Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ (Փարիզ)

Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ
Տեսակ	հասարակական համալսարան, grand établissement?, ավագ դպրոց և ակադեմիական հրատարակիչ
Հիմնադրված է	1872
Հիմնադրիր	Émile Boutmy?
Տնօրեն	Luis Vassy?
Ընդհանուր անձնակազմ	3280 մարդ
Անդամակցություն	Couperin Consortium?, Conférence des Grandes Écoles, Ազատ մուտքով շտեմարանների կոնֆեդերացիա, Վերափոխվել, UFA / DFH / FGU?, ORCID, Բաց հասարակության համալսարանական ցանց և The European University of Social Sciences?
Երկիր	Ֆրանսիա
Կայք	sciencespo.fr(ֆր.)(անգլ.)
	Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ (Փարիզ) (Ֆրանսիա) Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ (Փարիզ), Ֆրանսիա
	Institut d'études politiques de Paris Վիքիպահեստում

Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ (Փարիզ) (ֆր.՝ Institut d'études politiques de Paris), հաճախ անվանվում է Sciences Po, Ֆրանսիայի քաղաքական և դիվանագիտական էլիտայի դարբնոց։

Այնտեղ ուշադրությունը կենտրոնացվում է ոչ միայն քաղաքական և տնտեսական գիտությունների, այլև իրավունքի, հաղորդակցության, ֆինանսական, ձեռնարկատիրական գործունեության, ղեկավարման և լրագրության վրա։

Ինստիտուտը գտնվում է Սենայից ոչ հեռու, Սեն-Ժերմեն և Ռասպայ ծառուղիների միջև, Փարիզի բազմաթիվ տեսարժանություններից, ինչպիսիք են Փարիզի Աստվածամոր տաճարը և Ազգային ժողովը, մի քանի րոպե քայլի վրա։

Ինստիտուտը գտնվում է 17-րդ և 18-րդ դարերի առանձնատներում, որոնք գտնվում են Սենայի ձախ ափին, 7-րդ շրջանում։

Պատմություն

Sciences Po-ի հիմնադիր Էմիլ Բուտմին

Sciences Po-ի այգին, Սեն-Գիյոմ և Սեն-Պերե փողոցների միջև

Մուտքը Սեն-Գիյոմ, 27 փողոցից

Sciences Po անվանումը վերաբերում է երեք առանփին, բայց միմյանց փոխլրացնող ինստիտուտների.

Քաղաքական գիտությունների ազատ դպրոց, որը 1975 թվականին փոխարինվեց հետևյալով.
- Քաղաքական գիտությունների ազգային ֆոնդ (FNSP), հետազոտական կենտրոն; և
- Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ (Փարիզ) (IEP Paris), այստեղ էլ անմիջապես անց է կացվում ուսանողների ուսուցումը։

1872—1945

Sciences Po-ն ստեղծվել է 1872 թվականին որպես Քաղաքական գիտությաւոնների ազատ դպրոց (École Libre des Sciences Politiques)` ֆրանսիացի ինտելեկտուալների, քաղաքագետների և բիզնեսմենների խմբի կողմից, նրանց թվում են եղել Հիպոլիտ Տենը, Էգնեստ Ռենանը, Ալբերտ Սորելը, Պիեռ Լերուա-Բոլյոն, Ֆրանսուա Գիզոն` Էմիլ Բութմիի գլխավորությամբ^[9]։ 1870 թվականի Փարիզյան կոմունայի, Նապոլեոն III-ի պարտությունից հետո այս մարդիկ ձգտեցին բարեփոխել ֆրանսիական քաղաքագետների նախապատրաստման համակարգը։ Այս ձգտումը ելնում էր վախից, որ Ֆրանսիայի քաղաքական և տնտեսական միջազգային դիրքը կորստյան կմատնվեր իր քաղաքական և դիվանագիտական մասնաճյուղերի ոչ բավարար ուսուցման պատճառով։ Դպրոցը նպատակ ուներ ծառայել որպես «սնուցիչ միջավայր, որտեղ կսովորեր պետության էլիտան»^[10]։

Ուսուցման ծրագիրը աչքի էր ընկնում հատուկ մարդասիրությամբ և լավատեսությամբ. դասավանդման համար հրավիրվում էին գիտնականներ, նաև նախարարներ, բարձրաստիճան պետական գործիչներ և բիզնեսմեններ։ Ներմուծվել էին նոր դիսցիպլիններ, այնպիսիք, ինչպես միջազգային հարաբերություններ, միջազգային իրավունք, քաղաքատնտեսություն և համեմատական կառավարություն։

1945 — մինչև օրս

1945 թվականի հոկտեմբերի 5-ին, Շառլ դը Գոլի 45-2284 որոշման համաձայն, Sciences Po-ի հիման վրա ստեղծվեցին երկու ինստիտուտներ. Քաղաքական գիտությունների ազգային ֆոնդը (FNSP) և Փարիզի Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտը (IEP Paris) (IEP Paris): Երկու ինստիտուտների առջև էլ ֆրանսիական ղեկավարությունը խնդիր էր դրել ապահովել քաղաքագիտության, տնտեսագիտության և սոցիոլոգիայի զարգացումն ու տարածումը ինչպես երկրում, այնպես էլ երկրից դուրս»^[10]։

Sciences Po անվանումը օգտագործվում էր երկու հաստատությունների համար էլ։ ELSP-ի ուսուցման ծրագրերն ու մեթոդիկան օրինակ հանդիսացան ողջ Ֆրանսիայում քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտների համակարգի համար, հատկապես Ստրասբուրգում, Լիոնում, Էքսեում, Գրենոբլում, Թուլուզում։

FNSP-ն հետագայում ևս ամրապնդեց իր դերը. նրա հեղինակությունը ամրապնդում են այնպիսի հրատարակություններ, ինչպես Revue française de science politique, le Bulletin analytique de documentation, la Chronologie politique africaine-ը և Cahiers de la Fondation-ը, նաև նրա յոթ գիտահետազոտական կենտրոնները և հիմանական հրատարակությունը Presses de Sciences Po.^[10]:

Գրադարան և հրատարակություններ

Ինստիտուտի մասնաշենքերից մեկը

Գրադարան (Bibliothèque de Sciences Po)

Հետազոտությունների դպրոցի կորիզն է հանդիսանում 1871 թվականին հիմնադրված Bibliothèque de Sciences Po-ը, որտեղ կա 650 000 գիրք սոցիալական գիտությունների մասին և 4500 ամսագիր և ամենամյա հրատարակություններ, չնայած ցանկացած պահի դրանց մոտ 1/15 մասն է հասանելի ուսանողներին։ Գրադարանում է գտնվում նաև Վավերագրական ծառայությունը, որը պարունակում է 18 000 գործ։ 1982 թվականին Կրթության նախարարությունը այստեղ հիմնեց Գրադարանային կենտրոն, իսկ 1994 թվականից գրադարանը սերտ կապեր ուներ Ֆրանսիայի ազգային գրադարանի հետ ^[1]:

Հրատարակություն/Presses de Sciences Po

Presses de Sciences-Po -ն ինստիտուտի սեփական հրատարակությունն է։ Այնտեղ հրատարակվում են գիտական աշխատանքներ, այն պետական քաղաքականության, միջազգային հարաբերությունների, ֆրանսիական քաղաքականության և տնտեսության ոլորտում ֆրանսիական առաջատար հրատարակություն է հանդիսանում ^[2]: Այն հրատարակում է ֆրանսիական 6 գիտական ամսագրեր և կատալոգում ունի 900 անվանում, բացի այդ ամեն տարի ավելանում են 30 նոր անվանումներ։

Հայտնի դասավանդողներ և շրջանավարտներ

Տես` Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտի շրջանավարտների ցանկ (Փարիզ)

«Rue Saint Guillaume»-ն Sciences Po-ի շրջանավարտների ամսագիրն է։

Sciences Po-ի շրջանավարտների և նախկին համագործակիցների մեջ են մտնում պետությունների 28 ղեկավարներ, մասնավորապես Ֆրանսիայի երեք նախագահները` Ժակ Շիրակը, Ֆրանսուա Միտտերանը, Ֆրանսուա Օլանդը, Ֆրանսիայի 13 վարչապետները, օտարերկրյա պետությունների 12 ղեկավարներ, նաև Միավորված ազգերի կազմակերպության նախկին Գլխավոր քարտուղարը և Թուլուզի նախկին քաղաքապետ Դոմինիկ Բոդին։ Ֆրանսիայի յուրաքանչյուր քաղաքական գործիչ և դիվանագետ այցելել է Sciences Po (դպրոցի բացման օրվանից)։

Շատ ֆրանսիացի ուսանողներ շարունակում են իրենց ուսումը École Nationale d’Administration -ում (ENA), որը համարվում է որպես պարտադիր աստիճան` ֆրանսիական քաղաքականության կամ դիվանագիտության մեջ մտնելու համար։ Sciences Po-ում դասախոսների և պրոֆեսորների մեծամասնությունը ENA-ի շրջանավարտներն են հանդիսանում։

Գրականություն

Дерюжинский, Владимир Фёдорович (1890–1907). «Ecole libre des sciences politiques». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ). Սանկտ Պետերբուրգ.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
Richard Descoings, Sciences Po. De la Courneuve à Shanghai fr:Richard Descoings#Publications, préface de René Rémond, Presses de Sciences Po, Paris, 2007 (ISBN 2-7246-0990-5)
Jacques Chapsal, " L’Institut d'études politiques de l’Université de Paris ", Annales de l’Université de Paris, n° 1, 1950
" Centenaire de l’Institut d'études politiques de Paris (1872—1972) ", brochure de l’Institut d'études politiques de Paris, 1972
[3], A Sciences-Po, les voyages forment la jeunesse, Monde Diplomatique, Février 2006
Pierre Favre, Cent dix années de cours à l'École libre des sciences politiques et à l’Institut d'études politiques de Paris (1871—1982), thèse de doctorat, 2 volumes, 1986
Gérard Vincent, Sciences Po. Histoire d’une réussite, Orban, Paris, 1987
Marie-Estelle Leroty, L’Enseignement de l’histoire à l'École libre des sciences politiques et à l’Institut d'études politiques de l’Université de Paris de 1943 à 1968, mémoire de diplôme d'études approfondies dirigé par Jean-François Sirinelli, Institut d'études politiques de Paris, 2000
Anne Muxel (direction), Les Étudiants de Sciences Po, Presses de Sciences Po, Paris, 2004, ISBN 2-7246-0937-9 : Résultats d’une grande enquête menée en janvier 2002 auprès des élèves par le Cevipof
Comité national d'évaluation des établissements publics à caractère scientifique, culturel et professionnel, septembre 2005
Cyril Delhay, Promotion ZEP. Des quartiers à Sciences Po,Hachette, Paris, 2006, ISBN 2-01-235949-3

Ծանոթագրություններ

↑ http://www.couperin.org/presentation/notre-organisation/les-membres-de-couperin/items?cid=162id=221lang=fr
↑ https://web.archive.org/web/20190714135243/https://www.coar-repositories.org/community/members-and-partners-by-country/
↑ https://web.archive.org/web/20240131234035/https://www.coar-repositories.org/members/
↑ https://discovery.renater.fr/renater/
↑ https://www.dfh-ufa.org/die-dfh/die-dfh-im-ueberblick/netzwerk
↑ https://web.archive.org/web/20231020113811/https://orcid.org/members
↑ https://web.archive.org/web/20240204131149/https://opensocietyuniversitynetwork.org/about/members/
↑ Global Research Identifier Database — 2015.
↑ Дерюжинский В. Ф. (1890–1907). «Ecole libre des sciences politiques». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ). Սանկտ Պետերբուրգ.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
↑ ^10,0 ^10,1 ^10,2 «Sciences Po 1945—1979» Centre d’histoire de Sciences Po Արխիվացված 2005-10-12 Wayback Machine

Արտաքին հղումներ

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ (Փարիզ)» հոդվածին։

[_8c2c273367eba223-1] ttp://www.couperin.org/presentation/notre-organisation/les-membres-de-couperin/items?cid=162id=221lang=fr

[_1e5c13f06b2d55a7-2] ttps://web.archive.org/web/20190714135243/https://www.coar-repositories.org/community/members-and-partners-by-country/

[_a152e278e7e269bf-3] ttps://web.archive.org/web/20240131234035/https://www.coar-repositories.org/members/

[_2ed466be98e3f257-4] ttps://discovery.renater.fr/renater/

[_82db013f4494f9c3-5] ttps://www.dfh-ufa.org/die-dfh/die-dfh-im-ueberblick/netzwerk

[_acc788088d6a06ed-6] ttps://web.archive.org/web/20231020113811/https://orcid.org/members

[_99e678cba8eaa7f5-7] ttps://web.archive.org/web/20240204131149/https://opensocietyuniversitynetwork.org/about/members/

[_f2a0d36c5db5fe5d-8] Global Research Identifier Database — 2015.

[9] Дерюжинский В. Ф. (1890–1907). «Ecole libre des sciences politiques». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ). Սանկտ Պետերբուրգ.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)

[purpose-10] 10,0 ^10,1 ^10,2 «Sciences Po 1945—1979» Centre d’histoire de Sciences Po Արխիվացված 2005-10-12 Wayback Machine

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[1]

[2]