Վիկտոր Կուզեն (ֆր.՝ Victor Cousin, 28 նոյեմբերի, 1792, Փարիզ - 14 հունվարի, 1867, Կանն), ֆրանսիացի իդեալիստ փիլիսոփա, քաղաքական գործիչ։ Լուի Ֆիլիպի օրոք եղել է պետական խորհրդի անդամ, Ֆրանսիայի պեր։ 1830 թվականից՝ Ֆրանսիական ակադեմիայի, 1832 թվականից՝ բարոյական և քաղաքական գիտությունների ակադեմիայի անդամ։ Կուզենի փիլիսոփայությանը բնորոշ է էլեկտիկան։ Ըստ նրա, փիլիսոփայության բոլոր ճշմարտություններն ասված են, այդ պատճառով նախկին փիլիսոփայական համակարգերից քննադատորեն պետք է ընտրել ճշմարտությունները։ Կուզենը պայքարել է մատերիալիզմի, հատկապես XVIII դարի ֆրանսիական մատերիալիզմի դեմ։ Թարգմանել է Պլատոնի, հրատարակել նրա, Պրոկլի, Պիեռ Աբելարի, Ռընե Դեկարտի և ուրիշների երկերը։ Ֆրանսիացի ընթերցողին ծանոթացրել է Կանտի, Շելինգի, Հեգելի փիլիսոփայությանը։ Կուզենի էկլեկտիկայի ազդեցությունը նկատվում է XIX դարի հայ փիլիսոփայության մեջ (Նահապետ Ռուսինյան, Ռ. Պերպերյան և ուրիշներ)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 713)։
