Վիքիպեդիա

Օլեգ Բլոխին

Օլեգ Վլադիմիրի Բլոխին (ուկրաիներեն՝ Олег Володимирович Блохін, նոյեմբերի 5, 1952(1952-11-05)[2][3][4][…], Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ[3]), ուկրաինացի խորհրդային ֆուտբոլիստ, հարձակվող, խորհրդային լավագույն ֆուտբոլիստներից մեկը[5][6][7]։ Սահմանել է խորհրդային ֆուտբոլի բազմաթիվ ռեկորդներ։ Կարիերայի ավարտից հետո անցել է մարզչական աշխատանքի։

Օլեգ Բլոխին
ուկրաիներեն՝ Олег Володимирович Блохін
ուկրաիներեն՝ Олег Володимирович Блохін
ռուս.՝ Олег Владимирович Блохин
Անձնական տվյալներ
Ազգությունը {{{2}}} Ուկրաինա
Քաղաքացիությունը  ԽՍՀՄ և  Ուկրաինա
Ծննդյան ամսաթիվ նոյեմբերի 5, 1952 (72 տարեկան)
Ծննդավայր Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Հասակ 180 սմ
Քաշ 74 կգ
Դիրք հարձակվող
Մասնագիտական կարիերա*
Տարի Ակումբ Խաղ (Գոլ)
1969—1988
1988—1989
1989—1990		 Դինամ (Կիև)
Ֆորվերտս Շտայր
Արիս Լիմասոլ		 432 (211)
41 (9)
22 (5)
Ազգային հավաքական
1972—1976
1972—1988		 ԽՍՀՄ (օլիմպ)
ԽՍՀՄ		 12 (9)
112 (42)
Մարզչական կարիերա
1990—1993

1993—1994
1994—1997
1997—1998
1998—1999
1999—2002
2003—2007
2008—2009
2009—2010
2011—2012

2012—

Օլիմպիակոս Պիրեյ
ՊԱՕԿ ՖԱ
Իոնիկոս
ՊԱՕԿ ՖԱ
ԱԵԿ (Աթենք)
Իոնիկոս
Ուկրաինա
Մոսկվա (ՖԱ)
Չեռնոմորեց (Օդեսսա)
սպորտային տնօրեն


Ուկրաինա
Դինամո (Կիև)
* Մասնագիտական կարիերայում ընդգրկված են միայն առաջնության խաղերը և գոլերը:

Եղել է խորհրդային ֆուտբոլի պատմության լավագույն ֆուտբոլիստներից մեկը[8][9][10], արժանացել բազմաթիվ մրցանակների և պարգևների, որոնց թվում՝ Ոսկե գնդակի դափնեկիր (1975)[11], ԽՍՀՄ միջազգային կարգի սպորտի վարպետ (1972), սպորտի վաստակավոր վարպետ (1975), Ուկրաինայի վաստակավոր մարզիչ (2005), ԽՍՀՄ յոթակի չեմպիոն, հնգակի գավաթակիր, ՈՒԵՖԱ-ի գավաթակիրների գավաթի կրկնակի հաղթող, Ուկրաինայի ազգային լեգենդ (2021)։

Ընդգրկված է բոլոր ժամանակների լավագույն ֆուտբոլիստների ցուցակում՝ ըստ Planète Foot-ի[12], Voetbal International-ի[13] և FourFourTwo-ի վերսիայով[14]։ ԽՍՀՄ ֆուտբոլի ազգային հավաքականի ռեկորդակիր է անցկացրած խաղերի և խփած գոլերի քանակով։ Խորհրդային երեք ֆուտբոլիստներից մեկն է, ով արժանացել է «Ոսկե գնդակի»։ Առաջին խորհրդային ֆուտբոլիստն է, ով գերազանցել է Գրիգորի Ֆեդոտով ակումբի 200 գոլի շեմը և միակ ֆուտբոլիստը, ով գերազանցել է Գրիգորի Ֆեդոտովի ակումբի 300 գոլի շեմը։ Ֆուտբոլային կարիերան ավարտել է 1990 թվականին։

1989 թվականին Օլեգ Բլոխինի հրաժեշտի խաղի նախօրեին Սպորտի պալատում կայացած համերգի ժամանակ Թամար Գվերդծիթելին կատարել է «Վիվատ, արքա» երգը, որը հատուկ գրվել է Յուրի Ռիբչինսկու (բառեր) և Գենադի Տատարչենկոյի (երաժշտություն) կողմից՝ Բլոխինի համար[15][16]։

1990-2002 թվականներին աշխատել է Հունաստանի ֆուտբոլային ակումբներում որպես մարզիչ։ 2003-2007 թվականներին և 2011 թվականի գարնանից մինչև 2012 թվականի աշունը եղել է Ուկրաինայի հավաքականի գլխավոր մարզիչը։ Նրա ղեկավարությամբ հավաքականը հասել է իր ամենաբարձր նվաճմանը՝ հասնելով 2006 թվականի աշխարհի առաջնության քառորդ եզրափակիչ, առաջնության արդյունքներով ընդգրկվելով աշխարհի լավագույն ութ թիմերի մեջ։ 2018 թվականին նշանակվել է Ուկրաինայի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի ռազմավարական զարգացման խորհրդի ղեկավար։

Խաղային կարիերա

խմբագրել

Վաղ տարիներ

խմբագրել

Ծնվել է 1952 թվականի նոյեմբերի 5-ին Կիևում՝ մարզական ընտանիքում։ Մայրը՝ Եկատերինա Ադամենկոն, հայտնի թեթև աթլետ է եղել, հայրն աշխատել է «Աշխատանքային ռեզերվներ» սպորտային ընկերության Կիևի մարզային խորհրդում։

Ֆուտբոլային կարիերան սկսել է Կիևի «Դինամոյի» երիտասարդական թիմում։ 1962 թվականից սկսել է մարզվել «Դինամո» (Կիև) դպրոցում (առաջին մարզիչ՝ Ալեքսանդր Լեոնիդով)։ 1969 թվականին 16-ամյա Բլոխինը 100 մետրն անցել է 11 վայրկյանում, որը համապատասխանում էր առաջին կարգի նորմատիվին։ Հայտնի արագավազորդ Վալերի Բորզովի մարզիչ Վ. Վ. Պետրովսկին երկար ժամանակ առաջարկել է նրան փոխել ֆուտբոլը սպրինտով։ Չնայած իր փխրուն կազմվածքին, Բլոխինն անմիջապես աչքի է ընկել իր շարժման արագությամբ և մարզումներին նվիրվածությամբ։ Շատերին պարտվելով խաղի ուժային տարրերում՝ Բլոխինը, իր տաղանդավոր մարզչի օգնությամբ, արագ զարգացրել է գնդակով խաղալու տեխնիկան և ըմբռնել խաղի մարտավարությունը։ Երիտասարդ մարզիկի հայրը որդուն մարզել է ընդհանուր ֆիզիկական պատրաստվածություն, սովորեցրել է արագ և ճիշտ վազել կրոսը։ Օլեգը սկսել է հաճախակի գոլեր խփել՝ հեշտությամբ շրջանցելով ավելի խոշոր մրցակիցներին[17]։

Խաղացողի կարիերա

խմբագրել

Բլոխինը «Դինամոյի» գլխավոր թիմում իր նորամուտը նշել է 1969 թվականի նոյեմբերի 25-ին Թբիլիսիի «Լոկոմոտիվ» մարզադաշտում, երբ Վիկտոր Մասլովը դաշտ է դուրս բերել 17-ամյա հարձակվողին տեղի ակումբի դեմ խաղում։

Խաղացել է ԽՍՀՄ պատանեկան և օլիմպիական հավաքականներում։ 1972 թվականին Մյունխենի օլիմպիական խաղերում ԽՍՀՄ հավաքականը ԳԴՀ հավաքականի հետ կիսել է 3-4-րդ տեղերը։ Բլոխինը մրցաշարում խփել է վեց գոլ։

Բլոխինն իր ակումբի հիմնական կազմում դեռ նոր էր հիմնավորվել և 1973 թվականին արդեն ճանաչվել է որպես ԽՍՀՄ լավագույն ֆուտբոլիստ։ Դա կրկնվել է հաջորդ երկու տարիների ընթացքում։ Կիևի «Դինամոն» գլխավորել է մարզչական «տանդեմը» Վալերի Լոբանովսկին և Օլեգ Բազիլևիչը, Բլոխինը շատ արագ դարձել է թիմի առաջատարներից մեկը։ Նրա բնորոշ ոճը մեծ արագությամբ անհատական անցումներն են եղել, առավել հաճախ ձախ եզրով, որով անհարմար վիճակի մեջ է դրել հակառակորդ պաշտպաններին և դարպասապահներին[18]։ Բայց միևնույն ժամանակ Բլոխինը ունիվերսալ խաղացող էր, հաճախ խաղում էր ոչ միայն ձախ եզրում, այլև հարձակման կենտրոնում։ Չնայած անհատական փոխանցումների հանդեպ ունեցած իր սիրուն, նա թիմային խաղացող էր և հստակորեն շփվում էր իր թիմակիցների հետ։ Մյուս կողմից, նրանք, իմանալով Բլոխինի արագության որակները, միշտ փորձում էին գտնել նրան խաղադաշտում և հնարավորություն տալ սուր փոխանցումով արագ հասնել մրցակցի դարպասին։

 
Օլեգ Բլոխին 1977 թվականին

1975 թվականին Կիևի «Դինամոն» իր պատմության մեջ առաջին անգամ նվաճել է գավաթակիրների գավաթը՝ եզրափակիչ խաղում հաղթելով հունգարական «Ֆերենցվարոշին»՝ 3:0 (գոլերից մեկը խփել է Բլոխինը)։

1975 թվականի Եվրոպայի Սուպեր գավաթի[19] առաջին խաղում Օլեգ Բլոխինի խփած գոլը Մյունխենի «Բավարիայի» դեմ խաղում դարձել է դասական։ Այդ ժամանակ Բավարիան երկրորդ տարին անընդմեջ դարձել է Եվրոպայի գավաթակիր, բայց Մյունխենում Օլեգ Բլոխինը, ընտրելով հարմար պահ, կատարել է իր նշանավոր անցումը, ստանալով սուր փոխանցում, նա արագությամբ ազատվել է պաշտպաններից, որոնց թվում է եղել Ֆրանցը, ինքը՝ Բեկենբաուերը և դիպուկ ու հզոր հարվածով գրավել է Զեպ Մայերի դարպասի հեռավոր անկյունը։

Կիևում կայացած պատասխան խաղում Բլոխինը երկու գոլ է խփել «Բավարիայի» դարպասը՝ մեկը առաջին խաղակեսի վերջում, երկրորդը՝ երկրորդի սկզբում։ Կիևի «Դինամոյի» հաջողությունը սենսացիոն է եղել՝ առաջին անգամ Խորհրդային Միության թիմը հաղթանակ է տոնել։ Եվ նույն 1975 թվականին Բլոխինը ստացել է «Ոսկե գնդակ» մրցանակը փարիզյան France Football շաբաթաթերթից։

Հաջորդ տարի Մոնրեալի ամառային Օլիմպիական խաղերում խորհրդային օլիմպիական թիմը գրեթե ամբողջությամբ կազմված է եղել Կիևի «Դինամոյի» խաղացողներից։ Այդ ժամանակ նվաճվել են բրոնզե մեդալներ՝ երրորդ տեղի համար պայքարում ԽՍՀՄ հավաքականը 2:0 հաշվով հաղթել է Բրազիլիայի հավաքականին։ Բլոխինը մրցաշարում խփել է մեկ գոլ ԿԺԴՀ-ի հավաքականին։

Իր կարիերայի ամենագեղեցիկ գոլը, իր կարծիքով խփվել է՝ շրջադարձ հարվածով Մոսկվայի «Դինամոյի» հետ 1973 թվականին կայացած գավաթային խաղում։ Հինգ տարի անց նա կրնկով գոլ է խփել «Չեռնոմորեց»-ի, իսկ մեկ տարի անց անկյունայինից ուղիղ հարվածով գոլ է խփել Քիշնևի «Նիստրու»-ի դարպասը[20]։ Հետաքրքիր է, որ «Դինամոյի» կազմում Բլոխինը 75 անգամ բացել է խաղի հաշիվը և միայն երեք անգամ նման դեպքերում թիմը պարտվել է։ Եթե Օլեգ Վլադիմիրովիչը գոլ է խփել, ապա սպիտակ-կապույտները տասից ինի դեպքում չեն պարտվել[18]։

 
Օլեգ Բլոխինը ԽՍՀՄ հավաքականի կազմում 1978 թվականին

Երեսուն տարեկանում առաջին անգամ մասնակցել է աշխարհի առաջնությանը, որը տեղի է ունեցել Իսպանիայում։ ԽՍՀՄ հավաքականը չի հասել կիսաեզրափակիչ՝ գոլերի տարբերությամբ զիչելով Լեհաստանի հավաքականին։ Բլոխինը առաջնությունում անցկացրել է բոլոր հինգ հանդիպումները և մեկ գոլ խփել Նոր Զելանդիայի հավաքականին։ Նույն 1982 թվականին հրավիրվել է Եվրոպայի հավաքական, որը հանդիպում է անցկացրել աշխարհի հավաքականի հետ։ Նախկինում նա խաղացել է ՖԻՖԱ-ի ազգային հավաքականում՝ Դորտմունդի «Բորուսիայի» և իսպանական «Բարսելոնայի» հետ հանդիպումներում[21]։

Չորս տարի անց Բլոխինը երկրորդ անգամ մասնակցել է աշխարհի առաջնությանը։ Անցկացրած երկու խաղում նա մեկ գոլ է խփել Կանադայի հավաքականին։ Առաջնության նախօրեին Կիևի «Դինամոյի» հետ Բլոխինը հաղթանակ է տոնել Գավաթակիրների գավաթի խաղարկության եզրափակիչ խաղում Մադրիդի «Ատլետիկոյին»՝ հաղթելով 3:0 հաշվով։ Բլոխինը մեկ գոլ է խփել իսպանացիների դարպասը, ևս երեք գոլ խփել է այդ մրցաշարի կիսաեզրափակիչ և քառորդ եզրափակիչ հանդիպումներում։

Նա մինչև 1987 թվականը խաղացել է հայրենի Կիևի «Դինամոյում»՝ թիմում խաղալով տասնութ տարի։ Բլոխինը թիմի կազմում իր վերջին գոլը խփել է 1987 թվականի նոյեմբերի 20-ին ԽՍՀՄ գավաթի խաղում Վոլգոգրադի «Ռոտոր»-ի դարպասը։ Դա նրա 314-րդ գոլն էր բոլոր հանդիպումներում։ ԽՍՀՄ առաջնություններում խփել է 211 գոլ և ոչ ոք չի կարողացել գերազանցել այդ նվաճումը։

Մեկ տարի խաղացել է ավստրիական «Ֆորվարդս» թիմում, իսկ 1989 թվականի հունիսի 28-ին Բլոխինի պատվին Կիևում կայացել է հրաժեշտի խաղ, որտեղ ԽՍՀՄ հավաքականը, որի կազմում նա խփել է 42 գոլ, հանդիպել է համաշխարհային ֆուտբոլի աստղերի թիմի հետ։ Սպորտի պալատում կայացած համերգում, որը տեղի է ունեցել Օլեգ Բլոխինի հրաժեշտի խաղի նախօրեին, Թամար Գվերդծիթելին կատարել է «Վիվատ, արքա» երգը, որը գրվել է Յուրի Ռիբչինսկու (բառեր) և Գենադի Տատարչենկոյի (երաժշտություն) կողմից՝ Բլոխինի համար[22]։

Բլոխինը մեկնել է Կիպրոս, որտեղ հաջորդ մրցաշրջանում հանդես է եկել «Արիս»-ում, որից հետո ավարտել է իր խաղային կարիերան։

Խաղաոճ

խմբագրել

Խաղադաշտում Բլոխինը հայտնի է եղել իր արագությամբ, տոկունությամբ և անզիջողականությամբ, տիրապետել է հիանալի տեխնիկական հնարքների, վերահսկել գնդակը, ինչպես նաև պահպանել հավասարակշռություն։ Պաշտպանների համար շատ դժվար է եղել նրան վերահսկելը։ Բլոխինը ձախլիկ է, ինչը միշտ էլ կարևոր առավելություն է շատ մարզաձևերում։ Բայց ֆուտբոլիստի գլխավոր հաղթաթուղթն այն է, ինչ չի կարելի սովորել, նա ուներ հարձակվողի բնազդ։ Բլոխինը զգում էր գնդակը, հիանալի բացվում էր և ազատվում պաշտպանների հսկողությունից։ Նա շատ գոլեր է ստեղծել բառացիորեն ոչնչից՝ շնորհիվ այն բանի, որ գիտեր, թե որտեղ է լինելու գնդակը հաջորդ դրվագում[18]։

Նրա սիրած հնարքներն էին՝ առաջ վազել, պոկվել և հարվածել, որը հատկապես հստակ դրսևորվել է Մյունխենի մարզադաշտում՝ «Բավարիայի» և «Կիևի» միջև Եվրոպայի Սուպեր գավաթի առաջին հանդիպմանը։ Այդ խաղում նա կիրառելով իր սիրած հնարքները՝ դիպուկ հարված է կատարել դեպի դարպասի հեռավոր անկյունը։

  Հիշում եմ Բլոխինի գոլը Մյունխենի «Բավարիայի» հետ խաղում՝ դա առաջին և միակ դեպքն էր, երբ ես խիստ նախատեցի Օլեգին եթերում։ Նա գնդակն ընդունեց պաշտպանների բազմության մեջ։ Մոտակայքում ոչ ոք չկար, Վերեմեևն ու Կոլոտովը շտապեցին նրան օգնության, իսկ Օլեգը նույնիսկ չնայեց նրանց, առաջ անցավ, խաբս տվեց աշխարհի երեք չեմպիոններին Բեկենբաուերի գլխավորությամբ և գոլ խփեց, այ դա ֆուտբոլ էր։ Դա արվեստ էր։  

Մարզիչ

խմբագրել

Ֆուտբոլային կարիերան ավարտելուց հետո Բլոխինն աշխատել է հունական ակումբներում, որպես գլխավոր մարզիչ։

1990 թվականին նա գլխավորել է Հունաստանի առաջատար թիմերից մեկը՝ «Օլիմպիակոսը»։ Ստանալով ղեկավարության աջակցությունը՝ նա թիմ է հրավիրել ԽՍՀՄ հավաքականի երեք խաղացողների՝ Օլեգ Պրոտասովին, Գենադի Լիտովչենկոյին և Յուրի Սավիչևին։ Թիմի հետ նա երկու անգամ դարձել է Հունաստանի առաջնության արծաթե մեդալակիր, իսկ 1991/92 մրցաշրջանում նվաճել է Հունաստանի գավաթը։ 1993 թվականի հունվարի 25-ին «Էդեսաիկոսի» հետ ոչ-ոքի խաղալուց հետո նա ազատվել է թիմի գլխավոր մարզչի պաշտոնից, թեև ակումբի խաղացողներն ու երկրպագուները դեմ են եղել այդ որոշմանը[23]։

 
Բլոխինը որպես Ուկրաինայի հավաքականի գլխավոր մարզիչ, 2012 թվական

1993 թվականի փետրվարի 3-ին Բլոխինը նշանակվել է ՊԱՕԿ ակումբի գլխավոր մարզիչ։ Պայմանագիրը կնքվել է 2,5 տարով։

2003 թվականի սեպտեմբերին Բլոխինը նշանակվել է Ուկրաինայի ազգային հավաքականի գլխավոր մարզիչ։ Նրա գլխավորությամբ Ուկրաինայի հավաքականն իր պատմության մեջ առաջին անգամ հաջողությամբ անցել է խոշոր միջազգային մրցաշարի՝ 2006 թվականի Ֆուտբոլի աշխարհի գավաթի ընտրական փուլը Գերմանիայում և բոլոր եվրոպական թիմերից առաջ նվաճել է Գերմանիայի ուղեգիր։ Ուկրաինայի հավաքականը, որն առաջին անգամ է մասնակցել աշխարհի առաջնության եզրափակիչ փուլին, դուրս է եկել քառորդ եզրափակիչ, որն ուկրաինացիների ամենաբարձր ձեռքբերումն է եղել։

2007 թվականի դեկտեմբերի սկզբին Բլոխինը հրաժարական է տվել ազգային հավաքականի մարզչի պաշտոնից։ Դիմումն ընդունվել է Ուկրաինայի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի գործկոմի նիստում։

 
Բլոխինը որպես «Մոսկվա» ֆուտբոլային ակումբի գլխավոր մարզիչ, 2008 թվական

Ուկրաինայի հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնից ազատվելուց մի քանի օր անց Բլոխինը դարձել է «Մոսկվա» ֆուտբոլային ակումբի գլխավոր մարզիչը։ 2008 թվականի Ռուսաստանի առաջնությունում «Մոսկվան» զբաղեցրել է 9-րդ տեղը։ 2008 թվականի նոյեմբերի 26-ին Բլոխինի պայմանագիրը «Մոսկվա»-ի հետ խզվել է կողմերի փոխադարձ համաձայնությամբ։

2009/10 մրցաշրջանում եղել է «Չեռնոմորեց» (Օդեսա) ֆուտբոլային ակումբի մարզական տնօրենը։

2011 թվականի ապրիլի 21-ին Բլոխինը կրկին նշանակվել է Ուկրաինայի ազգային հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնում[24]։ Ուկրաինական 1+1 հեռուստաալիքի «ТСН» հաղորդման ընթացքում, վկայակոչելով անանուն «սեփական աղբյուրները», հաղորդվել է, որ Բլոխինի աշխատավարձը կազմում է ամսական 50 հազար դոլար։

«Դինամո» (Կիև)

խմբագրել

2012 թվականի սեպտեմբերի 25-ին Յուրի Սյոմինի հրաժարականից հետո Բլոխինն առաջին անգամ նշանակվում է Կիևի «Դինամոյի» գլխավոր մարզչի պաշտոնում[25]։ 2012 թվականի սեպտեմբերի 28-ին նա իր նորամուտը նշել է «Դինամոյի» մարզչի պաշտոնում՝ Ուկրաինայի առաջնության տասներորդ տուրի՝ Լուգանսկի «Զարյա»-ի հետ խաղում։ Նորամուտը հաջող է ստացվել, կիևցիները հաղթել են 1:0 հաշվով։ «Դինամո» տեղափոխվելուց անմիջապես հետո Բլոխինը հոսպիտալացվել է հիպերտոնիա համախտանիշով, որի պատճառը թրոմբն է եղել, որը գրեթե ամբողջությամբ արգելափակել է քներակ զարկերակը։ Հոսպիտալացման երկրորդ օրը թրոմբը հեռացվել է ինվազիվ վիրահատության միջոցով։ Բլոխինի հիվանդության ընթացքում ազգային հավաքականի գլխավոր մարզչի պարտականությունները կատարել է Անդրեյ Բալը, որի գլխավորությամբ թիմը երկու խաղում 6 հնարավորից 5 միավոր է կորցրել՝ ոչ-ոքի Մոլդովայի հետ և պարտություն Չեռնոգորիայից։ «Դինամո»-ի գլխավոր մարզչին փոխարինել է Ալեքսեյ Միխայլիչենկոն, սակայն արդյունքները նույնպես հուսադրող չեն եղել, «Դինամոն» բազմաթիվ միավորներ է կորցրել առաջնությունում և Չեմպիոնների լիգայում։

Նոյեմբերի 3-ին Բլոխինը վիրահատությունից հետո առաջին անգամ խաղ է դիտել մարզադաշտում («Դինամո» - «Տավրիա»)։ Բժիշկները դեռ թույլ չեն տվել նրան զբաղվել մարզչական աշխատանքով, իսկ նա խաղը դիտել է մարզադաշտի օթյակից։ Ընդմիջմանը, երբ «Դինամոն» հաղթում էր 1-0 հաշվով, Բլոխինն իջել է հանդերձարան ու զրուցել խաղացողների հետ։ Բլոխինին դեռ մարզչական նստարանին փոխարինել է Ալեքսեյ Միխայլիչենկոն, ով էլ հանդես է եկել հետխաղյա մամուլի ասուլիսով։

Նոյեմբերի 21-ին Կիևում կայացած Չեմպիոնների լիգայի «Պարի Սեն-Ժերմենի» հետ հանդիպմանը (0:2 պարտություն), բժիշկները Բլոխինին թույլ են տվել լինել մարզչական նստարանին, ինչից նա օգտվել է։ Նա անցկացրել է նաև նախախաղային և հետխաղային մամուլի ասուլիսներ։

Ակումբում մարզչական աշխատանքի ընթացքում «Դինամոն» առաջին անգամ չի կարողացել զբաղեցնել նույնիսկ երկրորդ տեղը Ուկրաինայի առաջնությունում՝ 2012/13 մրցաշրջանում զբաղեցնելով երրորդ տեղը։ Մեկուկես տարվա աշխատանքի ընթացքում Օլեգ Բլոխինը չի կարողացել նվաճել ոչ մի մրցանակ՝ Ուկրաինայի առաջնությունում վաստակելով հնարավոր միավորների միայն 63%-ը, ինչը 2-րդ արդյունքն է «ներքևից» Կիևի «Դինամոյի» մարզիչների շրջանում անկախ Ուկրաինայի օրոք։ Ինչպես նաև Բլոխինը «Դինամոն» մարզելիս հակառեկորդ է սահմանել առաջնությունում կրած պարտությունների քանակով՝ 12 պարտություն 44 խաղում։ Ընդ որում, նախորդ հակառեկորդը պատկանել է Իոժեֆ Սաբոյին, ով 117 խաղում կրել է 10 պարտություն[26]։

2014 թվականի ապրիլի 16-ին Կիևում 0։2 հաշվով Դոնեցկի «Շախտյորին» պարտվելուց հետո առաջնության խաղից անմիջապես հետ Օլեգ Բլոխինն ազատվել է «Դինամոյի» գլխավոր մարզչի պաշտոնից՝ նրա գլխավորությամբ թիմի ցուցադրած անբավարար արդյունքների համար[27]։

Օլեգ Բլոխինի ակումբ

խմբագրել
 
Բլոխինի ոտքերի դերը՝ Golden Foot մրցանակին արժանանալու կապակցությամբ

Վիկտոր Խոխլյուկը 2014 թվականի հունվարին «Օլեգ Բլոխին» խորհրդանշական ակումբի պաշտոնական ճանաչման նախաձեռնողն էր։ Sport.ua հանրահայտ սպորտային լրատվական գործակալության խմբագրության, ինչպես նաև լրագրող Նիկոլայ Վասիլկովի, Ուկրաինայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի մամուլի կցորդ Ալեքսանդր Գլիվինսկու, «Ուկրաինայի սպորտային արենաներ» պետական կոնցեռնի գլխավոր տնօրեն Սերգեյ Սիմակի հետ միասին, Ուկրաինայի երիտասարդության և սպորտի նախարարության, Ուկրաինայի ազգային օլիմպիական կոմիտեի և միջոցառման գլխավոր հովանավորի՝ ուկրաինական Mercedes-Benz-ի աջակցությամբ սահմանել են «Գոլեադոր» մրցանակը իրենց կարիերայի ընթացքում բարձրագույն խմբում հարյուր և ավելի գոլ խփած ֆուտբոլիստների համար[28]։

Անձնական կյանք

խմբագրել

Ընտանիք

խմբագրել
  • Մայր՝ Եկատերինա Զախարովնա Ադամենկոն (1918-2012[29]), ուկրաինուհի էր[30], հայտնի խորհրդային թեթև աթլետ, ԽՍՀՄ և Ուկրաինայի բազմակի չեմպիոն հնգամարտում, հեռացատկում, 80 և100 մետր արգելավազքերում։ Հետագայում աշխատել է Կիևի շինարարական ինստիտուտի արդյունաբերական և քաղաքացիական շինարարության ֆակուլտետի դեկանի տեղակալ։ Եղել է Կիևի Սոլոմենսկի շրջանային խորհրդի երեք գումարման պատգամավոր։ Մահացել է 2012 թվականի մայիսի 21-ին։
  • Հայր՝ Վլադիմիր Իվանովիչ Բլոխինը (1922-2013), ազգությամբ ռուս էր[30]՝ խորհրդային արագավազորդ, Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի վետերան (մարտնչել է Լենինգրադի ռազմաճակատում), եղել ՆԳՆ սպա։ Աշխատել է Աշխատանքային ռեզերվների ընկերության Կիևի շրջանային խորհրդի նախագահի տեղակալ։ Տասներկու տարի ղեկավարել է Ուկրաինական ԽՍՀ ժամանակակից հնգամարտի ֆեդերացիան։ Եղել է «Դինամո» հանրապետական ընկերության ուսումնա-մարզական բաժնի վարիչ։ Մահացել է 2013 թվականի մարտի 13-ին։
  • Եղբայր՝ Նիկոլայ Վլադիմիրովիչ Բլոխին (1939-2011)[31]։
  • Օլեգ Բլոխինի առաջին կինը եղել է գեղարվեստական մարմնամարզության աշխարհի չեմպիոնուհի Իրինա Դերյուգինան։
    • Դուստր՝ Իրինա Բլոխինա (ծն.՝ 1983)։
    • Թոռնուհի՝ Ժակլին (ծն.՝ 2014) Ալեքսեյ Բրինզակի հետ ամուսնությունից[32]։
  • Երկրորդ կին՝ Անժելա։
    • Դուստրեր՝ Աննա (ծն.՝ 2001) և Եկատերինա (ծն.՝ 2002)[33][34]։

Հասարակական-քաղաքական դիրքորոշում

խմբագրել

Եղել է ԽՄԿԿ անդամ[35]։ Հետխորհրդային շրջանում Օլեգ Բլոխինը համատեղել է մարզչական աշխատանքը հասարակական-քաղաքական գործունեության հետ։ Երկու անգամ ընտրվել է Ուկրաինայի Գերագույն Ռադայի պատգամավոր։

1998 թվականին ընտրվել է «Համաուկրաինական Գրոմադա» միավորման» ցուցակով (թիվ 16), որը ստեղծվել է 1997 թվականի սկզբին Պավել Լազարենկոյի կողմից, ով այդ ժամանակ զբաղեցրել է Ուկրաինայի վարչապետի պաշտոնը։ Մեկ տարի եղել է «Գրոմադա» խմբակցության անդամ, որից հետո երկու տարի եղել է «Բատկիվշչինա» խմբակցությունում։

2001 թվականի ամռանը անդամագրվել է Ուկրաինայի կոմունիստական կուսակցությանը, իսկ 2002 թվականին նույն կուսակցության ցուցակով (թիվ 10) ընտրվել է Ուկրաինայի չորրորդ գումարման Գերագույն Ռադայի պատգամավոր։ Հինգ ամիս անց միացել Ուկրաինայի սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցության (միավորված) խմբակցությանը, 2003 թվականին դարձել է նրա քաղխորհրդի անդամ[36]։

4-րդ գումարման խորհրդարանում եղել է Գերագույն Ռադայի երիտասարդական քաղաքականության, ֆիզկուլտուրայի, սպորտի և զբոսաշրջության հանձնաժողովի անդամ, օլիմպիական, պարօլիմպիկ շարժումների և բարձրագույն նվաճումների սպորտի ենթահանձնաժողովի ղեկավար։

2006 թվականի ընտրություններում Բլոխինը առաջադրվել է Գերագույն Ռադայի պատգամավոր «Ոչ այդպես» ընդդիմադիր դաշինքի ցուցակով (թիվ 10), որը ձևավորվել է ՈՒՍԴԿ-ի բազայի վրա։ Դաշինքը չի կարողացել հաղթահարել 3 տոկոսի շեմը՝ հավաքելով ձայների ընդամենը 1,01 տոկոսը[37]։

2022 թվականին Բլոխինը եյույթ է ունեցել՝ դատապարտելով Ռուսաստանի ներխուժումն Ուկրաինա։

  Ես՝ Օլեգ Բլոխինս, կոչ եմ անում բոլորին, ումից դա կախված է, առաջին հերթին՝ Ռուսաստանի և Բելառուսի ռազմական հրամանատարությանը, անհապաղ դադարեցնել ուկրաինական քաղաքների հրետակոծությունը և դուրս բերել իրենց զորքերը Ուկրաինայից։ Դուք կռվում եք ոչ միայն Ուկրաինայի զինվորների, այլև խաղաղ բնակչության հետ։ Դա անընդունելի է։ Դա մեղք է[38]։  

Փոփ մշակույթում

խմբագրել

Ինքնակենսագրական գրքեր․

  • «Գոլը, որը ես չխփեցի» (Սերիա «Սպորտի դրոշակակիրներ»)։ - Կ.: Մոլոդ, 1981 - 160 էջ։
  • «Գոլի իրավունք» (Դ. Ա. Արկադիևի հետ համահեղինակությամբ) («Սպորտին նվիրված սրտեր» շարքը)։ - Մ.: Ֆ և Ս, 1984 - 224 էջ։
  • «Ֆուտբոլը քննվում է» (Սերիա «Սպորտի դրոշակակիրներ»)։ - Կ.: Մոլոդ, 1986 - 208 էջ։
  • «Ֆուտբոլ կյանքի համար» (Դ. Ա. Արկադիևի հետ համահեղինակությամբ)։ - Կ.: Վեսելկա, 1988. - 391 էջ։ — ISBN 5-301-00781-5

Օլեգ Բլոխինի անունը հիշատակվել է տարբեր երաժշտական ստեղծագործություններում։ Այսպես, Յուրի Ռիբչինսկու և Գենադի Տատարչենկոյի «Վիվատ, արքա» երգը, որը գրվել է հատուկ 1989 թվականին Բլոխինի հրաժեշտի խաղի համար, նվիրված էր Բլոխինին, որը կատարել է Թամար Գվերդծիթելին։ 2005 թվականին Միխայիլ Նազարենկոն գրել է «Բլոխինի համար» երգը, որը կատարել է Դմիտրի Գորդոնը[39]։

2017 թվականին թողարկվել է «Ինտեր» հեռուստաալիքի կողմից արտադրված վավերագրական ֆիլմ՝ «Եվրոպայի լավագույն ֆուտբոլիստը» վերնագրով, որտեղ պատմվում էր «Ոսկե գնդակի» ուկրաինացի երեք դափնեկիրների՝ Բլոխինի, Բելանովի և Շևչենկոյի մասին։

Ձեռքբերումներ

խմբագրել

Որպես խաղացող

խմբագրել
 
Օլեգ Բլոխինը ՈՒԵՖԱ-ի մրցանակով, որը ստացել է ազգային հավաքականում 100 հանդիպման համար
«Դինամո» (Կիև)
  • ԽՍՀՄ չեմպիոն (7)՝ 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986,
  • ԽՍՀՄ գավաթակիր (5)՝ 1974, 1978, 1982, 1985, 1987,
  • ԽՍՀՄ սուպերգավաթակիր (3)՝ 1981, 1986, 1987,
  • ՈՒԵՖԱ-ի գավաթակիրների գավաթակիր (2)՝ 1975, 1986,
  • ՈՒԵՖԱ-ի Սուպերգավաթակիր՝ 1975,
  • ՈւԵՖԱ-ի Սուպերգավաթի եզրափակիչ՝ 1986։
ԽՍՀՄ հավաքական
  • Օլիմպիական խաղերի բրոնզե մեդալակիր (2)՝ 1972, 1976։

Անձնական

խմբագրել
  • «Ոսկե գնդակի» դափնեկիր (France Football) 1975,
  • «Ոսկե գնդակի» հավակնորդ (France Football) 1974 - 19-րդ տեղ, 1976 - 19-րդ տեղ, 1981, 5-րդ տեղ,
  • ԽՍՀՄ լավագույն (1973-1975), երկրորդ (1977, 1978, 1980, 1981) և երրորդ (1976 և 1986) ֆուտբոլիստ («Ֆուտբոլ» շաբաթաթերթ),
  • ԽՍՀՄ հավաքականի խաղերի քանակով ռեկորդակիր (112 հանդիպում),
  • ԽՍՀՄ հավաքականի պատմության լավագույն ռմբարկու (42 գոլ) (չհաշված Ֆրանսիայի հետ խաղը 1972 թվականի Օլիմպիական խաղերի որակավորման փուլում, որտեղ Բլոխինը խփել է 2 գոլ)։
  • ԽՍՀՄ օլիմպիական հավաքականի կազմում անցկացրել է 12 հանդիպում, խփել 9 գոլ,
  • ԽՍՀՄ սպորտի միջազգային վարպետ (1972),
  • Սպորտի վաստակավոր վարպետ (1975),
  • ԽՍՀՄ առաջնության լավագույն ռմբարկու (5)՝ 1972, 1973, 1974, 1975, 1977,
  • ՈՒԵՖԱ-ի գավաթակիրների գավաթի լավագույն ռմբարկու՝ 1986 (5 գոլ),
  • ԽՍՀՄ գավաթի պատմության լավագույն ռմբարկու (30 գոլ),
  • Ուկրաինայի տարվա լավագույն ֆուտբոլիստ (9)։ 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1980, 1981,
  • «Մրցաշրջանի լավագույն դեբյուտանտներ» մրցանակի դափնեկիրներից մեկը՝ 1972,
  • Ակումբի հավատարմության մրցանակ՝ 1986,
  • Աշխարհի առաջնության մասնակից 1982, 1986,
  • ԽՍՀՄ 33 լավագույն ֆուտբոլիստների ցուցակներում (15)՝ թիվ 1 (1972-1982, 1985, 1986) 13 անգամ (ռեկորդ), թիվ 2 (1983, 1984),
  • Ուկրաինական ԽՍՀ լավագույն ֆուտբոլիստների ցուցակներում՝ (16): Թիվ 1 (1972-1985), թիվ 2 (1986, 1987),
  • ԽՍՀՄ ֆուտբոլի առաջնության ողջ պատմության ընթացքում խփել է ամենաշատ գոլերը՝ 211 և մասնակցել ամենաշատ հանդիպումների ՝ 432։
  • Դինամոյ (Կիև)-ի պատմության լավագույն ռմբարկու (266 գոլ)
  • Կիևի «Դինամոյի» հոբելյանական գոլերի հեղինակ ԽՍՀՄ առաջնություններում՝ 1400-րդ (1973), 1500 (1975), 1600 (1977), 1700-րդ (1979),
  • Golden Foot 2009 («Ֆուտբոլի լեգենդներ» անվանակարգում),
  • Օլեգ Բլոխինի ռմբարկուների ակումբի հիմնադիր (336 գոլ),
  • Գրիգորի Ֆեդոտովի ակումբի անդամ (319 գոլ),
  • Կիևի պատվավոր քաղաքացի (2006),
  • Իգոր Նետտո ակումբի անդամ,
  • ՈՒԵՖԱ-ի հոբելյանական մրցանակի դափնեկիր Ուկրաինայի լավագույն ֆուտբոլիստի համար վերջին 50 տարիների ընթացքում՝ 2003,
  • Ուկրաինայի 20-րդ դարի խորհրդանշական ազգային հավաքականի անդամ ըստ «Ուկրաինական ֆուտբոլ» թերթի (2000-2001 թվականներին անցկացված հարցման արդյունքներով ստացել էր ընթերցողների ձայների 82%-ը)[40]։

Որպես մարզիչ

խմբագրել
«Օլիմպիակոս»
  • Հունաստանի գավաթակիր՝ 1992,
  • Հունաստանի Սուպերգավաթի հաղթող՝ 1992,
  • Հունաստանի առաջնության արծաթե մեդալակիր՝ 1991, 1992,
  • Թիմը հասել է ՈւԵՖԱ-ի գավաթակիրների գավաթի քառորդ եզրափակիչ՝ 1993,
«ԱԵԿ» (Աթենք)
Ուկրաինայի ազգային հավաքական
  • Աշխարհի առաջնության քառորդ եզրափակիչ՝ 2006,
«Դինամո» (Կիև)

Անհատական

խմբագրել
  • Տարվա արդյունքներով ազգային հավաքականների լավագույն մարզիչներ ՖՊՎՄՖ-ի վերսիայով՝
    • 2005 - 10-րդ տեղ[41],
    • 2006 - 8-րդ տեղ[42]
    • 2012 - 15-րդ տեղ[43]
  • Տասնամյակի լավագույն մարզիչները (2001-2010) ըստ ՖՊՎՄՖ-ի վերսիայով՝ 52-56-րդ տեղ[44],
  • Ոսկե գնդակի դափնեկիրների մեջ լավագույն մարզիչները՝ 5-րդ տեղ (Ուկրաինայում, «Այսօր» թերթի վերսիայով)[45]։

Մրցանակներ

խմբագրել
  • ՈՒկրաինական ուղղափառ եկեղեցու Սուրբ Նեստոր Տարեգրի շքանշան (2002),
  • «Վաստակի համար» շքանշան, III (2002)[41], II (2004)[46], ІІ (2004[47]) և I (2011[48]) աստիճաններ,
  • Իշխան Յարոսլավ Իմաստունի V աստիճանի շքանշան աստիճան (2006)[49],
  • Իշխան Յարոսլավ Իմաստունի IV աստիճանի շքանշան (05.07.2012)[50],
  • Իշխան Յարոսլավ Իմաստունի 3-րդ աստիճանի շքանշան (2015)[51],
  • Իշխան Յարոսլավ Իմաստունի 2-րդ աստիճանի շքանշան (2020)[52],
  • Ուկրաինայի նախագահի շքանշան՝ «Ուկրաինայի ազգային լեգենդ» (օգոստոսի 20, 2021)[53]։

Ելույթների վիճակագրություն

խմբագրել

Ակումբային

խմբագրել
Ակումբ Սեզոն Առաջնություն Գավաթ Եվրագավաթներ Սուպեր գավաթ Ընդամենը
Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր
Դինամո
1969 1 - - - - - - - 1 0
1970 - - 1 - - - - - 1 0
1971 1 - - - - - - - 1 0
1972 27 14 2 0 4 1 - - 33 15
1973 29 18 8 4 7 1 - - 44 23
1974 29 20 4 3 4 3 - - 37 26
1975 28 18 - - 11 6 - - 39 24
1976 19 8 1 0 6 3 - - 26 11
1977 29 17 3 2 6 1 1 0 39 20
1978 26 13 8 5 4 1 - - 38 19
1979 24 17 6 1 4 1 - - 34 19
1980 33 19 7 3 2 - - - 42 23
1981 29 19 7 4 4 2 1 0 41 26
1982 24 10 3 0 4 0 - - 31 10
1983 31 10 1 0 4 0 - - 36 10
1984 30 10 3 1 - - - - 33 11
1985 29 12 5 2 4 1 - - 38 17
1986 23 2 2 2 8 7 1 0 34 11
1987 20 4 6 4 7 4 4 4 37 16
Ընդամենը 432 211 67 31 79 30 7 4 585 280
Ֆորվերտս 1987/88 13 5 - - - - - - 13 5
1988/89 28 4 1 1 - - - - 29 5
Ընդամենը 41 9 1 1 - - - - 42 10
Արիս (Լիմասոլ) 1989/90 22 5 6 2 - - - - 28 7
Ընդամենը 22 5 6 2 - - - - 28 7
Ընդհանուր կարիերայի ընթացքում 495 225 74 34 79 30 7 4 655 297
  • - ԽՍՀՄ գավաթների և եվրագավաթների վիճակագրությունը կազմված է «աշուն-գարուն» սխեմայով և վերագրվում է մրցաշարերի մեկնարկի տարեթվին։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. ↑ France Football (ֆր.) — 1946. — ISSN 0015-9557
  2. ↑ Transfermarkt.com(բազմ․) — 2000.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ
  4. ↑ Արգենտինական ֆուտբոլի տվյալների շտեմարան (իսպ.)
  5. ↑ ВЫДАЮЩИЙСЯ ФУТБОЛИСТ ОЛЕГ БЛОХИН НАГРАЖДЕН ОРДЕНОМ ПРЕПОДОБНОГО НЕСТОРА ЛЕТОПИСЦА
  6. ↑ Спорт-экспресс. Звезда Олег Блохин
  7. ↑ Football.ua. 50 лучших. Динамо
  8. ↑ «Выдающийся футболист Олег Блохин награждён Орденом преподобного Нестора Летописца». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ փետրվարի 26-ին. Վերցված է 2011 թ․ օգոստոսի 9-ին.
  9. ↑ «Спорт-Экспресс. Звезда Олег Блохин». Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հոկտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2011 թ․ օգոստոսի 9-ին.
  10. ↑ «Football.ua. 50 лучших. Динамо». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 27-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 3-ին.
  11. ↑ միայն 3 խորհրդային ֆուտբոլիստի է հաջողվել ստանալ Ոսկե գնդակ
  12. ↑ «Planète Foot's 50 Meilleurs Joueurs du Monde». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2016 թ․ հուլիսի 26-ին.
  13. ↑ «Voetbal International's Wereldsterren by Raf Willems». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2016 թ․ հուլիսի 26-ին.
  14. ↑ «Ranked! The 100 best football players of all time». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հոկտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2022 թ․ հոկտեմբերի 11-ին.
  15. ↑ «Юрий Рыбчинский: «за два года до того, как Евтушенко прочитал свои стихи в доме офицеров, они мне… Приснились!»». Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հուլիսի 17-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 3-ին.
  16. ↑ «Олег Блохин: «Каким человеком был Лобановский? О покойнике или хорошо, или никак, поэтому ворошить прошлое не хочу. Я не ученик Лобановского и не его последователь. Я Блохин. У меня свой путь!»». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ փետրվարի 24-ին. Վերցված է 2010 թ․ հոկտեմբերի 14-ին.
  17. ↑ «Олег Блохин: биография». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ ապրիլի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ ապրիլի 4-ին.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 «Шесть штрихов к портрету Короля». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մարտի 6-ին. Վերցված է 2019 թ․ մարտի 2-ին.
  19. ↑ «Олегу Блохину – 67 лет. Памятные голы и матчи знаменитого футболиста». sport.24tv.ua (ռուսերեն). 2019 թ․ նոյեմբերի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 17-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 18-ին.
  20. ↑ «20 малоизвестных фактов из жизни Олега Блохина» (ռուսերեն). Спорт-Экспресс в Украине. 2012 թ․ նոյեմբերի 5. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ սեպտեմբերի 24-ին.
  21. ↑ «20 фактов из жизни Блохина». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ ապրիլի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ ապրիլի 4-ին.
  22. ↑ «Олегу Блохину — 67! Вспоминаем самые яркие моменты карьеры первого обладателя Золотого мяча из Украины». footballua.tv (ռուսերեն). 2019 թ․ նոյեմբերի 5. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 18-ին.
  23. ↑ Жуховицкая Е. Олег Блохин: Меня заставили уйти из «Олимпиакоса» // Спорт-Экспресс. — 1993. — № 17 (28 января). — с. 1.
  24. ↑ «Олег Блохін очолив збірну України» (ուկրաիներեն). Офіційний сайт Федерації футболу України. 2011 թ․ ապրիլի 21. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 8-ին. Վերցված է 2011 թ․ ապրիլի 21-ին.
  25. ↑ «Официально. Олег Блохин — главный тренер киевского «Динамо»!». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ ապրիլի 19-ին. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 25-ին.
  26. ↑ «Блохин наработал на 63 процента». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ մայիսի 31-ին. Վերցված է 2014 թ․ մայիսի 21-ին.
  27. ↑ «Динамо подтвердило увольнение Блохина — football.ua». football.ua. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ ապրիլի 17-ին. Վերցված է 2014 թ․ ապրիլի 17-ին.
  28. ↑ «"Внук за деда, сын за отца, друг за друга: на «Олимпийском» наградили бомбардиров «Клуба Блохина»». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ փետրվարի 1-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 3-ին.
  29. ↑ Збірна України проведе перший спаринг перед Євро-2012 без Блохіна Արխիվացված 2012-05-27 Wayback Machine(ուկր.)
  30. ↑ 30,0 30,1 Олег Блохин: «Москва» должна быть в тройке призёров Արխիվացված 2009-07-26 Wayback Machine//www.terrikon.dn.ua
  31. ↑ Отец Блохина: «Скорая на вызов ехала час» Արխիվացված 2014-04-19 Wayback Machine(ռուս.)
  32. ↑ «Внучку Олега Блохина назвали Жаклин». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ դեկտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2017 թ․ դեկտեմբերի 27-ին.
  33. ↑ «Звезда. Олег Блохин». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ ապրիլի 19-ին. Վերցված է 2011 թ․ օգոստոսի 9-ին.
  34. ↑ «Ни слова о футболе». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ փետրվարի 21-ին. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 14-ին.
  35. ↑ Озерова выручала разведка. А он и не знал Արխիվացված 2014-02-24 Wayback Machine Интервью с Игорем Черкасовым в газете «Спорт-Экспресс» от 16 января 2004 года
  36. ↑ «Олег Блохин — ЛІГА:Досье // Биография и фото Олег Блохин». Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ սեպտեմբերի 26-ին. Վերցված է 2010 թ․ հուլիսի 26-ին.
  37. ↑ «Блохин Олег Владимирович». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ փետրվարի 24-ին. Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 22-ին.
  38. ↑ «Олег Блохин призвал Россию и Беларусь прекратить войну». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ ապրիլի 12-ին. Վերցված է 2022 թ․ ապրիլի 8-ին.
  39. ↑ «Дмитрий Гордон «За Блохина!»». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ նոյեմբերի 3-ին. Վերցված է 2019 թ․ մարտի 5-ին.
  40. ↑ Вячеслав Кульчицкий (2001 թ․ հունվարի 8). «На Украине составлена символическая сборная двадцатого века». Спорт-Экспресс. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հուլիսի 5-ին. Վերցված է 2023 թ․ հուլիսի 5-ին.
  41. ↑ «The World's best National Coach 2005». Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ դեկտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2013 թ․ հունվարի 3-ին.
  42. ↑ «The World's best National Coach 2006». Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ դեկտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2013 թ․ հունվարի 3-ին.
  43. ↑ «Олег Блохин — в списке лучших наставников национальных сборных за 2012 год». Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 6-ին. Վերցված է 2013 թ․ հունվարի 3-ին.
  44. ↑ «The World's Best Coach of the 1st Decade (2001—2010)». Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ մարտի 21-ին. Վերցված է 2013 թ․ հոկտեմբերի 15-ին.
  45. ↑ «Топ-10 тренеров из числа обладателей «Золотого мяча»». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ ապրիլի 26-ին. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 24-ին.
  46. ↑ «Указ президента Украины от 04.11.2002 № 976/2002». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 13-ին.
  47. ↑ «Указ президента Украины № 795/2004». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 28-ին. Վերցված է 2015 թ․ հունվարի 19-ին.
  48. ↑ «Указ Президента Украины № 1094/2011 от 1 декабря 2011 г.». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 28-ին. Վերցված է 2011 թ․ դեկտեմբերի 2-ին.
  49. ↑ «Указ президента Украины № 697/2006». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 6-ին. Վերցված է 2023 թ․ նոյեմբերի 28-ին.
  50. ↑ Указ Президента України № 435/2012 від 5 липня 2012 року «Про відзначення державними нагородами України» Արխիվացված 2012-07-11 Wayback Machine(ուկր.)
  51. ↑ Указ Президента України № 299/2015 від 29 травня 2015 року "Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства «Футбольний клуб „Динамо“ Київ»"(չաշխատող հղում)
  52. ↑ «Указ Президента України № 446/2020 від 14 жовтня 2020 року "Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства «Футбольний клуб „Динамо" Київ»». Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հոկտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 16-ին.
  53. ↑ Про нагородження відзнакою Президента України "Національна легенда України"

Արտաքին հղումներ

խմբագրել
 
 Օլեգ Բլոխին
էջը Վիքիպահեստում
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Օլեգ Բլոխին» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wiki.x.io/w/index.php?title=Օլեգ_Բլոխին&oldid=9618407» էջից