Ֆրանսիայի Ազգային ժողով

Ֆրանսիայի Ազգային ժողով; ֆր.՝ Assemblée nationale
Տեսակ
Տեսակ	Ստորին պալատ, օրենսդիր իշխանություն և assembly?
Պատմություն
Հիմնադրված	դեկտեմբերի 9, 1958
Նախորդ	National Assembly of the 4th Republic?
president of the French National Assembly?	Yaël Braun-Pivet?
Ղեկավարում
Նախագահ	Կլոդ Բարտոլոն, Սոցիալիստական կուսակցություն ; սկսած 26 Հունիս 2012
Կազմը
Նստատեղեր	577
Քաղաքական խմբավորումներ	Կառավարություն ԱՀԽ (271); Վստահություն և առաջարկ ԴՇԱԽ (56); ԱՀ (20); Ընդդիմադիր կուսակցություններ ՀԽ (105); ՍՈՑ (30); ՈՒԴԻ (18); ԱՏ (18); ՖԽ (17); ԳՀԽ (16); Այլ Չգրանցված (25); Թափուր (1);
Հանդիպումների վայր
	;
	assemblee-nationale.fr(ֆր.)

Ազգային ժողով (ֆր.՝ Assemblée nationale), Ֆրանսիայի երկպալատանի պառլամենտի ստորին պալատն է։ Վերին պալատը կոչվում է Սենատ ("Sénat")։ Ֆրանսիայի ազգային ժողովի անդամներին կոչում են députés "պատգամավոր" կամ "ներկայացուցիչ" հայերենով։

Կազմված է 577 պատգամավորից, որոնք ընտրվում են երկու փուլային համակարգով։ Մեծամասնության համար հարկավոր է 287 ձայն։ Ժողովը ղեկավարում է նախագահը, ով որպես կանոն մեծամասնական կուսակցությունից է։ Ազգային ժողովը ձևավորվում է 5 տարով։ Սակայն երկրի նախագահը կարող է ցրել ազգային ժողովը և նշանակել նոր ընտրություններ։ Նախագահը չի կարող ևս մեկ անգամ ցրել ազգային ժողովը, եթե նա դա արել է վերջին տասներկու ամիսների ընթացքում։

Հարաբերություններ գործադիրի հետ

Ժակ Շաբան-Դելմասը երեք անգամ եղել է Ազգային ժողովի նախագահ 1958-1988 թվականներին:

Ֆրանսիայի սահմանադրությամբ գործադիրի իշխանությունը մեծապես ընդարձակվեց խորհրդարանի հաշվին^[1]։

Հանրապետության նախագահը կարող է որոշում ընդունել լուծարել Ազգային ժողովը և նոր ընտրություններ նշանակել։ Սա նշանակում է, որ Ազգային ժողովը չի կարող այլ քաղաքական ուղղություն որդեգրել։ Վերջին անգամ Ազգային ժողովը լուծարել է Ժակ Շիրակը 1997 թվականին, որպեսզի մեծացնի վարչապետ Ալեն Ժյուպեի հեղինակությունը, այնուամենայնիվ րա պլանները ձախողվեցին և նոր ընտրված Ազգային ժողովը ընդդիմացավ Շիրակին։

Ազգային ժողովը կարող է պաշտոնանկ անել գործադիր կառավարությանը (վարչապետ և նախարներ) անվստահություն ներկայացնելու միջոցով (motion de censure): Այս պատճառով կառավարությունը պետք է կազմված լինի Ազգային ժողովի մեծամասնական կուսակցությունից կամ դաշինքից։ Նախագահը և Ազգային ժողովը կարող են լինել տարբեր ընդդիմադիր կուսակցություններից։ Այսպիսի իրավիճակը կոչվում է համաբնակություն։ Այսպիսի իրավիճակ գրանցել է երեք անգամ (երկու անգամ Միտերանի ժամանակը, մեկ անգամ` Շիրակի), և ներկայումս հազվագյուտ երևույթ է, քանի որ նախագահը և Ազգային ժողովն ընտրվում են միևնույն ժամկետով։

Չնայած կառավարության անվստահության հարցը հաճախ բարձրացվում է ընդդիմության կողմից, այն չի ընդունվում, ավելի շատ հռետորաբանության համար է, և Ազգային ժողովի կողմից գրեթե կառավարությանը անվստահություն չի բարձրացվել^[2]։ Ֆրանսիայի հինգերորդ հանրապետության կազմավորումից հետո միայն մեկ անգամ է կառավարությանը անվստահություն հայտարարվել 1962 թվականին, որպես բողոք նախագահի ընտրությունների հանրաքվեով լուծման հարցի^[3] և նախագահ Շառլ դը Գոլը լուծարեց Ազգային ժողովը մի քանի օր անց^[4]։

Ծանոթագրություններ

↑ William G. Andrews, "The Constitutional Prescription of Parliamentary Procedures in Gaullist France", Legislative Studies Quarterly, Vol. 3, No. 3 (August 1978), pp. 465–506.
↑ "La motion de censure: Véritable moyen de contrôle?"
↑ Proceedings of the National Assembly, 4 October 1962, second sitting; vote tally on p. 3268. p. 38 in the PDF file
↑ Decree of 9 October 1962(չաշխատող հղում)

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ֆրանսիայի Ազգային ժողով» հոդվածին։

[1] William G. Andrews, "The Constitutional Prescription of Parliamentary Procedures in Gaullist France", Legislative Studies Quarterly, Vol. 3, No. 3 (August 1978), pp. 465–506.

[2] "La motion de censure: Véritable moyen de contrôle?"

[3] Proceedings of the National Assembly, 4 October 1962, second sitting; vote tally on p. 3268. p. 38 in the PDF file

[4] Decree of 9 October 1962(չաշխատող հղում)

[1]

[2]

[3]

[4]