Ջրի ժամացույց

Ջրի ժամացույց կամ կլեպսիդրա (հին հունարեն՝ κλεψύδρα от κλέπτω` գողանալ + ὕδωρ` ջուր), ասուրաբաբելոնյան և Հին Եգիպտոսի շրջանից հայտնի սարք, որով չափել են ժամանակը։ Սարքը գլանաձև անոթ էր, որից ջրի բարակ շիթի արտահոսքով որոշվում էր ժամանակը։ Օգտագործվել է մինչև 17-րդ դարը։

Չին գիտնական Սու Սունի (Su Song) ջրի ժամացույցը, 11-րդ դար

Պատմություն

Հռոմեացիների մոտ մեծ գործածություն են ունեցել ամենապարզ կառուցվածքով ջրի ժամացույցները։ Առաջին ջրային ժամացույցը Հռոմում տեղադրվել է ռազմական ու քաղաքական նշանավոր գործիչ Պուբլիոս Նազիկայի պատվերով (Ք. ա. 157 թվական)։ Պոմպեյի ջրի ժամացույցները հռչակված էին ոսկյա և թանկարժեք քարերից դրվագազարդերով։ 6-րդ դարի սկզբին մեծ հեղինակություն էին վայելում Բոետիոսի մեխանիզմները, որոնք նա տեղադրել էր արքա Թեոդորոս Մեծի և վերջինիս խնդրանքով նաև Բուրգունդիայի արքա Հունդոբադի համար։ Դրանից հետո նմանատիպ ժամացույցների կիրառումը անկում է ապրում, քանի որ Հռոմի Պավել 1-ին պապը Պիպին Կարճահասակին ջրի ժամացույց է նվիրում որպես հազվագյուտ մի բան։ Հարուն ալ Ռաշիդ արքան 809 թվականին Կառլոս Մեծի համար բարդ մեխանիզմով ջրի ժամացույց է ուղարկում Աախեն։ Պասիֆիուս անունով մի հոգևորական 9-րդ դարում կրկնօրինակել է արաբների` նման ժամացույց պատրաստելու արվեստը, իսկ 10-րդ դարի վերջին արաբներից վերցրած իր մեխանիզմներով հռչակվել է Հռոմի պապ Սիլվեստեր 2-րդը։

Հայտնի էին նաև ֆրանսիացի մաթեմատիկոս Օրոնցիուս Ֆինեուսի և գերմանացի գիտնական Կիրհերի ջրային ժամացույցները, որոնք պատրաստված էին սիֆոնի սկզբունքով։ Շատ մաթեմատիկոսներ, այդ թվում` Գալիլեյը, Պիեր Վարինիոնը և Բեռնուլին, անդրադարձել են այն խնդրին, թե ինչպիսին պետք է լինի ջրի ժամացույցի անոթը, որ ջուրը հավասարաչափ կաթի։

Ներկայումս ջրի ժամացույցը որոշակի տարածում ունի Ֆրանսիայում։ Այսպես` Ֆորտ Բոյար հեռուստախաղում մասնակիցների փորձության ժամանակահատվածը նշվում է կապույտ ջուր ունեցող ջրի ժամացույցով։

Կառուցվածք և գործածության սկզբունք

Հին պարսկական ջրի ժամացույց

• Որոշակի ժամանակահատված չափվել է ջրի քանակությամբ, որը կաթիլ առ կաթիլ ծորացել է անոթի հատակի փոքր բացվածքից։ Այդ կառուցվածքն են ունեցել ջրի ժամացույցները եգիպտացիների, բաբելոնցիների, հին հույների մոտ։
• Չինացիների, հնդիկների և ասիկան մի շարք այլ ժողովուրդների մոտ հակառակ սկզբունքն է գործել. դատարկ, կիսաշրջանաձև անոթը, լողալով ջրի մեծ ավազանում, փոքր բացվածքից քիչ-քիչ լցվել է ջրով (մի պոեմում հերոսուհին անոթի մեջ ադամանդ է գցում, որպեսզի անցքը փակվի, և անոթը ուշ լցվի ջրով)։

Ջրի այսպիսի ժամացույցի գործածման սկզբունքից է առաջացել «ժամանակը սպառվում է» արտահայտությունը։

Առաջին տիպի ժամացույցները զգալիորեն կատարելագործվել են։ Պլատոնը նկարագրում է երկու կոների մեխանիզմը, որոնք տեղադրված են իրար մեջ։ Նրանց օգնությամբ մոտավորապես պահպանվել է ջրի միևնույն մակարդակը` դրանով կարգավորելով նրա արտահոսքի արագությունը։ Նման մեխանիզմները կատարելության են հասցվել Ալեքսանդրիայում Ք. ա. 3-րդ դարում։ Հատկապես հայտնի են Հերոնի ուսուցիչ Քթիսիբիոսի (հունարեն՝ Κτησίβιος մ․թ․ա․ 285 - մ․թ․ա․ 222) մշակած ժամացույցները։ Իսկ Արսինոյայի տաճարում տեղադրված կլեպսիդրը գործում էր հետևյալ կերպ.

Կլեպսիդրա (ջրային ժամացույց)։ а — արտաքին տեսք, б — կտրվածք։ 1 — խողովակ, որով ջրի մշտական աղբյուրից ջուր է լցվում, 2 — կերպարը, որի աչքից ջրի հավասարաչափ մասերը կաթիլ առ կաթիլ խողովակից (3) լցվում են պահեստ (4), 5 — խցան պատկերով (6), որը գլանաձև մասում փայտիկի օգնությամբ ցույց է տալիս ժամանակը (7), 8 — սիֆոնի մեխանիզմով խողովակ, որի օգնությամբ օրվա վերջում դուրս է գալիս պահեստում հավաքված ջուրը (4)` պտտելով գլանը (7) ուղղահայաց առանցքի շուրջ 1/365 մասում.

• Միջնադարում լայն տարածում են գտել հատուկ կառուցվածքով ջրի ժամացույցները, որոնց մեխանիզմը նկարագրված է հոգևորական Ալեքսանդրի տրակտատում։ Թմբուկը, որը ներսից բաժանված է մի քանի մասերի, ամրացվում էր առանցքի շուրջն այնպես, որ կարող էր իջնել` պտտելով առանցքի շուրջ կապված պարանները։ Եզրային մասում գտնվող ջուրը, ճնշում գործելով հակադիր կողմի վրա, աստիճանաբար պատերի բացվածքով մի մասից մյուսն էր լցվում։ Թմբուկի իջնելու աստիճանով էլ չափվում էր ժամանակը։

Արտաքին հղումներ

• Ջրային ժամացույց 13-րդ դարի գրքի նկարազարդման մեջ Արխիվացված 2007-05-10 Wayback Machine
• Ջրի հսկայական ժամացույցներ

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ջրի ժամացույց» հոդվածին։