Վիքիպեդիա

Լեո Կաններ

Լեո Կաններ (հունիսի 13, 1894(1894-06-13)[1][2], Klekotiv, Բրոդիի շրջան, Լվովի մարզ, Ուկրաինա - ապրիլի 3, 1981(1981-04-03)[2][3], Sykesville, Քարոլ շրջան, Մերիլենդ, ԱՄՆ), ավստրիացի-ամերիկացի հոգեբույժ, բժիշկ և սոցիալական ակտիվիստ, որը առավել հայտնի էր աուտիզմի հետ կապված իր գործերով։ Կանները Ջոն Հոփկինսի հիվանդանոցի Հենրի Ֆիպսի հոգեբուժական կլինիկայում աշխատելուց առաջ զբաղվել է որպես բժիշկ Գերմանիայում և Հարավային Դակոտայում։ 1943-ին Կանները հրապարակեց իր «Աֆեկտիվ շփման աուտիստական խանգարումներ» նշանավոր թուղթը, որտեղ նկարագրում էր 11 երեխաների, ովքեր խելացի էին, բայց դրսևորում էին «միայնակության ուժեղ ցանկություն» և «միօրինակության համառ ցանկություն»[5]։ Նա նրանց վիճակը անվանեց «վաղ մանկական աուտիզմ», որն այժմ հայտնի է որպես աուտիզմի սպեկտրի խանգարում։ Կանները պատասխանատուն էր զարգացնելու առաջին մանկական հոգեբուժության կլինիկան Միացյալ Նահանգներում եւ հետագայում Ջոն Հոփկինսի հիվանդանոցում աշխատել է որպես մանկական հոգեբուժության բաժնի պետ։ Նա «Մանկական գիլդիա» հիմնադրամի հիմնադիրներից է։ Այն ոչ առևտրային կազմակերպություն է, որը սպասարկում է երեխաներին, ընտանիքներին և երեխաների սպասարկող կազմակերպություններին Մերիլենդում և Վաշինգտոնում։ Նա համարվում է 20-րդ դարի ամենաազդեցիկ ամերիկացի հոգեբույժներից մեկը։

Լեո Կաններ
անգլ.՝ Leo Kanner
Դիմանկար
Ծնվել էհունիսի 13, 1894(1894-06-13)[1][2]
ԾննդավայրKlekotiv, Բրոդիի շրջան, Լվովի մարզ, Ուկրաինա
Մահացել էապրիլի 3, 1981(1981-04-03)[2][3] (86 տարեկան)
Մահվան վայրSykesville, Քարոլ շրջան, Մերիլենդ, ԱՄՆ
Քաղաքացիություն ԱՄՆ և Ուկրաինա
ԿրթությունHU Berlin և Ջոնս Հոփքինսի համալսարան
Գիտական աստիճանբժշկության դոկտոր
Մասնագիտությունհոգեբույժ, child psychiatrist, գիտնական և բժիշկ
ԱշխատավայրՋոնս Հոփքինսի համալսարան
Պարգևներ և
մրցանակներ
 Leo Kanner Վիքիպահեստում

Կենսագրություն

խմբագրել

Վաղ կյանք

խմբագրել

Լեո Կանները ծնվել է որպես Չասկել Լեյբ Կաններ, Ավստրո-Հունգարիայի Կլեկոտիվ քաղաքում (այժմ Ուկրաինայի տարածքում է) 1894 թվականի հունիսի 13-ին՝ Աբրահամ և Կլարա Ռեիսֆելդ Կաններների ընտանիքում[6]։ Այս տարածաշրջանում ընդհանուր բնակչության մոտ 70%-ը հրեական ծագում ուներ[7]։ Կանները արհամարհեց իրեն տրված անունը՝ «Չասկել», որը «Եզեկիել» և «Լիեբ» անունների իդիշական տարբերակն է, փոխարենը ընտրեց «Լեո» անունը, որով նա այժմ հայտնի է[8]։ Մեծանալով ավանդական հրեական ընտանիքում՝ Կանները ստացել է ինչպես կրոնական, այնպես էլ աշխարհիկ կրթություն[9]։ Կանները կյանքի առաջին տարիներն անցկացրել է Կլեկոտիվում իր ընտանիքի հետ և դաստիարակվել է՝ ըստ հրեական ավանդույթի և սովորության։

1906 թվականին Կաններին ուղարկեցին Բեռլին՝ հորեղբոր հետ ապրելու համար։ Հետագայում նրա ընտանիքի մնացած անդամները իր հետևից եկան Բեռլին։ Փոքր տարիքում Կանները բարձր գնահատեց արվեստը և ցանկացավ կարիերան շարունակել որպես բանաստեղծ։ Ցավոք, նա չկարողացավ տպագրել իր գործերը։ 1913 թվականին Կանները ավարտեց Բեռլինի Սոֆի գիմնազիան, որը պետական ավագ դպրոց էր, որտեղ աչքի ընկավ գիտությունների բնագավառում։ Այնուհետև նա 1919 թվականին ընդունվել է Բեռլինի համալսարանի բժշկական դպրոցը։ Այնուամենայնիվ, Կանների բժշկական կրթությունը ընդհատվել է Առաջին աշխարհամարտի տարիներին, երբ նա զորակոչվել է Ավստրո-Հունգարիայի բանակ՝ ծառայելու 10-րդ հետևակային գնդի բժշկական ծառայությունում[10]։ Պատերազմից հետո Կանները վերադառցել է Բեռլինի բժշկական դպրոց և 1921 թվականին պաշտոնապես ստացել է բժշկական աստիճան։ Այդ տարի ավելի ուշ Կանները ամուսնացել է Ջուն Լևինի հետ, որի հետ նա, հետագայում, երկու երեխա կունենար՝ Անիտան (ծնվ. 1923 թ.) և Ալբերտը (ծնվ. 1931 թ.):

Վաղ կարիերա

խմբագրել

Բժշկական դպրոցը ավարտելուց հետո Կանները աշխատել է որպես սրտաբան Բեռլինի «Շարիտե» հիվանդանոցում։ Այդ ժամանակ «Շարիտե» հիվանդանոցում և ինստիտուտներում տիրող մթնոլորտը ներշնչում էր գիտական, դասավանդման և հիվանդների խնամքի արագ առաջընթացին[7]։ Շարիտեն, որը գտնվում է Բեռլինի կենտրոնում, գրավել էր ուսանողներին, բժիշկներին և գիտնականներին աշխարհի տարբեր երկրներից։

Հետպատերազմյան հիպերինֆլյացիայի և Վայմարյան Գերմանիայի վատ տնտեսական պայմաններից դրդված՝ Կանները ներգաղթել է Միացյալ Նահանգներ 1924 թվականին[6][11]։ Եթե նա մնար Ավստրիայում, նրա ճակատագիրը կարող էր նման լինել պատերազմի ընթացքում իրենց կյանքը կորցրած այլ հրեա մասնագետների ճակատագրին։ Նա հայտարարել է. «Ինչ իմանայի, եթե ես մնայի Գերմանիայում, ես կզոհվեի Հիտլերի կողմից Հոլոքոստի ընթացքում»[5]։

 
Յանկտոնի նահանգային հիվանդանոցը Յանկտոնում, Հարավային Դակոտա

Երբ 1924 թվականին արտագաղթել է Միացյալ Նահանգներ, նա աշխատել է Հարավային Դակոտայի նահանգի Յանկտոնի նահանգային հիվանդանոցում, որտեղ սկսել է մանկաբուժական և հոգեբուժական հետազոտությունները[8][12]։ Ժամանումից հետո Կանները նշանակվել է Յանկտոնի նահանգային հիվանդանոցի բժշկի օգնական։ Հենց այստեղ էր Կաննները սովորելու մանկաբուժության և հոգեբուժության նրբությունները․ երկու ոլորտ, որոնցում նա փորձառու չէր։ Անգլերենի լեզվի իր իմացությունը բարելավելու համար Կանները «Նյու Յորք Թայմս»-ում տպագրված խաչբառ-հանելուկներն էր լուծում[13]։ Հարավային Դակոտայում գտնվելու ընթացքում Կանները հրապարակել է իր առաջին գործերը, որոնք ընդհանուր լուծանքի և սիֆիլիսի մասին էին։ Կանները ուսումնասիրեց նաև ադրենալինի ազդեցությունը լրիվ լուծանք ունեցող հիվանդների արյան ճնշման վրա։ Բացի այդ, 1928 թվականին նա հրատարակել է իր առաջին գիրքը՝ «Ատամների ֆոլկլորը», որը ամբողջ աշխարհում ատամնաբուժական պրակտիկայի վերլուծություն է`սովորույթների և բանահյուսության հետ կապված[14]։

 
Ջոն Հոփկինս հիվանդանոցի Հենրի Ֆիպս հոգեբուժական կլինիկան

Կարիերան Ջոն Հոփկինսի համալսարանում

խմբագրել

Չորս տարի Հարավային Դակոտայում աշխատելուց հետո Կանները ստացել է կրթաթոշակային պաշտոն 1928-ին Մերիլենդի Բալթիմոր քաղաքի Ջոն Հոփկինսի հիվանդանոցում գտնվող Հենրի Ֆիպսի հոգեբուժական կլինիկայում՝ հոգեբուժական կլինիկայի տնօրեն Ադոլֆ Մեյերի ուշադրությունը գրավելուց հետո։ 1930 թվականին Մեյսի և Ռոքֆելլեր հիմնադրամների դրամական աջակցությամբ Մեյերը և Էդվարդ Պարկը կարողացան հիմնել մանկական հոգեբուժության ծառայություն Ջոն Հոփկինսում, որը Միացյալ Նահանգների առաջին մանկական հոգեբուժության կլինիկա էր, և Կանները նշանակվեց՝ ծրագիրը մշակելու համար[11][13]։ Չնայած մանկավարժական և մանկական հոգեբուժության բնագավառներում իր անփորձությանը՝ Կանները կարողացավ ինքնուրույն մանկաբուժություն և հոգեբուժություն սովորել։ 1933 թվականին Մեյերը Կաններին դարձրեց Ջոն Հոփկինսի համալսարանի հոգեբուժության դոցենտ[8]։ 1935 թվականին լույս է տեսել նրա դասագրքի առաջին հրատարակությունը ՝ «Մանկական հոգեբուժություն»։ Սա անգլերեն առաջին դասագիրքն էր մանկական հոգեբուժության համար։

1930-ական թվականներին փաստաբանների և դատավորների մի խումբ նախատեսում էր 166 պետական ինստիտուցիոնալ, հոգեկան խնդիրներ ունեցող բնակիչներին ազատ արձակել և նշանակվել որպես չվճարվող տնային ծառայողներ Բալթիմորի շրջակայքում գտնվող հարուստ ընտանիքների համար[8]։ Այս հիվանդների ազատ արձակումը արդարացվեց «Հաբեաս Կորպուս» գրությունների և ընտանեկան իրավունքների պահանջի միջոցով[13]։ Իր սեփական անհանգստությունից՝ Քանները որոշեց հետաքննել 166 հիվանդներին և գտել, որ դրանք տանջված են տարատեսակ սարսափելի հիվանդություններով՝ սեռական ճանապարհով փոխանցվող հիվանդություններով, տուբերկուլյոզով, զբաղվում էին մարմնավաճառությամբ, բանտարկությամբ, նույնիսկ մահով։ Կանները հաղորդել է, որ 166 ազատ արձակված հիվանդներն ընդհանուր առմամբ ունեցել են 165 երեխա, որոնցից շատերը որբ են դարձել կամ մահացել են անուշադրության պատճառով։ Հրապարակայնությունը նպաստեց համայնքի գործողությունների կայացմանը և հանգեցրեց հոգեկան հիվանդների ավելի լավ բուժմանը։ Բացի հոգեկան հիվանդությունների համար նրա սոցիալական ակտիվությունից` Երկրորդ աշխարհամարտին ընդառաջ Կանները գործիք էր հանդիսացել նացիստների սարսափից փրկելու հարյուրավոր հրեա բժիշկների՝ նրանց տեղափոխելով Միացյալ Նահանգներում աշխատելու։ Նա և իր կինը իրենց տունը բացել էին եվրոպական այս փախստականներից շատերի առաջ[12]։

1938 թվականից սկսած՝ Կանները նկատեց իր հիվանդներից տասնմեկին և ժամանակագրեց երեխաների կյանքն ու վարքագծային հատկությունները։ Այն գրանցեց իր «Աֆեկտիվ շփման աուտիստական խանգարումներ» հոդվածում, որը տպագրվեց 1943 թվականին[6]։ Այս ցնցող հրապարակման մեջ Կանները նկարագրում է բոլոր այն երեխաներին, ովքեր ծնվել են 1930-ական թվականներին, որպես շատ անհամապատասխան կյանք վարող, բայց կիսելով մի բան, որը նա անվանել է «մանկական աուտիզմ», որն այժմ պարզապես հայտնի է որպես աուտիզմ[8][11]։ Ավելի ուշ, Կանները աշխատել է որպես Ջոն Հոփկինս հիվանդանոցի մանկական հոգեբուժության վարիչ մինչև 1959 թվականին թոշակի անցնելը` ստանալով «Էմերիտուսի» պաշտոնը։ Նրան փոխարինեց Լեոն Այզենբերգը[12][13]։ Թոշակի անցնելուց հետո Կանները շարունակել է հրատարակել աուտիզմի վերաբերյալ հոդվածներ մինչև 1973 թվականը։ Ավելին, նա ծառայել է որպես այցելու պրոֆեսոր Սթենֆորդի համալսարանում, Վիսկոնսինի համալսարանում եւ Մինեսոտայի համալսարանում, և վարել է ակտիվ խորհրդատվական պրակտիկա մինչև իր մահից մի քանի տարի առաջ։

Հետազոտություններ

խմբագրել

Աուտիզմի ուսումնասիրություններ

խմբագրել

Կանները մեծ անհանգստություն է հայտնել մտավոր հաշմանդամ երեխաների սովորական չարաշահման վերաբերյալ։ Նա մտահոգություն հայտնել է մի հասարակության մասին, որն առաջացնում է մտավոր կարիքավոր հայացքներ դեպի մտավոր առանձնահատկությունները, ինչը շատերին հանգեցրել է հոգեկան անբավարար երեխային նայել որպես մեծահասակների մանիպուլյացիայի առարկա, այլ ոչ թե որպես մարդ, ով արձագանքում է ջերմությանը և թշնամանքին, ընդունելուն և մերժելուն, համբերությանը և դյուրագրգռությանը, ինչպես ցանկացած այլ երեխա։ Սա հանգեցրել է նրա գլխավոր աշխատանքին՝ «Աֆեկտիվ շփման աուտիստական խանգարումներ» հոդվածին, որը լույս է տեսել 1943 թվականին։ Այս հոդվածում Կանները նկարագրում է տասնմեկ դեպք՝ 3 աղջկա և 8 տղայի, և հետագայում իր դիտարկումներն անվանում է «աուտիզմ»։

«Աֆեկտիվ շփման աուտիստական խանգարումներ» (1943)

խմբագրել

«Nervous Child» ամսագրում լույս տեսած «Աֆեկտիվ շփման աուտիստական խանգարումները» քսաներորդ դարում աուտիզմի մասին ամենահեղինակավոր հոդվածներից մեկն էր[15]։ Կանները վերցրել է «աուտիզմ» տերմինը, որը Էյգեն Բլեյլերը նախկինում վերագրում էր մեծահասակների շիզոֆրենիայի հիվանդներին բնորոշ ներքին, մակերեսային ախտանիշներին, և իր ուսումնասիրության տասնմեկ երեխաներին պիտակեց որպես «մանկական աուտիզմ»։ Այնուամենայնիվ, փոխարենը իր դիտարկումները կապելով շիզոֆրենիկ մեծահասակների մոտ նկատվող հատկությունների և ախտանիշների հետ, Կանները դասակարգեց «աուտիզմի» իր նկարագրությունը`անկախ հոգեբուժական խանգարումից, բացատրելով, թե ինչպես է, որ աուտիզմը շիզոֆրենիայի նախադրյալ չէ, և որ վերջինիս ախտանիշները երևում են ակնհայտ և ծննդյան պահից կան։ Մի կարևոր աշխատանք՝ «Կանների համախտանիշի» վերաբերյալ այս հոդվածը հիմք է հանդիսացել Կանների և այլոց կողմից հետագա հետազոտությունների համար, ինչը հետագայում հայտնի է դարձել որպես մանկական աուտիզմ։

1938 թվականից Կանները սկսեց ուսումնասիրել մի խումբ տասնմեկ երեխաների (ութ տղա և երեք աղջիկ), ովքեր եկել էին նրան տեսնելու Ջոն Հոփկինսի հիվանդանոցում գտնվող իր կլինիկայում։ Դեպքերից յուրաքանչյուրի համար Կանները մանրամասն ներկայացնում է ախտանիշների, առողջության, ախտորոշման թեստերի, ընտանեկան ֆոնի, երեխաների հետագա զարգացման և առաջընթացի արդյունքների մասին։ Կաննները, ավելացնելով իր սեփական դատողությունները, հետագայում համատեքստել է իր հիվանդների կյանքը` ներառելով ընտանիքի անդամներին և այն անհատներին, որոնց հետ շփվում էին երեխաները։ Ընդհանրապես, բոլոր երեխաները կիսում էին որոշակի ախտանիշներ և գալիս էին սոցիալական-տնտեսական և մշակութային նմանատիպ դրսևորումներից (ընտանիքներից երկուսը`անգլո-սաքսոնական ծագում ունեցող)[5]։ Հետևյալները տասնմեկ դեպքերից յուրաքանչյուրի ամփոփումներ են.

  1. Դոնալդ։ Ծնվել է 1933 թվականի սեպտեմբերի 8-ին։ Առաջին անգամ տեսել է 1938 թվականի հոկտեմբերին, երբ նա հինգ տարեկան էր։ Ծնվելուց Դոնալդը առողջ էր, նրա միակ բարդությունը ուտելն էր, որը, ըստ իր հայրիկի, «իր մոտ միշտ էլ խնդիր է եղել»։ Նա երբեք էլ չի ունեցել նորմալ ախորժակ։ Դեռ վաղ տարիքից Դոնալդը ցույց էր տալիս «անսովոր հիշողություն դեմքերի և անունների հանդեպ», և «կարող էր ճշգրիտ շատ մեղեդիներ երգել»՝ կարողանալով անգիր արտասանել այնպիսի բառակապակցություններ, որոնք հանգավորված էին կամ նման էին այդ բնույթին։ Դոնալդի ծնողները նկատում էին, որ «նա ամենաերջանիկն էր, երբ մնում էր մենակ», ո՛չ էլ մեծ ուշադրություն էր դարձնում սենյակում գտնվող որևէ մեկին, ո՛չ էլ արձագանքում էր մոր կամ հոր բացակայությանը կամ ետ վերադառնալուն։ Իրեն զվարճացնում էին կլոր պտտվող առարկաները, օրինակ թավան և պտտվող բլոկներ, բայց վախենում էր «ինքնագնաց մեքենաներից», օրինակ՝ եռանիվներից ու ճոճանակներից։ Կանների հետ առաջին հանդիպման ժամանակ Դոնալդը գլուխը աջուձախ էր տարուբերում՝ կրկնելով նույն երեք նոտաներով մեղեդին, պտտելով այն ամենը, ինչը կտեղավորվեր իր ձեռքերի մեջ և, առարկաները գունավորելով, ուրախանում էր։ Նրա գործողությունների մեծ մասը կրկնվում էին, «կատարվել էին հենց այն ձևով, որով նրանք ի սկզբանե կատարվել էին»։ Հաճախ նա ասում էր բառակապակցությունների պատահական բառեր, և դա ձևավորում էր նրա բանավոր խոսքը։ Վերջապես, Կանները նշեց, որ Դոնալդը ուրիշների հետ ունեցած փոխհարաբերությունները բնույթ էին կրում այնքան ժամանակ, երբ նրան պետք էին կամ ուզում էր իմանալ ինչ-որ բանի մասին[5]։
  2. Ֆրեդերիկ։ Ֆրեդերիկը ծնվել է 1936 թվականի մայիսի 23-ին և դիմել է Կաններին տեսնելու համար 1942 թվականին՝ 6 տարեկան հասակում։ Նկարագրվելով որպես «ինքնաբավ»` Ֆրեդերիկը ունակ էր ուրախությամբ զվարճացնել ինքն իրեն և հեշտությամբ կլանվել առարկաների կողմից՝ ցուցաբերելով «լավ ուշադրություն և հաստատակամություն» խաղալիքների հետ խաղում։ Իր հերթին նա քիչ ուշադրություն էր դարձնում այլ մարդկանց՝ նրանց համարելով «ոչ ցանկալի ներխուժողներ», որքան հնարավոր է անտեսելով նրանց, որպեսզի պահպանի իր ուշադրությունը իր խաղալիքների վրա։ Ավելին, Ֆրեդերիկը վախենում էր մեխանիկական առարկաներից, ինչպիսիք են փոշեկուլները և ձվի հարիչները, նույնիսկ փախչում էր առարկաների տեսադաշտից կամ երբ լսում էր դրանց ձայնը։ Դոնալդի նման Ֆրեդերիկին դուր էր գալիս գունավորված միջավայրը, որում ամեն ինչ պետք է տեղադրվեր և դասավորվեր նույն ձևով։ Ֆրեդերիկն ուներ սահմանափակ բանավոր փոխհարաբերություններ, անհասկանալի հնչյուններ էր արտասանում, բայց նա կարողացավ երգել քսանից երեսուն երգ, այդ թվում՝ ֆրանսիական օրորոցային։ Ձևաթղթի թեստերի ժամանակ նա շատ կենտրոնացած էր և վճռական, աշխատում էր նրանց վրա հետաքրքրաշարժ ձևով, բայց թեստերի միջև ընկած ժամանակահատվածում նա շրջում էր սենյակում, զննում տարբեր առարկաներ՝ առանց ուշադրություն դարձնելով սենյակում գտնվող մարդկանց։
  3. Ռիչարդ։ Սկզբնապես երեք տարեկանում Ռիչարդին տարել էին Ջոն Հոփկինսի հիվանդանոց՝ կասկածանքով, որ նա խուլ է, քանի որ չէր խոսում և չէր պատասխանում հարցերին։ Ծնվել է 1937 թվականի նոյեմբերի 17-ին, Ռիչարդը համեմատաբար առողջ է եղել և զարգացել էր սովորական ձևով, բայց նրա մայրը նշել էր, որ Ռիչարդը իր փոքր երեխայի հետ համեմատած չի կարողացել ցույց տալ «պատրաստության ֆիզիոգնոմիական կամ կեցվածքային նշան»։ Կլինիկայում առաջին անգամ նկատվել էր, որ Ռիչարդը բավականին խելացի էր թվում՝ «խաղալով իր անկողնում խաղալիքների հետ և համարժեքորեն հետաքրքրվելով քննության մեջ օգտագործվող գործիքների նկատմամբ»։ Ինչպես մյուս հիվանդները, նա նկարագրվում էր որպես ինքնաբավ։ Ռիչարդը խորապես կենտրոնացած էր խաղալիքների հետ ակտիվ խաղի մեջ և չէր հոգում սենյակում գտնվող մարդկանց համար։ Ժամանակ առ ժամանակ նա նայում էր պատերին, ժպտում և ասում «Է, է, է»։ Նշվեց, որ Ռիչարդը «լավ էր գործում չլրացված ձևաթղթի հետ, բայց ոչ պտտվող ձևաթղթի հետ»։ Ի վերջո, նրա մայրը նրան ուղարկեց խնամատար տուն մի կնոջ մոտ, ով հայտնի էր «ծանր երեխաների հետ գործ ունենալու» ուշագրավ տաղանդով, և այնտեղ գտնվելու ընթացքում նա լսում էր, որ ասում էր իր առաջին հասկանալի խոսքերը՝ «Բարի գիշեր»։
  4. Պաուլ։ Նշվում էր, որ Պաուլը ուներ լավ ձեռքի հմտություններ։ Հազվադեպ էր խոսում, նույնիսկ երբ իրեն ուղղակիորեն հասցեագրված էր խոսքը, բայց երբ ասում էիր «Մի՛ արա», անմիջապես դադարեցնում էր անել, ինչով այդ պահին զբաղվում էր։ Մարդկանց և առարկաների փոխհարաբերությունների ձևի մեջ հստակ տարբերություն կար. սենյակ մուտք գործելիս Պաուլը ուղիղ գնում էր առարկաների հետևից՝ ճիշտ օգտագործելով դրանք և հատուկ ուշադրություն դարձնելով նրանց, մինչդեռ նա անտեսում էր մարդկանց՝ պահելով այնպես, կարծես այնտեղ չլինեին։ Խոսքի առումով Պաուլը սովորաբար ասում էր բառեր կամ արտահայտություններ, որոնք անմիջականորեն առնչվում էին այն ժամանակ, ինչ նա անում էր, բայց երբեմն էլ պատահում էր պատահական հայտարարություններ, որոնք կապ չունեին անմիջական իրավիճակի հետ։ Պաուլը հստակ արտասանում էր, լավ բառապաշար ուներ և նախադասությունների կառուցման և շարահյուսության բավարար ընկալում ուներ, բացառությամբ էական այն փաստի, որ ինքն իրեն դիմելիս չի օգտագործել առաջին դեմքի անձնական դերանունը կամ իր անունը։ Չնայած ոչ մի թեստավորում չի եղել, բայց Կանները կարծում էր, որ Պաուլը մտավոր հետամնաց չէր` հաշվի առնելով իր խելքը
  5. Բարբարա։ Նորմալ կերպով ծնված 1933 թվականի հոկտեմբերի 30-ին, Բարբարա եկել էր կլինիկա ութ տարեկան հասակում։ Բանավոր արտահայտությունը սահմանափակ էր, քանի որ նա դժվարություններ ուներ առոգանության հետ, բայց նա ունակ էր բառեր կազմել, կարդալ և գրել։ Բարբարան շատ վախկոտ էր, վախենում էր այն ամենից, ինչը կշարժվեր, ինչպես քամին և խոշոր կենդանիները։ Թեստերի ընթացքում նա կլանված չէր, քանի որ պարզվում էր, որ «թեստի հասկացությունը, փորձի կամ իրավիճակի փոխանակումը նրա համար օտար էին թվում»։
  6. Վիրջինիա։ Մեկ այլ հոգեբան Վիրջինիայի մասին ասում էր, որ նա տարբերվում էր ուսումնամարզական վարժարանում գտնվող մյուս երեխաներից, քանի որ նա կոկիկ էր, չէր շփվում, խաղում էր մյուս ուսանողների հետ և խուլ չէր, բայց չէր խոսում։ Փոխարենը նա իր ժամանակի մեծ մասն անցկացնում էր, զվարճացնելով իրեն իր ընկերական միջավայրում, միասին փազլ հավաքելով։ Երբ տեսանք 1942 թվականի հոկտեմբերին, Վիրջինիան կանգնած էր «ուղիղ, նայելով անորոշ տարածության» և երբեմն պատասխանում էր հարցերին՝ աղաղակելով «Մամա, երեխա»։ Լինելով ինքնակենտրոնացված՝ Վիրջինիան չի շփվել դաշնամուրի շուրջ խմբավորված մյուս երեխաների հետ՝ կարծես չնկատելով նրանց։ Կանները նշում էր, որ նրա աչքերում ոչ մի արտահայտություն չկար։
  7. Հերբերտ։ Հերբերտը ծնվել է 1937 թվականի նոյեմբերի 16-ին։ Հերբերտը սարսափում էր շատ շարժվող առարկաներից և սարքերից, ինչպիսիք են հոսող ջուրը և գազի այրիչները, և տխրում էր, երբ որևէ փոփոխություն էր տեղի ունենում նրա առօրյայի կամ սովորությունների մեջ։ Հետագա այցելությունների ընթացքում նա շարունակեց բանավոր շփվել և մտավ սենյակ՝ առանց ուշադրություն դարձնելով ներկա մարդկանց։ Երբեք չտեսնելով ժպտերես՝ Հերբերտը ժամանակ առ ժամանակ անհասկանալի հնչյուններ էր արտաբերում «միապաղաղ տոնով»։
  8. Ալֆրեդ։ Իր մայրը նշելով, որ զարգացրել է մասնագիտացված հետաքրքրությունը` այն սպառում է իր ամբողջ օրը և գերադասում է լինել «միայնակ գայլ»։ Ալֆրեդը ծնվել է 1932 թվականի մայիսին և առաջին անգամ դիմել են Կաններին, երբ երեքուկես տարեկան էր։ Մտնելով գրասենյակ` նա ուշադրություն չդարձրեց մասնագետին, փոխարենը անմիջապես շարժվեց դեպի սենյակում գտնվող խաղալիքները և կլանվեց խաղալիք գնացքի հետ խաղում։ Բինետի թեստը արվեց Ալֆրեդի վրա, և այն սկզբում դժվար էր, բայց նա, ի վերջո, լրացրեց այն․ նրա ինտելեկտի գործակիցը (IQ) 140 էր։ Հետագայում նա սկսեց խաղալ իրենից ավելի փոքր երեխաների հետ, բայց շարունակեց լիովին ընկղմվել իր խաղով և վախենում էր մեխանիկական ձայներից։ Խոսքի առումով նա շատ առանձնահատուկ էր տերմինների իր բնորոշմամբ և հաճախ շփոթվում էր բառերի իմաստների մեջ։
  9. Չարլզ։ Չարլզին բերել են կլինիկա 1943 թվականի փետրվարի 2-ին՝ չորսուկես տարեկան հասակում։ Երբ նա մտավ գրասենյակ, նա որևէ ուշադրություն չէր դարձնում սենյակում գտնվող մարդկանց վրա։ Լեզվի առումով նա չէր օգտագործում այն ուրիշների հետ շփվելու համար, բայց լավ հիշում էր օբյեկտների անունները։
  10. Ջոն։ Ծնվել է 1937 թվականի սեպտեմբերի 19-ին։ Ջոնը դժվարությամբ էր սնվում և, կարծես, դանդաղ էր զարգանում։ Իրերի հետ շփվելիս նա ավերում էր դրանք՝ գցելով գետնին։ Ի տարբերություն դիտարկված մյուս երեխաների մեծամասնության՝ Ջոնը տիրապետում էր լեզվին բավականին լավ, կարողանալով ձևավորել բարդ քերականական նախադասություններ՝ բացառությամբ իր մասին խոսելիս երկրորդ դեմքի դերանունի օգտագործելուց և երկու առարկաների միջև համեմատություններ անելու դժվարությունից։ Ուներ շատ լավ հիշողություն։ Երբ տեսնում էր, որ ինչ-որ բան կոտրված կամ թերի է, Ջոնը ծայրաստիճան նեղանում էր։
  11. Էլեյն։ Էլեյնին ծնողները բերել են նրա «անսովոր զարգացման» պատճառով։ Նա դժվարությամբ էր խաղում այլ երեխաների հետ՝ հայտնվելով իր սեփական աշխարհում։ Էլեյնը սկսեց խոսել շուրջ հինգ տարեկան հասակում, բայց նա հաղորդակցվում էր հասարակ նախադասությունների միջոցով, որոնք «մեխանիկական արտահայտություններ» էին, որոնք սովորաբար կապված չէին այդ ժամանակվա հետ տեղի ունեցածի հետ։ Մյուս հիվանդներից շատերի նման նա վախենում էր շարժվող առարկաներից և մեխանիկական ձայներից, ինչպիսին է փոշեկուլը։

Հիվանդներից յուրաքանչյուրին պրոֆիլավորելուց հետո՝ հոդվածի «Քննարկում» և «Մեկնաբանություն» բաժիններում, Կանները հայտարարել է, որ երեխաների մոտ նկատվող ընդհանուր բնութագրերը ձևավորել են «եզակի սինդրոմ», որը գուցե ավելի հաճախ է եղել, քան այն ժամանակ, երբ հաղորդվում էր հաշվի առնելով ուսումնասիրության մեջ փոքր նմուշի չափը[5]

Կանները նշել է, որ այս խանգարման հիմնական խնդիրը երեխաների ծննդյան պահից մարդկանց և առարկաների հետ կապ չունենալուն էր[16]։ Առանձնացնելով երկու խանգարման ախտանիշները՝ Կանները բացատրել է, որ շիզոֆրենիա ունեցող անձը քայլում է իր աշխարհից դուրս և հեռանում արդեն իսկ գոյություն ունեցող հարաբերություններից, մինչդեռ նրա նկարագրած երեխաները երբևէ նման հարաբերություններ չեն հաստատել՝ ծայրաստիճան մենակություն զգալով հենց սկզբից։ Ինչ վերաբերում է երեխաների հանդեպ մարդկանց հետաքրքրվածության պակասին, Կանները հայտարարել է, որ «ավելի լավ կլինի այդ միջամտությունները լավացնել, որքան շուտ շուտ կարողանանք վերադառնալ դեռևս ցանկալի մենակության»։

Բացի այդ, Կանները նկատում էր, որ երեխաների վարքագիծը ղեկավարվում էր միանմանության անհանգստացնող և մոլուցքային ցանկությամբ, և դա հանգեցրեց նրանց գործողությունների կրկնությանը, ինչպիսիք են նրանց բանավոր արտասանությունները, ինչպես նաև սահմանափակ ինքնաբուխ գործունեությունը[16]։ Կանները նշել է, որ երեխաներից չորսը համարվել են խուլ կամ դժվար լսելու խնդիր ունեին։ Նա նշեց, որ երեխաները առանձնահատուկ առողջական դժվարություններ չեն ունեցել, և որ իրենց էլեկտրաուղեղագրության արդյունքները նորմալ են եղել։ Սակայն նա նկատեց, որ 11 երեխաներից որոշները ունեցել են համեմատաբար մեծ գլուխներ, և նրանցից ոմանք ինչ-որ առումով անշնորհք էին[17]։

Այլ ուսումնասիրություններ

խմբագրել

Կանների առաջին հետազոտական հրատարակությունը՝ «Ընդհանուր պարալիզը հյուսիսամերիկյան հնդկացիների շրջանում», ուսումնասիրել է պրոգրեսիվող պարալիզի հազվագյուտությունը, որը նյարդահոգեբուժական խանգարում է, որը տեղի է ունենում ուշ փուլային սիֆիլիսում բնիկ ամերիկացիների մոտ, որոնց նա բուժում էր Յանկտոնի նահանգային հիվանդանոցում։ Չնայած նրան, որ սիֆիլիսը բնիկ ամերիկացիների շրջանում շատ տարածված էր, Կանները հանդիպեց միայն մեկ հիվանդի՝ Թոմաս Ռոբերտսոնին, ով բնիկ ամերիկացի էր և ուներ ուշ փուլային սիֆիլիսի պարալիզի ախտանիշներ։ Կանները եզրակացրեց, որ բնիկ ամերիկացիները հազվադեպ են ունենում ընդհանուր պրոգրեսիվող պարալիզ։ Մյուս կողմից, Կանները պնդում էր, որ սիֆիլիսը համեմատաբար նոր էր Եվրոպայի սպիտակ բնակչության համար, ուստի ավելի հավանական է, որ ընդհանուր կաթվածներ առաջացնեին։ Այնուամենայնիվ, Կանները հավատում էր, որ ժամանակի հետ սպիտակ ցեղը նույնպես կարող է նման դիմադրություն ձեռք բերել ընդհանուր պարալիզի նկատմամբ, ինչպիսին բնիկ ամերիկացիների մոտ էր[18]։

Մահ ու ժառանգություն

խմբագրել

1981 թվականի ապրիլի 3-ին Կանները մահացավ սրտի անբավարարությունից Մերիլենդ նահանգի Սիկեսվիլ քաղաքում։ Իր կյանքի ընթացքում Կանները հիմնել էր մանկական հոգեբուժության ոլորտը, և նրա հետազոտական ներդրումները հիմք էին հանդիսացել հոգեբանության, մանկաբուժության, աուտիզմի և դեռահասների հոգեբուժության ոլորտների համար։ Նա այժմ հայտնի է որպես «մանկական հոգեբուժության հայր»։ Կանները Միացյալ Նահանգներում առաջին բժիշկն էր, որը կոչվեց մանկական հոգեբույժ։ Նրա դասագիրքը՝ «Մանկական հոգեբուժություն» (1935), անգլերեն լեզվով առաջին դասագիրքն էր, որը կենտրոնացավ երեխաների հոգեբուժական խնդիրների վրա։ 1943 թվականին Կաններն առաջին անգամ նկարագրեց վաղ մանկական աուտիզմի սինդրոմը։ Իր կյանքի ընթացքում Կանները հրատարակեց ավելի քան 250 հոդված և ութ գիրք, որոնք ընդգրկում էին հոգեբուժության, հոգեբանության, մանկաբուժության և բժշկության պատմության բնագավառները[6]։

Կանների մանկական աուտիզմի սահմանումից հետո աուտիզմի վերաբերյալ հետազոտությունները շարունակում էին մնալ հետաքրքրության ոլորտում։ Չնայած մեծ առաջընթաց է գրանցվել, այս ոլորտը դեռ այնքան էլ զարգացած չէ, և հետազոտությունների բազմաթիվ ուղիներ դեռ նոր են սկսել զարգանալ[16]։ Չնայած անցած ժամանակին, Կանների պարզած համախտանիշը և նրա դիտած երեխաների մասին նրա մեկնաբանությունները շարունակում են նշանակություն ունենալ այսօր, և չնայած նրան, որ նրա որոշ առաջարկություններ պատճառագիտության և աուտիզմի ներկայացման վերաբերյալ հիմնավորված էին նրա ժամանակի մտածողության վրա, նրա շատ դիտարկումները բավականին գիտական էին։

Ներկայումս աուտիզմի ուսումնասիրությունները կենտրոնանում են սինդրոմի հիմքում ընկած գենետիկական մեխանիզմների վրա։ Հսկայական հետազոտություններ են կատարվել ԴՆԹ մուտացիաների, էպիգենետիկ փոփոխությունների և վերադասավորումների վերաբերյալ, որոնք կարող են նպաստել աուտիզմի առաջացմանը։ Հետազոտությունների այս հեռանկարային ճանապարհները մեծապես բխում են Լեո Կանների կյանքի ուսումնասիրությունից։

Ի պատիվ դոկտոր Կանների աշխատանքի, բոլոր Ջոն Հոփկինսի մանկական և դեռահասների հոգեբուժության աշխատակիցներն այժմ կոչվում են «Կանների ընկեր»[19]։ Դոկտոր Լեո Կանների մրցանակը ստեղծվել է The Mind հետազոտական հիմնադրամի կողմից նրանց համար, ովքեր ակտիվորեն սպասարկում են աուտիզմով երեխաներին և նրանց ընտանիքներին[20]։ Այժմ կան բազմաթիվ շենքեր, դպրոցներ և ինստիտուտներ, որոնք կոչվում են Լեո Կանների անվան, ինչպես Միացյալ Նահանգներում, այնպես էլ արտասահմանում[6]։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. ↑ 1,0 1,1 Who Named It?
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Base biographique (ֆր.) — BIU Santé.
  4. ↑ https://www.nyam.org/fellows-grants/grants-awards/endowed-lectures/thomas-w-salmon-award-and-lecture/
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Kanner, Leo (1943). «Autistic Disturbances of Affective Contact» (PDF). Nervous Child.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 «Leo Kanner (1894-1981) | The Embryo Project Encyclopedia». embryo.asu.edu (անգլերեն). Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 30-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 Bender, L (1981). «In memoriam Leo Kanner, M. D. June 13, 1894--April 4, 1981». Am Acad Child Psychiatry.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 1961-, Grinker, Roy Richard (2007 թ․ հունվարի 1). Unstrange minds : remapping the world of autism. Basic Books. ISBN 9780786721924. OCLC 732958210. {{cite book}}: |last= has numeric name (օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  9. ↑ Neumarker, KJ (2003). «Leo Kanner: his years in Berlin, 1906-24. The roots of autistic disorder». Hist Psychiatry. 14 (54 Pt 2): 205–18. doi:10.1177/0957154x030142005. PMID 14518490.
  10. ↑ Sanua, VD (1990). «Leo Kanner (1894-1981): the man and the scientist». Child Psychiatry Hum Dev. 21 (1): 3–23. doi:10.1007/bf00709924. PMID 2204518.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 «Leo Kanner | Autism independent UK». www.autismuk.com (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 1-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Feinstein, Adam (2013 թ․ հունվարի 1). «Kanner, Leo». In Volkmar, Fred R. (ed.). Encyclopedia of Autism Spectrum Disorders (անգլերեն). Springer New York. էջեր 1668–1669. doi:10.1007/978-1-4419-1698-3_1864. ISBN 9781441916976.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Baxter, W.E. (1985 թ․ նոյեմբերի 12). «Leo Kanner (1894-1981) Papers Archives Finding Aid» (PDF): 1–3. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (օգնություն)
  14. ↑ Brown, Maud A. (2017 թ․ մայիսի 1). «Folklore of the Teeth». American Journal of Public Health and the Nations Health. 18 (11): 1438–1439. ISSN 0002-9572. PMC 1580771.
  15. ↑ «"Autistic Disturbances of Affective Contact" (1943), by Leo Kanner | The Embryo Project Encyclopedia». embryo.asu.edu (անգլերեն). Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 1-ին.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Blacher and Christensen, J, L (2011). «Sowing the seeds of the autism field: Leo Kanner (1943)». Intellect Dev Disabil. 49 (3): 172–91. doi:10.1352/1934-9556-49.3.172. PMID 21639744.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  17. ↑ Eisenberg, L (1981). «Leo Kanner, M.D. 1894–1981». J Child Psychol Psychiatry. 22 (4): 317–22. doi:10.1111/j.1469-7610.1981.tb00559.x. PMID 7026583.
  18. ↑ Adams, G. S.; Kanner, Leo (1926). «GENERAL PARALYSIS AMONG THE NORTH AMERICAN INDIANS». American Journal of Psychiatry (անգլերեն). 83 (1): 125–133. doi:10.1176/ajp.83.1.125.
  19. ↑ «Leo Kanner's Legacy at Johns Hopkins Hospital». www.hopkinsmedicine.org. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 8-ին. Վերցված է 2015 թ․ դեկտեմբերի 11-ին.
  20. ↑ «LEO KANNER'S LIFE-LONG CONTRIBUION ON CHILDREN'S EDUCATION AND WELLNESS (PDF Download Available)». ResearchGate (անգլերեն). Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 1-ին.
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Լեո Կաններ» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wiki.x.io/w/index.php?title=Լեո_Կաններ&oldid=9745713» էջից