press, Oxford) 1926.
  16. ↑ Annie e l' Orco: storie d' amore e cinismo, Corriere.it, 2005 quotation:
      ...immagine ribadita e documentata l' anno scorso con l' uscita da Feltrinelli di Addio caro Orco : il carteggio integrale tra i due, senza tagli e censure moralistiche dell' edizione di Pietro Pancrazi ( 1951) che aveva acquistato lettere e diari dalla vedova del poeta.  
  17. ↑ Addio caro Orco (2004), published by Feltrinelli
  18. ↑ One prominent English translation is The Barbarian Odes of Giosuè Carducci, translated from the Italian by William Fletcher Smith, (Manasha, Wisconsin: George Banta Publishing Co., 1939). The translation is reviewed in Dismukes, William Paul (1940 թ․ մարտ). «The Barbarian Odes of Giosuè Carducci by William Fletcher Smith». Italica. 17 (1): 29–30.
  19. ↑ Scalia, Samuel Eugene (1937). Carducci. New York: S.F. Vanni.
  20. ↑ Tomasin, Lorenzo (2007). "Classica e odierna". Studi sulla lingua di Carducci. Florence: Olschki.
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ջոզուե Կարդուչչի» հոդվածին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 5, էջ 316)։  
Ստացված է «https://hy.wiki.x.io/w/index.php?title=Ջոզուե_Կարդուչչի&oldid=9785659» էջից