Վիքիպեդիա

Սոցիալական արդարություն

Սոցիալական արդարություն, արդարություն՝ կապված հարստության, հնարավորությունների և արտոնությունների բաշխման արդար հավասարակշռության հետ մի հասարակության ներսում, որտեղ անհատների իրավունքները ճանաչված և պաշտպանված են[1]։ Արևմտյան և ասիական մշակույթներում սոցիալական արդարության հայեցակարգը հաճախ վերաբերում է այն գործընթացին, որը երաշխավորում է, որ անհատները կատարեն իրենց հասարակական դերերը և ըստ արժանվույն ստանան հասարակությունից[2][3][4]։ Սոցիալական արդարության համար ներկայիս շարժումներում շեշտը դրվել է սոցիալական շարժունակության, անվտանգության ցանցերի ստեղծման և տնտեսական արդարության համար խոչընդոտների վերացման վրա[5][6][7][8][9]։ Սոցիալական արդարությունը վերապահում է իրավունքներ և պարտականություններ հասարակության ինստիտուտներում, ինչը մարդկանց հնարավորություն է տալիս ստանալ համագործակցության հիմնական առավելություններն ու բեռը։ Համապատասխան ինստիտուտները հաճախ ներառում են հարկումը, սոցիալական ապահովագրությունը, հանրային առողջապահությունը, հանրակրթական դպրոցը, հանրային ծառայությունները, աշխատանքային օրենսդրությունը և շուկաների կարգավորումը` ապահովելու համար հարստության բաշխումը և հավասար հնարավորությունները[Ն 1]:

Մեկնաբանությունները, որոնք արդարությունը կապում են հասարակության հետ փոխադարձ հարաբերությունների հետ, միջնորդավորված են մշակութային ավանդույթների տարբերություններով, որոնցից մի քանիսը շեշտում են հասարակության հանդեպ անհատական պատասխանատվությունը, իսկ մյուսները՝ իշխանության հասանելիության և դրա պատասխանատու օգտագործման միջև հավասարակշռությունը[11]։ Հետևաբար, սոցիալական արդարությունն այսօր կիրառվում է, երբ վերաիմաստավորվում են այնպիսի պատմական դեմքեր, ինչպիսիք են Բարտոլոմե դե լաս Կասասը, մարդկանց միջև տարբերությունների մասին իր փիլիսոփայական բանավեճերով, ներկայիս գենդերային, էթնիկական և սոցիալական հավասարության պայմաններում, միգրանտների, բանտարկյալների, շրջակա միջավայրի համար արդարադատություն քարոզելու և ֆիզիկական և մտավոր շեղումներով հաշմանդամների շահերը պաշտպանելու համար[12][13][14]։

Թեև սոցիալական արդարության հասկացությունները կարելի է գտնել դասական և քրիստոնեական փիլիսոփայական աղբյուրներում՝ Պլատոնից և Արիստոտելից մինչև Օգոստինոս Հիպոնցին և Թոմաս Աքվինացին, սոցիալական արդարություն տերմինն իր ամենավաղ կիրառումը գտել է 18-րդ դարի վերջին, թեև անհասկանալի տեսական կամ գործնական իմաստներով[15][16][17]։ Տերմինի օգտագործումը վաղ շրջանում քննադատվում էր շատ կիրառման և հռետորության մեղադրանքներով, որոնք, հնարավոր է, բայց պարտադիր չէ, որ կապված լինեն բաշխիչ արդարադատության (distributive justice) մեկ տեսակետի ընդլայնման հետ[18]։

1840-ականների սկզբին Լուիջի Տապարելլիի բնական իրավունքի հասարակական գիտական տրակտատում տերմինի ստեղծման և սահմանման մեջ[19] Տապարելլին սահմանել է բնական իրավունքի սկզբունքը, որը համապատասխանում էր եղբայրական սիրո ավետարանական սկզբունքին, այսինքն՝ սոցիալական արդարությունն արտացոլում է մարդու պարտքն ինքն իր առաջ, որը փոխկապակցված է հասարակության մեջ մարդու անհատականության վերացական միասնության հետ[20]։ Եվրոպայում 1848 թվականի «Ժողովուրդների գարուն» անունը ստացած հեղափոխություններից հետո տերմինը ընդհանուր տարածում գտավ Անտոնիո Ռոսմինի-Սերբատիի գրվածքների շնորհիվ[21][22]։

Արդյունաբերական հեղափոխությունից հետո առաջադեմ դարաշրջանի (1896–1917) ամերիկացի իրավաբանները սկսեցին ավելի շատ օգտագործել տերմինը, մասնավորապես՝ Լուի Բրանդեյսը և Ռոսկո Փաունդը։ 20-րդ դարի սկզբից այն նաև ներառված էր միջազգային իրավունքում և ինստիտուտներում. Աշխատանքի միջազգային կազմակերպության ստեղծման նախաբանում ասվում է, որ «համընդհանուր և տևական խաղաղություն կարող է հաստատվել միայն այն դեպքում, եթե այն հիմնված է սոցիալական արդարության վրա»։

20-րդ դարի վերջին սոցիալական արդարությունը կենտրոնացավ սոցիալական պայմանագրի փիլիսոփայության մեջ, հիմնականում Ջոն Ռոլսի «Արդարության տեսություն» աշխատության մեջ (1971)։ 1993 թվականին Մարդու իրավունքների առաջին համաշխարհային գիտաժողովում ընդունված Վիեննայի հռչակագիրը և Գործողությունների ծրագիրը սոցիալական արդարությունը դիտակեց որպես մարդու իրավունքների կրթության նպատակ[23][24]։

Պատմություն

խմբագրել
Հիմնական հոդվածներ՝ Սոցիալական պայմանագիր և Արդարադատություն
 
Ռաֆայելի «Scuola di Atene» կտավից հատված, թե ինչպիսի տեսք կարող էր ունենալ Պլատոնը
(16-րդ դարի սկիզբ)

Արդարության տարբեր հասկացությունները, ինչպես քննարկվում են հին արևմտյան փիլիսոփայության մեջ, սովորաբար կենտրոնացած էին համայնքի վրա։

 
Արիստոտելի հունական բրոնզե կիսանդրիի հռոմեական պատճենը մարմարից, Լիսիպոս, մոտ մ.թ.ա.  330 թվական (ալեբաստրե թիկնոցը ժամանակակից է)
  • Պլատոնը «Հանրապետությունում» գրել է, որ իդեալական պետություն կլիներ, որ «համայնքի յուրաքանչյուր անդամ պետք է պատկանի այն դասին, որին նա իրեն լավագույնս համապատասխան է համարում»[25]։ «Արդարությունը Պլատոնի համար ինչպես մարդկային առաքինության դրսևորում է, այնպես էլ այն կապն է, որը միավորում է մարդկանց հասարակության մեջ։ Արդարությունը հոգու մասերի կարգ ու պարտականություն է, այն հոգու համար է, ինչպես առողջությունը՝ մարմնի։ Պլատոնն ասում է, որ արդարությունը սոսկ ուժ չէ, այլ ներդաշնակ ուժ է։ Արդարությունը ոչ թե ավելի ուժեղի իրավունքն է, այլ ամբողջի արդյունավետ ներդաշնակությունը։ Բոլոր բարոյական պատկերացումները կենտրոնացած են ամբողջ անհատի, ինչպես նաև սոցիալական բարիքի շուրջ[26]։
  • Պլատոնը հավատում էր, որ իրավունքները գոյություն ունեն միայն ազատ մարդկանց միջև, և օրենքը պետք է «առաջին հերթին հաշվի առնի անհավասարության հարաբերությունները, որոնցում անհատներին վերաբերվում են իրենց արժեքին համաչափ, և միայն երկրորդ հերթին՝ հավասար հարաբերություններին»։ Անդրադառնալով այս ժամանակին, երբ կանանց ստրկությունն ու ենթարկվելը բնորոշ էր, արդարության մասին հնագույն հայացքները հակված էին արտացոլելու դեռևս գերիշխող կոշտ դասակարգային համակարգերը։ Մյուս կողմից, արտոնյալ խմբերի համար գոյություն ունեին արդարության և համայնքի ամուր հասկացություններ։ Արիստոտելի խոսքերով, բաշխման արդարությունը պահանջում է, որ մարդիկ բաշխեն ապրանքները և ունեցվածքը՝ ըստ իրենց արժանիքների[27]։
 
Սոկրատեսի կիսանդրին

Վերածննդից և ռեֆորմացիայից հետո սոցիալական արդարության ժամանակակից հայեցակարգը, որպես զարգացող մարդկային ներուժ, սկսեց ի հայտ գալ մի շարք հեղինակների աշխատանքի միջոցով։ Բարուխ Սպինոզան «Փոխըմբռնման բարելավման մասին» աշխատությունում (1677) պնդում էր, որ մարդու կյանքի միակ իրական նպատակը պետք է լինի ձեռք բերել «բնավորություն, շատ ավելի կայուն, քան [մարդկային] սեփականը», և դրանում հասնել «կատարելության աստիճանին»։ Գլխավոր լավն այն է, որ նա պետք է, հնարավորության դեպքում, այլ անձանց հետ միասին հասնի վերոհիշյալ կերպարին»[30]։ Լուսավորության ժամանակ և արձագանքելով ֆրանսիական և ամերիկյան հեղափոխություններին, Թոմաս Փեյնը նմանապես գրել է «Մարդու իրավունքները» (1792 թ.), որ հասարակությունը պետք է «հանճարին արդար և համընդհանուր հնարավորություն տա», և այսպես, «կառավարության կառուցումը պետք է լինի այնպիսին, որ առաջ մղի ... կարողության ողջ այն չափը, որը երբեք չի ի հայտ գալիս հեղափոխությունների ժամանակ»[31]։

 
Սոցիալական արդարությունը ավանդաբար ստեղծվել է ճիզվիտ քահանա Լուիջի Տապարելլիի կողմից 1840-ականներին, սակայն արտահայտությունն ավելի հին է։

Թեև «սոցիալական արդարություն» տերմինի առաջին օգտագործման վերաբերյալ հստակություն չկա, վաղ աղբյուրները կարելի է գտնել 18-րդ դարում Եվրոպայում[32]։ Արտահայտության օգտագործման վերաբերյալ որոշ հղումներ կան Լուսավորության ոգուն համահունչ ամսագրերի հոդվածներում, որտեղ սոցիալական արդարությունը նկարագրվում է որպես միապետի պարտավորություն[33][34], նաև տերմինը առկա է կաթոլիկ իտալացի աստվածաբանների, հատկապես Հիսուսի միաբանութան անդամների կողմից գրված գրքերում[35]։ Այսպիսով, ըստ այս աղբյուրների և համատեքստի, սոցիալական արդարությունը «հասարակության արդարության» ևս մեկ տերմին էր՝ արդարություն, որը կառավարում է հասարակության անհատների միջև հարաբերությունները՝ առանց սոցիալ-տնտեսական արդարության կամ մարդկային արժանապատվության մասին որևէ հիշատակման[32]։

Տերմինի օգտագործումը սկսել է ավելի հաճախակի դառնալ կաթոլիկ մտածողների կողմից 1840-ական թվականներից՝ սկսած ճիզվիտ Լուիջի Տապարելլիից Կաթոլիկ քաղաքակրթություն (Civiltà Cattolica) կոչված քաղաքում և հիմնվելով Սուրբ Թոմաս Աքվինացու աշխատության վրա։ Տապարելլին պնդում էր, որ մրցակից կապիտալիստական և սոցիալիստական տեսությունները, որոնք հիմնված են սուբյեկտիվ դեկարտյան մտածողության վրա, խաթարում են հասարակության միասնությունը, որն առկա է թոմիստական մետաֆիզիկայում, քանի որ ոչ մեկը բավարար չափով մտահոգված չէ էթիկայով[18]։

1861 թվականին բրիտանացի ազդեցիկ փիլիսոփա և տնտեսագետ Ջոն Ստյուարտ Միլը «Ուտիլիտարիզմ» գրքում նշել է իր տեսակետը, որ «Հասարակությունը պետք է հավասարապես լավ վերաբերվի բոլոր նրանց, ովքեր արժանի են դրան, այսինքն՝ նրանց, ովքեր հավաստիաբար արժանացել են համահավասար բարիքի։ Սա ամենաբարձր վերացական սոցիալական և բաշխիչ արդարադատության չափորոշիչն է, որի նկատմամբ բոլոր ինստիտուտները և բոլոր առաքինի քաղաքացիների ջանքերը պետք է առավելագույն չափով մերձենան»[36]։

19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին սոցիալական արդարությունը դարձավ ամերիկյան քաղաքական և իրավական փիլիսոփայության կարևոր թեմա, մասնավորապես Ջոն Դյուիի, Ռոսկո Փաունդի և Լուի Բրանդեյսի աշխատություններում։ Գլխավոր մտահոգություններից մեկը Լոխների ժամանակաշրջանի (1897-1937) ԱՄՆ Գերագույն դատարանի որոշումներն էին, որոնք ուղղված էին նահանգների կառավարությունների և Դաշնային կառավարության կողմից սոցիալական և տնտեսական բարելավման նպատակով ընդունված օրենսդրությունը չեղարկելուն, օրինակ՝ ութժամյա աշխատանքային օրը կամ արհմիությանն անդամակցելու իրավունքը։ Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո Աշխատանքի միջազգային կազմակերպության հիմնադիր փաստաթուղթն իր նախաբանում ընդունեց նույն տերմինաբանությունը, որտեղ ասվում էր, որ «խաղաղությունը կարող է հաստատվել միայն այն դեպքում, եթե այն հիմնված է սոցիալական արդարության վրա»։ Այս պահից սոցիալական արդարության քննարկումը մտավ հիմնական իրավական և ակադեմիական դիսկուրս։

1931 թվականին Պիոս XI Պապը բացահայտորեն անդրադարձել է սոցիալական արդարություն արտահայտությանը, սուբսիդիարություն (Subsidiarity)[Ն 2] հայեցակարգի հետ մեկտեղ, առաջին անգամ կաթոլիկ եկեղեցու սոցիալական ուսուցման մեջ Quadragesimo anno կոնգրեսում։ Այնուհետև կրկին եկեղեցին մատնանշել է, որ սոցիալական արդարության իրականացումը հիմնված է մարդկային անձի արժանապատվության խթանման վրա[37]։ 1930-ական թվականներին տերմինը լայնորեն կապված էր պրոնացիստական և հակասեմիտական խմբերի հետ, ինչպիսիք են ԱՄՆ Քրիստոնեական ճակատը[38]։ Սոցիալական արդարությունը ամերիկյան կրոնական գործիչ Չարլզ Քոֆլինի (1891-1979) կարգախոսն էր և նրա թերթի անվանումը։

Աստվածային քավություն (Divini Redemptoris) փաստագրված ազդեցության պատճառով[39] Իռլանդիայի Սահմանադրությունն առաջինն էր, որը սահմանեց տերմինը որպես պետության տնտեսության սկզբունք, իսկ հետո աշխարհի մյուս երկրները նույնն արեցին 20-րդ դարի ընթացքում, նույնիսկ սոցիալիստական ռեժիմներում, ինչպիսին է Կուբայի Սահմանադրությունը 1976 թվականին[32]։

20-րդ դարի վերջում մի քանի լիբերալ և պահպանողական մտածողներ, հատկապես Ֆրիդրիխ Հայեկը մերժեցին հայեցակարգը` հայտարարելով, որ այն ոչինչ չի նշանակում կամ նշանակում է չափազանց շատ բաներ[40]։ Այնուամենայնիվ, հայեցակարգը մնաց շատ ազդեցիկ, հատկապես այն փիլիսոփաների կողմից, ինչպիսին է Ջոն Ռոլսը, որն այն առաջ մղվեց։ Թեև սոցիալական արդարության իմաստը տարբեր է, դրա վերաբերյալ ժամանակակից տեսություններում կարելի է առանձնացնել առնվազն երեք ընդհանուր տարր.

  1. պետության պարտականությունը՝ բաշխելու որոշ կենսական միջոցներ (ինչպիսիք են տնտեսական, սոցիալական և մշակութային իրավունքները)
  2. մարդու արժանապատվության պաշտպանությունը
  3. բոլորի համար հավասար հնարավորություններ առաջ մղելու կառուցողականությունը[32]։

Արդի տեսություն

խմբագրել

Փիլիսոփայական լույսի ներքո

խմբագրել

Տիեզերական արժեքներ

խմբագրել

Ըստ տնտեսագիտության և բարոյական փիլիսոփայության գրքերի հեղինակ Հանթեր Լյուիսի` բնության պահպանությունը սոցիալական արդարության հիմնական նախադրյալն է։ մարդկային կյանքի շարունակական բարգավաճումը կապված է իրական պայմանների, այդ կյանքին աջակցող միջավայրի հետ, իսկ անարդարությունը կապված է մարդկային գործողությունների չնախատեսված հետևանքների վնասակար հետևանքների հետ:

  Ընդհանուր հատկանիշը, որը միավորում է գործունեության տեսակները, որոնք հետևողականորեն արգելվում են քաղաքակիրթ ժողովուրդների բարոյական կոդեքսներով, այն է, որ իրենց բնույթով դրանք չեն կարող լինել միաժամանակ և' սովորական, և' կայուն, քանի որ հակված են ոչնչացնել [բնության] այն պայմանները, որոնք դրանք հնարավոր են դարձնում[41]։
- Հանթեր Լյուիս, 2009 թվական
  

Հռոմի Պապ Բենեդիկտոս 16-րդը մեջբերում է Տեյլհարդ դը Շարդենին տիեզերքի մասին պատկերացումը՝ որպես «կենդանի տանտիրոջ»[42], որը ընդգրկում է էկոլոգիայի ըմբռնումը, որը ներառում է մարդկության հարաբերությունները ուրիշների հետ, որ աղտոտումը ազդում է ոչ միայն բնական աշխարհի, այլ նաև միջանձնային հարաբերությունների վրա։ Տիեզերական ներդաշնակությունը, արդարությունը և խաղաղությունը սերտորեն փոխկապակցված են.

  Եթե ուզում ես խաղաղություն զարգացնել, պաշտպանիր արարումը[43]։
- Հռոմի Պապ Բենեդիկտոս 16-րդ
  

«Տիեզերական արդարության փնտրումը» գրքում Թոմաս Սովելը գրում է, որ ուտոպիա փնտրելը, թեև հիացմունքի արժանի է, կարող է աղետալի հետևանքներ ունենալ, եթե դա արվի առանց ժամանակակից հասարակությանն աջակցող տնտեսության հիմքերը մանրամասն հաշվի առնելու[44]։

Ջոն Ռոլս

խմբագրել
 
Ջոն Ռոլսի «Քաղաքական լիբերալիզմ» գրքի կազմ (1993, 1-ին հրատ.)

Քաղաքական փիլիսոփա Ջոն Ռոլսը հիմնվում է Բենթամի և Միլի ուտիլիտարիստական պատկերացումների, Ջոն Լոքի սոցիալական պայմանագրային գաղափարների և Կանտի կատեգորիկ հրամայական գաղափարների վրա։ Նրա առաջին սկզբունքային հայտարարությունն արվել է Արդարության տեսությունում, որտեղ նա առաջարկել է, որ «Յուրաքանչյուր անձ ունի անձեռնմխելիություն, որը հիմնված է արդարության վրա, որից վեր չի կարող լինել, անգամ, ամբողջ հասարակության բարեկեցությունը։ Այդ պատճառով արդարությունը ժխտում է, որ ոմանց համար ազատության կորուստը փոխհատուցվում է ավելի մեծ բարիքով, որի հետ համաձայն են մյուսները»[45]։ Դեոնտոլոգիական դրույթ, որը կրկնում է Կանտին արդարադատության բարոյական բարիքը բացարձակ տերմիններով ձևակերպելու հարցում։ Նրա տեսակետները ամբողջությամբ վերահաստատվում են «Քաղաքական լիբերալիզմում », որտեղ հասարակությունը դիտվում է «որպես ժամանակի ընթացքում համագործակցության սերնդից սերունդ է փոխանցվող արդար համակարգ»[46]։

Բոլոր հասարակություններն ունեն սոցիալական, տնտեսական և քաղաքական ինստիտուտների հիմնական կառուցվածք՝ ինչպես ֆորմալ, այնպես էլ ոչ ֆորմալ։ Ստուգելով, թե որքանով են այս տարրերը համապատասխանում և աշխատում միասին, Ռոլսը հիմնեց լեգիտիմության հիմնական թեստ ըստ սոցիալական պայմանագրի տեսությունների։ Որոշելու համար, թե արդյոք կոլեկտիվորեն պարտադրված սոցիալական պայմանավորվածությունների որևէ որոշակի համակարգ լեգիտիմ է, նա պնդում էր, որ պետք է փնտրել դրան ենթարկվող մարդկանց համաձայնությունը, և պարտադիր չէ, որ արդարության մասին օբյեկտիվ պատկերացումը հենված լինի հետևողական գաղափարական հիմնավորումների վրա։

Ակնհայտ է, որ ամեն մեկին հնարավոր չէ ներգրավել հարցման մեջ` որոշելու համար նրա տեսակետը առաջարկվող` որոշակի աստիճանի հարկադրանք պարունակող դեպքերից յուրաքանչյուրի վերաբերյալ, որում առկա է որոշակի աստիճանի հարկադրանք, ուստի պետք է ենթադրել, որ բոլոր քաղաքացիները ողջամիտ են։ Ռոլսն առաջ քաշեց երկփուլ գործընթաց` քաղաքացու հիպոթետիկ համաձայնությունը որոշելու համար.

  • Քաղաքացին համաձայն է ներկայացվել X-ով` որոշակի նպատակների համար, և այդ իմաստով X-ը այդ լիազորությունները կրում է` որպես քաղաքացու հոգաբարձու, խնամակալ։
  • X-ը համաձայն է, որ ճնշումը որոշակի սոցիալական համատեքստում օրինական է։ Քաղաքացին, հետևաբար, կաշկանդված է այդ որոշմամբ, քանի որ հոգաբարձուի գործառույթն է այդ կողմն ուղղորդել քաղաքացուն։

Սա վերաբերում է մեկ անձի, ով ներկայացնում է ոչ մեծ խումբ (օրինակ՝ սոցիալական միջոցառման կազմակերպիչը, որը սահմանում է դրես կոդ), այնպես, ինչպես ազգային կառավարություններին, որոնք վերջնական հոգաբարձուներ են, որոնք իրենց տարածքային սահմաններում ունեն ներկայացուցչական լիազորություններ՝ ի շահ բոլոր քաղաքացիների։ Կառավարությունները, որոնք ըստ արդարադատության սկզբունքների չեն ապահովում իրենց քաղաքացիների բարեկեցությունը, լեգիտիմ չեն։

Ընդգծելու համար այն ընդհանուր սկզբունքը, որ արդարությունը պետք է բխի ժողովրդից և ոչ թե թելադրվի կառավարությունների օրենսդրական լիազորությունների կողմից, Ռոլսը պնդում է, որ

«Գոյություն ունի... ընդհանուր կանխավարկած՝ առանց բավարար պատճառի վարքագծի վրա իրավական և այլ սահմանափակումներ կիրառելու դեմ։ Բայց այս կանխավարկածը որևէ կոնկրետ ազատության համար հատուկ առաջնահերթություն չի ստեղծում»[47]։ Սա աջակցություն է մի շարք ազատությունների, որոնք բոլոր նահանգների ողջամիտ քաղաքացիները պետք է հարգեն և պաշտպանեն։ Ռոլսի առաջարկած ցանկը որոշ չափով համընկնում է մարդու նորմատիվ իրավունքների հետ, որոնք միջազգային ճանաչում և ուղղակի կիրարկում ունեն որոշ ազգային պետություններում, որտեղ քաղաքացիները խրախուսման կարիք ունեն՝ գործելու այն ձևով, որն ամրագրում է արդյունքի հավասարության ավելի մեծ աստիճան։ Ըստ Ռոլսի՝ հիմնական ազատությունները, որոնք պետք է երաշխավորի յուրաքանչյուր լավ հասարակություն, հետևյալն են.

  • Մտքի ազատություն
  • Խղճի ազատություն, քանի որ այն ազդում է սոցիալական հարաբերությունների վրա` հենվելով կրոնի, փիլիսոփայության և բարոյականության վրա
  • Քաղաքական ազատություններ (օրինակ՝ ներկայացուցչական ժողովրդավարական ինստիտուտներ, խոսքի և մամուլի ազատություն և հավաքների ազատություն )
  • Ասոցիացիաների ազատություն
  • Անձի ազատության և ամբողջականության համար անհրաժեշտ ազատություններ (այսինքն՝ ազատություն ստրկությունից, ազատ տեղաշարժ և ողջամիտ շրջանակներում զբաղմունք ընտրելու ազատություն)
  • Իրավունքներ և ազատություններ, որոնք ընդգրկված են օրենքի գերակայությամբ։
 
Թոմաս Փոջ

Թոմաս Փոջ

խմբագրել

Թոմաս Փոջի (Thomas Pogge) փաստարկները վերաբերում են սոցիալական արդարության չափանիշներին, որոնք ստեղծում են մարդու իրավունքների խախտում։ Նա պատասխանատվություն է վերապահում նրանց, ովքեր ակտիվորեն համագործակցում են սոցիալական ինստիտուտների նախագծման կամ պարտադրման գործում, այն բանի համար, որ կարգը կանխատեսելիորեն կվնասի համաշխարհային աղքատներին և հնարավոր է ողջամտորեն խուսափել դրանից։ Փոջը պնդում է, որ սոցիալական ինստիտուտները նեգատիվ պարտականություն ունեն չվնասել աղքատներին[48][49]։

Փոջը խոսում է «ինստիտուցիոնալ կոսմոպոլիտիզմի» մասին և մարդու իրավունքների խախտման համար պատասխանատվությունը վերագրում է ինստիտուցիոնալ սխեմաներին[50]։ Որպես օրինակ, կարելի է բերել ստրկությունը և երրորդ կողմերը։ Երրորդ կողմը չպետք է ճանաչի կամ պարտադրի ստրկությունը։ Ինստիտուցիոնալ կարգը պետք է պատասխանատվություն կրի միայն իր կողմից հաստատված կամ թույլատրված մարդու իրավունքներից զրկելու համար։ Ներկայիս ինստիտուցիոնալ կառուցվածքը, ըստ նրա[51], համակարգված կերպով վնասում է զարգացող տնտեսություններին՝ թույլ տալով կորպորացիաների հարկերից խուսափում, ապօրինի ֆինանսական հոսքեր, կոռուպցիա, մարդկանց և զենքի թրաֆիքինգ։ Ջոշուա Քոհենը վիճարկում է այդ պնդումները՝ հիմնվելով այն փաստի վրա, որ որոշ աղքատ երկրներ բավականին առաջընթաց են գրանցել ներկայիս ինստիտուցիոնալ կառուցվածքում[52]։ Էլիզաբեթ Կանը պնդում է, որ այդ պարտականություններից մի քանիսը պետք է կիրառվեն ամբողջ աշխարհում[53]։

Միավորված Ազգեր

խմբագրել

Միավորված ազգերի կազմակերպությունը սոցիալական արդարությունն անվանում է «ազգերի ներսում և միջև խաղաղ և բարգավաճ համակեցության հիմքում ընկած սկզբունք»[54]։

Միավորված ազգերի կազմակերպության 2006 թվականի «Սոցիալական արդարությունը բաց աշխարհում. ՄԱԿ-ի դերը» փաստաթղթում ասվում է, որ «Սոցիալական արդարությունը կարող է լայնորեն ընկալվել որպես տնտեսական աճի պտուղների արդար և սրտացավ բաշխում: ...»[55]:16:

«Սոցիալական արդարություն» տերմինը դիտվել է ՄԱԿ-ի կողմից «որպես մարդու իրավունքների պաշտպանության փոխարինող [և] առաջին անգամ հայտնվել է Միավորված ազգերի կազմակերպության տեքստերում 1960-ականների երկրորդ կեսին։ Խորհրդային Միության նախաձեռնությամբ և զարգացող երկրների աջակցությամբ տերմինն օգտագործվել է 1969 թվականին ընդունված Սոցիալական առաջընթացի և զարգացման հռչակագրում»[55]:52:

Նույն փաստաթղթում ասվում է. «Միավորված ազգերի կազմակերպության կանոնադրության և Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագրով ձևավորված համապարփակ գլոբալ տեսանկյունից, սոցիալական արդարության հետապնդման անտեսումն իր բոլոր չափումներով վերածվում է բռնությամբ, ռեպրեսիաներով և քաոսով խաթարված ապագայի փաստացի ընդունման»[55] :6: Զեկույցը եզրափակում է. «Սոցիալական արդարությունը հնարավոր չէ առանց պետական կառույցների կողմից մշակված և իրականացվող ուժեղ և հետևողական վերաբաշխման քաղաքականության»[55]:16:

ՄԱԿ-ի նույն փաստաթուղթն առաջարկում է հակիրճ պատմություն. «Սոցիալական արդարության հասկացությունը համեմատաբար նոր է։ Պատմության մեծ փիլիսոփաներից ոչ մեկը՝ ոչ Պլատոնը կամ Արիստոտելը, ոչ Կոնֆուցիուսը կամ Ավերոեսը, ոչ էլ նույնիսկ Ռուսոն կամ Կանտը, անհրաժեշտ չի համարել սոցիալական տեսանկյունից դիտարկել արդարությունը կամ անարդարությունների փոխհատուցումը։ Հայեցակարգն առաջին անգամ հայտնվեց արևմտյան մտքի և քաղաքական լեզվի մեջ արդյունաբերական հեղափոխության և զուգահեռաբար սոցիալիստական դոկտրինի զարգացման հետևանքով։ Այն ի հայտ եկավ որպես բողոքի արտահայտություն այն բանի դեմ, որը ընկալվում էր որպես աշխատուժի կապիտալիստական շահագործում և որպես մարդու վիճակի բարելավմանն ուղղված միջոցառումների մշակման առանցքային կետ։ Այն ծնվել է որպես առաջընթացի և եղբայրության իդեալները մարմնավորող հեղափոխական կարգախոս։ 1800-ականների կեսերին Եվրոպան ցնցած հեղափոխություններից հետո սոցիալական արդարությունը դարձավ առաջադեմ մտածողների և քաղաքական ակտիվիստների համախմբման աղաղակը։ . . . Քսաներորդ դարի կեսերին սոցիալական արդարության հայեցակարգը դարձավ կենտրոնական` աշխարհի գրեթե բոլոր ձախ և կենտրոնամետ քաղաքական կուսակցությունների գաղափարախոսությունների և ծրագրերի համար: ...»[55] :11–12:

Մարդու իրավունքների և սոցիալական արդարության մեկ այլ կարևոր ուղղություն ՄԱԿ-ի կողմից երեխաների իրավունքների պաշտպանությունն է ամբողջ աշխարհում։ 1989 թվականին Երեխայի իրավունքների մասին կոնվենցիան ընդունվեց և հասանելի դարձավ ստորագրման, վավերացման և միանալու համար Գլխավոր ասամբլեայի 44/25 բանաձևով[56]։ Համաձայն ՄԱԿ Մարդու իրավունքների գերագույն հանձնակատարի գրասենյակի՝ այս կոնվենցիան ուժի մեջ է մտել 1990 թվականի սեպտեմբերի 2-ին։ Այս կոնվենցիան հաստատում է, որ բոլոր պետությունները պարտավոր են «պաշտպանել երեխային ֆիզիկական կամ մտավոր բռնության բոլոր ձևերից, վնասվածքներից կամ չարաշահումներից, անտեսումից կամ անփույթ վերաբերմունքից, վատ վերաբերմունքից կամ շահագործումից, ներառյալ սեռական բռնությունից»[56]։

Կրոնական լույսի ներքո

խմբագրել

Աբրահամյան կրոններ

խմբագրել

Քրիստոնեություն

խմբագրել
Ավետարանականություն
խմբագրել

Time ամսագիրը նշում է, որ երիտասարդ ավետարանականները նույնպես ավելի ու ավելի են ներգրավվում սոցիալական արդարության համար պայքարի մեջ[57]։ Անգլիկան աստվածաբան և քահանա Ջոն Սթոթը (1921 - 2011) սոցիալական արդարությունը հանգեցրել է խաչին. «Խաչը Աստծո արդարության, ինչպես նաև նրա սիրո հայտնությունն է։ Ահա թե ինչու խաչի համայնքը պետք է զբաղվի սոցիալական արդարությամբ, ինչպես նաև սիրառատ մարդասիրությամբ»[58]։

Մեթոդիզմ
խմբագրել

Իր հիմնադրման օրվանից մեթոդիզմը քրիստոնեական սոցիալական արդարության շարժում էր։ Ջոն Ուեսլիի ղեկավարությամբ մեթոդիստները դարձան առաջնորդներ սոցիալական արդարության այն ժամանակվա բազմաթիվ հարցերում, ներառյալ բանտային բարեփոխումները և աբոլիցիոնիստական շարժումները։ Ինքը՝ Ուեսլին, առաջիններից էր, ով քարոզեց ստրուկների իրավունքների համար՝ գրավելով զգալի ընդդիմություն[59][60][61]։

Այսօր սոցիալական արդարությունը մեծ դեր է խաղում Միացյալ մեթոդիստական եկեղեցում և Ազատ մեթոդիստական եկեղեցում[62]։ Միացյալ մեթոդիստական եկեղեցու կարգապահության գրքում ասվում է. «Մենք կառավարություններին պատասխանատու ենք համարում ազատ և արդար ընտրությունների, խոսքի, կրոնի, հավաքների, հաղորդակցման լրատվամիջոցների ազատությունների և բողոքները շտկելու համար մարդկանց իրավունքների պաշտպանության համար` առանց հաշվեհարդարի վախի, գաղտնիության իրավունքի և համապատասխան սննդի, հագուստի, կացարանի, կրթության և առողջության պահպանման իրավունքի երաշխավորման»[63]։

Միացյալ մեթոդիստական եկեղեցին նաև ուսուցանում է բնակչության վերահսկողությունը ՝ որպես իր վարդապետության մաս[64]։

Կաթոլիկություն
խմբագրել

Կաթոլիկ սոցիալական ուսմունքը բաղկացած է հռոմեական կաթոլիկ վարդապետության այն ասպեկտներից, որոնք վերաբերում են մարդու անհատական կյանքի հարգանքին վերաբերող հարցերին։ Կաթոլիկ սոցիալական դոկտրինի տարբերակիչ հատկանիշը նրա մտահոգությունն է հասարակության ամենաաղքատ և խոցելի անդամների նկատմամբ։ «Կաթոլիկ սոցիալական ուսմունքի»[65] հիմնական ոլորտներից երկուսը վերաբերում են սոցիալական արդարությանը.

  • Մարդկային անձի կյանքն ու արժանապատվությունը. Ամբողջ կաթոլիկ սոցիալական ուսմունքի հիմնարար սկզբունքը ողջ մարդկային կյանքի սրբությունն է և յուրաքանչյուր մարդու բնածին արժանապատվությունը՝ բեղմնավորումից մինչև բնական մահ։ Մարդկային կյանքը պետք է բոլոր նյութական արժեքներից բարձր գնահատվի։
  • Արտոնություն աղքատների և խոցելիների համար. կաթոլիկները հավատում են, որ Հիսուսն ուսուցանել է, որ Դատաստանի օրը Աստված կհարցնի, թե յուրաքանչյուր մարդ ինչ արեց աղքատներին և կարիքավորներին օգնելու համար. «Ամեն, ասում եմ քեզ, ինչ որ արեցիր իմ այս կրտսեր եղբայրներից մեկի համար, դու ինձ համար արեցիր»[66]։ Կաթոլիկ եկեղեցին կարծում է, որ խոսքով, աղոթքով և գործով պետք է համերաշխություն և կարեկցանք ցուցաբերել աղքատների նկատմամբ։ Ցանկացած հասարակության բարոյական փորձությունն այն է, թե «ինչպես է նա վերաբերվում իր ամենախոցելի անդամներին։ Աղքատներն ազգի խղճի վրա մեծ բարոյական պահանջներ ունեն։ Մարդիկ կոչված են հանրային քաղաքականության որոշումներին նայել այն տեսանկյունից, թե ինչպես են դրանք ազդում աղքատների վրա»[67]։

Ժամանակակից կաթոլիկական սոցիալական ուսմունքը հաճախ ենթադրվում է, որ սկիզբ է առել Հռոմի պապ Լեո XIII-ի էնցիկլիկներից[18]։

  • Հռոմի Պապ Լեո XIII-ը, ով սովորել է Տապարելլիի մոտ, 1891 թվականին հրատարակել է Rerum novarum (Աշխատավոր դասակարգերի վիճակի մասին, բառացի` «Նոր բաների մասին»), մերժելով և՛ սոցիալիզմը, և՛ կապիտալիզմը, միաժամանակ պաշտպանելով արհմիությունները և մասնավոր սեփականությունը։ Նա հայտարարեց, որ հասարակությունը պետք է հիմնված լինի համագործակցության վրա, ոչ թե դասակարգային հակամարտությունների ու մրցակցության վրա։ Այս փաստաթղթում Լեոն շարադրեց Կաթոլիկ եկեղեցու արձագանքը սոցիալական անկայունությանը և աշխատանքային կոնֆլիկտին, որն առաջացել էր արդյունաբերականացման հետևանքով և հանգեցրել էր սոցիալիզմի վերելքին։ Հռոմի պապը պաշտպանում էր, որ պետության դերը սոցիալական արդարության խթանումն է իրավունքների պաշտպանության միջոցով, մինչդեռ եկեղեցին պետք է բարձրաձայնի սոցիալական խնդիրների մասին՝ ճիշտ սոցիալական սկզբունքներ սովորեցնելու և դասակարգային ներդաշնակություն ապահովելու համար։
  • Հռոմի Պապ Պիոս XI- ի 1931 թվականի Quadragesimo anno (Սոցիալական կարգի վերակառուցման մասին, բառացիորեն` «քառասուներորդ տարում») էնցիկլը խրախուսում է կենսապահովման նվազագույնը[68], սուբսիդիարությունը[Ն 3] և պաշտպանում է, որ սոցիալական արդարությունն անհատական առաքինություն է, ինչպես նաև՝ սոցիալական կարգի հատկանիշ՝ ասելով, որ հասարակությունը կարող է արդար լինել միայն այն դեպքում, երբ անհատներն ու ինստիտուտներն արդար են։
  • Հռոմի Պապ Հովհաննես Պողոս II-ը շատ բան է ավելացրել կաթոլիկական սոցիալական ուսմունքի կորպուսին՝ գրելով երեք էնցիկլիկներ, որոնք կենտրոնանում են այնպիսի հարցերի վրա, ինչպիսիք են տնտեսագիտությունը, քաղաքականությունը, աշխարհաքաղաքական իրավիճակները, արտադրության միջոցների սեփականությունը, մասնավոր սեփականությունը և «սոցիալական հիփոթեքը»[Ն 4]: Laborem exercens, Sollicitudo rei socialis և Centesimus annus էմցիկլիկներն ընդամենը մի փոքր մասն են նրա ընդհանուր ներդրման կաթոլիկ սոցիալական արդարության մեջ։ Հռոմի Պապ Հովհաննես Պողոս II-ը արդարության և մարդու իրավունքների ուժեղ ջատագովն էր և վճռականորեն պաշտպանում էր աղքատների շահերը։ Նա անդրադարձել է այնպիսի խնդիրների, ինչպիսիք են խնդիրները, որոնք կարող են առաջացնել տեխնոլոգիաները, եթե դրանք չարաշահվեն, և ընդունում է մտավախությունը, որ աշխարհի «առաջընթացն» ամենևին էլ իրական առաջընթաց չէ, եթե այն պետք է նսեմացնի մարդկային անձի արժեքը։ Նա պնդում էր Centesimus annus- ում, որ մասնավոր սեփականությունը, շուկաները և ազնիվ աշխատանքը բանալիներն էին աղքատների դժբախտությունները մեղմելու և ստեղծել կյանքի պայմաններ, որոնք կարող են արտահայտել մարդու անհատականության լիարժեքությունը։
  • Հռոմի Պապ Բենեդիկտոս XVI- ի 2006 թվականի Deus caritas est («Աստված սեր է») կոնգրեսը պնդում է, որ արդարությունը պետության և քաղաքականության հիմնական գործն է, այլ ոչ թե եկեղեցու, որի հիմնական սոցիալական հոգսը բարեգործությունն է։ Այնտեղ ասվում է, որ աշխարհականները հատուկ պատասխանատվություն են կրում քաղաքացիական հասարակության մեջ սոցիալական արդարություն հաստատելու գործում, և որ եկեղեցու ակտիվ դերը սոցիալական արդարության մեջ պետք է լինի խորհուրդ տալը` օգտագործելով բանականությունը և բնական օրենքը, ինչպես նաև ապահովելով բարոյական և հոգևոր ձևավորում քաղաքականությամբ զբաղվողների համար։
  • Սոցիալական արդարության մասին պաշտոնական կաթոլիկ վարդապետությունը կարելի է գտնել Եկեղեցու սոցիալական վարդապետության ամփոփագիր գրքում[69], որը հրատարակվել է 2004 թվականին և թարմացվել է 2006 թվականին Արդարության և խաղաղության Հայրապետական խորհրդի կողմից։

Կաթոլիկ եկեղեցու կատեխիզմը (§§ 1928–1948) ավելի մանրամասն ներկայացնում է սոցիալական արդարության մասին եկեղեցու տեսակետը[70]։

Իսլամ

խմբագրել
Հիմնական հոդված՝ Զաքաթ

Իսլամի պատմության մեջ իսլամական կառավարումը հաճախ ասոցացվում է սոցիալական արդարության հետ։ Օմայյաների դեմ Աբբասյանների ապստամբության խթանիչ գործոններից մեկը սոցիալական արդարության հաստատումն էր[71]։ Շիաները հավատում են, որ Մահդիի վերադարձը ազդարարելու է «արդարության մեսիական դարաշրջանը», և Մահդին Իսայի (Հիսուսի) հետ միասին վերջ կտա թալանին, խոշտանգումներին, ճնշումներին և խտրականությանը[72]։

Մուսուլման եղբայրների համար սոցիալական արդարության իրականացումը պահանջում է սպառողականության և կոմունիզմի մերժում։ Եղբայրությունը հաստատապես կողմ է մասնավոր սեփականության իրավունքին, ինչպես նաև անձնական բարեկեցությանը՝ պայմանավորված այնպիսի գործոններով, ինչպիսիք են քրտնաջան աշխատանքը։ Այնուամենայնիվ, Եղբայրությունը կարծում է, որ մուսուլմանները պարտավոր են օգնել կարիքավոր մուսուլմաններին։ Այն գտնում է, որ զաքաթ վճարելը (ողորմություն տալը) կամավոր բարեգործություն չէ, այլ ավելի շուտ չունևորներն ավելի ունևորներից օգտվելու իրավունք[73]։ Ուստի իսլամական կառավարությունների մեծամասնությունը զաքաթը պարտադրում է հարկերի միջոցով։

Հուդայականություն

խմբագրել

«Ճեղքված աշխարհը բուժելու համար. պատասխանատվության էթիկա» գրքում ռաբբի Ջոնաթան Սաքսը նշում է, որ սոցիալական արդարությունը կենտրոնական տեղ ունի հուդայականության մեջ։ Հուդայականությանն առավել բնորոշ և բարդ գաղափարներից մեկը նրա պատասխանատվության էթիկան է, որն արտացոլված է սիմխա (եբրայերեն՝ שִׂמְחָה‎, «բերկրանք» կամ «ուրախություն»), ցեդաքա (եբրայերեն՝ צְדָקָה‎, «բարեգործություն և մարդասիրական գործողություններ կատարելու կրոնական պարտավորություն»), հեսեդ (եբրայերեն՝ חֶסֶד‎, «բարի գործեր»), և թիկուն օլամ (եբրայերեն՝ תִּיקּוּן עוֹלָם‎, «աշխարհի նորոգում») հասկացություններում[74]։

Արևելյան կրոններ

խմբագրել

Հինդուիզմ

խմբագրել

Ներկայիս Ջատի (կաստա) հիերարխիան փոփոխությունների է ենթարկվում տարբեր պատճառներով, ներառյալ «սոցիալական արդարության», որը քաղաքականապես հանրաճանաչ դիրքորոշում է ժողովրդավարական Հնդկաստանում։ Ինստիտուցիոնալացված դրական գործողությունները նպաստել են դրան։ Ջատիների՝ բացառիկ, էնդոգամ համայնքների՝ ավանդական զբաղմունքների վրա կենտրոնացած, սոցիալական վարքագծի անհավասարությունն ու լայն անհավասարությունները հանգեցրել են հինդուիզմի տարբեր սոցիալական բարեփոխումների շարժումների։ Թեև կաստային համակարգն օրինականորեն արգելված է, այն գործնականում շարունակում է ամուր մնալ[75]։

Ավանդական չինական կրոն

խմբագրել

Թիան[Ն 5] Մինգ, որ թարգմանաբար նշանակում է երկնային մանդատ, Չինական ավանդական քաղաքական մշակույթի կենտրոնական հասկացություններից մեկը, որն օգտագործվում է որպես իշխող դինաստիայի օրինականացման աղբյուր, լայնորեն կիրառվել է սկսած Չժոու ժամանակներից (մ.թ.ա 11-րդ դար)։ Դրանից մոտ հարյուր տարի անց լայնորեն կիրառվել է «Երկնքի որդի» (պարզեցված չին.` 天子) տերմինը, որն օգտագործվում է մանդատը կրողի նկատմամբ։

Չինական Թիան մինգ հայեցակարգը երբեմն ընկալվել է  որպես սոցիալական արդարության արտահայտություն[77]։ Դրա միջոցով արդարացված է անարդար կառավարիչների գահընկեցումը նրանով, որ քաղաքացիական դժգոհությունը և տնտեսական աղետներն ընկալվում են որպես դրախտի` թիանի բարեհաճությունը կայսրից հանելը։ Հաջող ապստամբությունը համարվում է հաստատուն ապացույց, որ կայսրը պիտանի չէ կառավարելու` ոչ լեգիտիմ է, կորցնում է մանդատը[78]։

Սոցիալական արդարության շարժումներ

խմբագրել

Սոցիալական արդարությունը նաև հասկացություն է, որն օգտագործվում է նկարագրելու շարժումը դեպի սոցիալապես արդար աշխարհ, օրինակ՝ Արդարության համաշխարհային շարժում[79]։ Այս համատեքստում սոցիալական արդարությունը հիմնված է մարդու իրավունքների և հավասարության հասկացությունների վրա և կարող է սահմանվել որպես «մարդու իրավունքների դրսևորման ձևը հասարակության յուրաքանչյուր մակարդակի մարդկանց առօրյա կյանքում»[80]։

Մի քանի շարժումներ աշխատում են հասարակության մեջ սոցիալական արդարության հասնելու համար։ Այս շարժումներն աշխատում են այնպիսի աշխարհի ստեղծման ուղղությամբ, որտեղ հասարակության բոլոր անդամները, անկախ ծագումից կամ դատավարական արդարադատությունից, ունենան մարդու հիմնական իրավունքները և հասարակության բարիքներին հավասար հասանելիություն[81]։

Ազատագրման աստվածաբանություն

խմբագրել
 
Գուստավո Գուտիերես, դոմինիկյան քահանա, «Ազատագրման աստվածաբանությունը» (1971) գրքի հեղինակ, ով առաջին անգամ առաջադրել է ազատագրման աստվածաբանություն տերմինը

Ազատագրման աստվածաբանությունը[Ն 6] շարժում է քրիստոնեական աստվածաբանության մեջ, որը փոխանցում է Հիսուս Քրիստոսի ուսմունքները անարդար տնտեսական, քաղաքական կամ սոցիալական պայմաններից ազատվելու առումով։ Կողմնակիցների կողմից այն նկարագրվել է որպես «Քրիստոնեական հավատքի մեկնաբանություն աղքատների տառապանքների, նրանց պայքարի և հույսի միջոցով, ինչպես նաև հասարակության և կաթոլիկ հավատքի ու քրիստոնեության քննադատություն աղքատների աչքերով»[82], իսկ վիրավորողների կողմից՝ քրիստոնեություն։ այլասերված մարքսիզմով և կոմունիզմով[Ն 7]:

Չնայած ազատագրական աստվածաբանությունը վերածվել է միջազգային և միջդավանական շարժման, այն սկսվել է որպես շարժում Լատինական Ամերիկայի կաթոլիկ եկեղեցու ներսում 1950-1960-ական թվականներին։ Այն առաջացել է հիմնականում որպես բարոյական արձագանք այդ տարածաշրջանում սոցիալական անարդարության պատճառով առաջացած աղքատությանը[84]։ Այն հայտնի է դարձել 1970-ական և 1980-ական թվականներին։ Տերմինը ստեղծել է պերուացի կաթոլիկ, դոմինիկյան քահանա Գուստավո Գուտիերեսը (ծնված` 1928), ով գրել է շարժման ամենահայտնի գրքերից մեկը՝ «Ազատագրման աստվածաբանությունը» (1971)[85]։

Ըստ Սառա Քլիբի, «Մարքսն, անկասկած, չէր համաձայնվի իր ստեղծագործությունների յուրացումը կրոնական համատեքստում... Մարքսի հայացքները Գուտիերեսի կրոնական տեսակետների հետ հաշտեցնելու որևէ միջոց չկա, դրանք ուղղակի անհամատեղելի են։ Չնայած դրան, անաչառ և արդար աշխարհի անհրաժեշտության և այդ ճանապարհին գրեթե անխուսափելի խոչընդոտների ըմբռնման տեսանկյունից, երկուսն ունեն շատ ընդհանրություններ և, մասնավորապես, [Ազատագրման աստվածաբանություն] գրքի առաջին հրատարակության մեջ, մարքսյան տեսության օգտագործումը լիովին ակնհայտ է»[86]։

Սակայն Գուտիերեսն ընդունել է միայն Մարքսի քննադատությունը կապիտալիզմի վերաբերյալ, ոչ թե Մարքսի հակակրոնական հայացքները։ Ազատագրման աստվածաբանությունը կարող է հիմնվել Մարքսի «մեթոդաբանական ցուցումների» վրա՝ օգնելու հասկանալ «ճնշվածների դերը»[87]։ Նրա ստեղծագործության կենտրոնական հովվական հարցն է. «Ինչպե՞ս ենք մենք աղքատներին հայտնում, որ Աստված սիրում է նրանց»[88]։

Ազատագրման աստվածաբանները կարծում են, որ Հիսուսի ուսմունքները ներառում են աղքատության մասին խոսելը։ Նրանք նաև կարծում են, որ Կարլ Մարքսի կողմից հասարակության տնտեսական վերլուծությունը ցույց է տվել, որ աղքատության դեմ պայքարը պահանջում է անդրադառնալ տնտեսական անհավասարության կառուցվածքային պատճառներին։ Այսպիսով, նրանք եզրակացնում են, որ քրիստոնյաները պետք է անդրադառնան տնտեսական անհավասարության կառուցվածքային պատճառներին։ Այսինքն, Հիսուսի անունից խոսելը բավարար չէ. պետք է աղքատներին օգնել պատշաճ ապրելու համար[87]։

Ազատագրման աստվածաբանության այլ ներկայացուցիչներից են բրազիլացի Լեոնարդո Բոֆը, արգենտինացի Կառլոս Մուգիկան, սալվադորցի Ջոն Սոբրինոն և ուրուգվայցի Խուան Լուիս Սեգունդոն[89][90]։

Առողջապահություն

խմբագրել

Սոցիալական արդարադատությունը վերջերս իր ճանապարհն է հարթել բիոէթիկայի ոլորտում։ Այն ներառում է այնպիսի թեմաներ, ինչպիսիք են առողջապահական խնամքի մատչելիությունը, հատկապես ցածր եկամուտ ունեցող տնային տնտեսությունների և ընտանիքների համար։ Քննարկումը նաև բարձրացնում է այնպիսի հարցեր, ինչպիսիք են՝ արդյոք հասարակությունը պետք է հոգա առողջապահական ծախսերը ցածր եկամուտ ունեցող ընտանիքների համար, և արդյոք համաշխարհային շուկան առողջապահության բաշխման լավագույն միջոցն է։ Ռութ Ֆադենը Ջոնս Հոփկինս Բերմանի կենսաէթիկայի ինստիտուտից և Ջորջթաունի համալսարանի Մեդիսոն Փաուերսը կենտրոնացնում են սոցիալական արդարության իրենց վերլուծությունը, որի վրա ամենակարևորը անհավասարությունն է։ Նրանք մշակում են սոցիալական արդարության տեսություն, որը պատասխանում է այս հարցերից մի քանիսին կոնկրետ պայմաններում։

Սոցիալական անարդարությունները տեղի են ունենում, երբ բնակչության շրջանում առկա է առողջական վիճակը կանխարգելելու տարբերությունններ։ Այս սոցիալական անարդարությունները ստանում են առողջապահական անհավասարության ձև, երբ առողջական բացասական վիճակները, ինչպիսիք են թերսնվածությունը և վարակիչ հիվանդությունները, ավելի տարածված են աղքատ երկրներում[91]։ Այս բացասական առողջապահական վիճակները հաճախ կարելի է կանխել սոցիալական և տնտեսական կառույցների տրամադրման միջոցով, ինչպիսին է առաջնային առողջապահությունը, որն ապահովում է ընդհանուր բնակչությանն առողջապահական ծառայությունների հավասար հասանելիություն՝ անկախ եկամտի մակարդակից, սեռից, կրթությունից կամ շերտավորող այլ գործոններից։ Սոցիալական արդարության ինտեգրումը առողջության հետ ներհատուկ կերպով արտացոլում է առողջապահական մոդելի սոցիալական որոշիչ գործոնները` առանց զեղչելու կենսաբժշկական մոդելի դերը[92]։

Առողջական անհավասարություն

խմբագրել

Առողջական անհավասարության աղբյուրները արմատավորված են ռասիզմի, սեռային խտրականության և սոցիալական դասի հետ կապված անարդարությունների մեջ։ Ռիչարդ Հոֆրիխտերը և նրա գործընկերները ուսումնասիրում են տարբեր հեռանկարների քաղաքական հետևանքները, որոնք օգտագործվում են առողջապահական անհավասարությունները բացատրելու և դրանք վերացնելու այլընտրանքային ռազմավարություններ ուսումնասիրելու համար[93]։

Մարդու իրավունքների կրթություն

խմբագրել

Վիեննայի հռչակագիրը և Գործողությունների ծրագիրը[94] հաստատում են, որ «Մարդու իրավունքների կրթությունը պետք է ներառի խաղաղություն, ժողովրդավարություն, զարգացում և սոցիալական արդարություն, ինչպես սահմանված է Մարդու իրավունքների միջազգային և տարածաշրջանային փաստաթղթերում[95], որպեսզի հասնի ընդհանուր հասկացողության և իրազեկման՝ ամրապնդելու մարդու իրավունքների նկատմամբ համընդհանուր հավատարմությունը»[96]։

Էկոլոգիա և շրջակա միջավայր

խմբագրել

Սոցիալական արդարության սկզբունքները ներդրված են ավելի մեծ բնապահպանական շարժման մեջ։ Երկրի Խարտիայի[97] երրորդ սկզբունքը սոցիալական և տնտեսական արդարությունն է, որը նկարագրվում է որպես աղքատության վերացման նպատակ՝ որպես էթիկական, սոցիալական և բնապահպանական հրամայական, ապահովելով, որ տնտեսական գործունեությունն ու հաստատությունները բոլոր մակարդակներում նպաստեն մարդկային զարգացմանն արդար և կայուն ձևով, հաստատում են գենդերային հավասարությունն ու հավասարությունը որպես կայուն զարգացման նախադրյալներ և ապահովում են կրթության, առողջապահության և տնտեսական հնարավորությունների համընդհանուր հասանելիություն, և պաշտպանում են բոլորի իրավունքներն` առանց խտրականության, բնական և սոցիալական միջավայրի, որը աջակցում է մարդու արժանապատվությանը, մարմնի առողջությանը և հոգևոր բարեկեցությունը՝ հատուկ ուշադրություն դարձնելով բնիկ ժողովուրդների և փոքրամասնությունների իրավունքներին։

Կլիմայական արդարության և Բնապահպանական արդարության շարժումները ներառում են նաև սոցիալական արդարության սկզբունքներ, գաղափարներ և գործելակերպ։ Կլիմայական արդարությունը և բնապահպանական արդարությունը, որպես ավելի մեծ էկոլոգիական և բնապահպանական շարժման շրջանակների շարժումներ, յուրաքանչյուրն իր մեջ որոշակի ձևով ներառում է սոցիալական արդարությունը։ Կլիմայական արդարադատությունը ներառում է սոցիալական արդարության մտահոգությունը՝ կապված ջերմոցային գազերի արտանետումների հետևանքով[98] կլիմայական միջավայրի տեղաշարժի[99], ինչպես նաև կլիմայի փոփոխության հետևանքների մեղմացման և դրան հարմարվելու հետ։ Բնապահպանական արդարությունը ներառում է սոցիալական արդարության մտահոգությունը՝ կապված կամ բնապահպանական օգուտների[100], շրջակա միջավայրի աղտոտման[101] հետ՝ հիմնված դրանց արդար բաշխման վրա գունավոր համայնքների, տարբեր սոցիալական և տնտեսական շերտի համայնքների կամ արդարադատության ցանկացած այլ խոչընդոտների վրա։

Քննադատություն

խմբագրել

Սոցիալական արդարության մասին գրվել են ամբողջական գրքեր և տրակտատներ, բայց հստակ բնորոշում այդպես էլ չի տրվել։

  Այն օդում լողում է այնպես, կարծես բոլորը կճանաչեն այն, երբ հայտնվի։ Այս անորոշությունն անփոխարինելի է թվում։ Այն պահին, երբ մարդը սկսում է սահմանել սոցիալական արդարությունը, բախվում է ամոթալի ինտելեկտուալ դժվարությունների։ Այն, հաճախ, այն դառնում է գեղարվեստական տերմին, որի գործառնական իմաստն է՝ «Դրա դեմ օրենք է պետք»։ Այսինքն՝ այն դառնում է գաղափարական ահաբեկման գործիք՝ իրավական պարտադրանքի ուժ ձեռք բերելու նպատակով[102]
- Մայքլ Նովակ
  

Ավստրիական տնտեսագիտության դպրոցից Ֆրիդրիխ Հայեկը մերժում է սոցիալական արդարության գաղափարը՝ որպես անիմաստ, հակասական և գաղափարական՝ համարելով, որ ինչ-որ կերպ սոցիալական արդարության իրագործումն անիրագործելի է, և որ դա անելու փորձը պետք է ոչնչացնի ողջ ազատությունը.

  Չի կարող լինել ոչ մի թեստ, որով մենք կարող ենք բացահայտել, թե ինչն է «սոցիալապես անարդար», քանի որ չկա որևէ սուբյեկտ, որով հնարավոր լինի կատարվել նման անարդարություն, և չկա անհատական վարքագծի կանոն, որի պահպանումը շուկայական կարգում անհատների և խմբերի համար կապահովի այն դիրքը, որը որպես այդպիսին (տարբերակված այն ընթացակարգից, որով այն որոշվում է) մեզ համար արդարացի համարվի։ [Սոցիալական արդարությունը] պատկանում է ոչ թե սխալի, այլ անհեթեթության կատեգորիային, ինչպես «բարոյական քար» տերմինը[103]։  

Հայեկը պնդում էր, որ սոցիալական արդարության կողմնակիցները հաճախ այն ներկայացնում են որպես բարոյական առաքինություն, սակայն նրանց նկարագրությունների մեծ մասը վերաբերում է իրերի անանձնական վիճակներին (օրինակ՝ եկամուտների անհավասարություն, աղքատություն), որոնք նշվում են որպես «սոցիալական անարդարություն»։ Հայեկը պնդում էր, որ սոցիալական արդարությունը կամ առաքինություն է, կամ՝ ոչ։ Եթե դա այդպես է, ապա դա կարող է վերագրվել միայն անհատների գործողություններին[104]։

Այնուամենայնիվ, տերմինն օգտագործողների մեծամասնությունն այն վերագրում է սոցիալական համակարգերին, ուստի «սոցիալական արդարությունը» իրականում նկարագրում է կարգի կարգավորող սկզբունքը. նրանց հետաքրքրում է ոչ թե առաքինությունը, այլ իշխանությունը։ Հայեկի համար սոցիալական արդարության այս հասկացությունը ենթադրում է, որ մարդիկ առաջնորդվում են կոնկրետ արտաքին ուղղություններով, այլ ոչ թե արդար վարքագծի ներքին, անձնական կանոններով։

Ավելին, հավասար հնարավորությունների իդեալին մակրոմակարդակում միջամտելու գործողությունները վտանգում են հասարակության մյուս անդամներին վնաս հասցնելու վտանգը[104]։ Սա ենթադրում է, որ մարդը երբեք չի կարող պատասխանատվության ենթարկվել սեփական վարքագծի համար, քանի որ դա կլինի «մեղադրել զոհին»։ Ըստ Հայեկի՝ սոցիալական արդարության գործառույթը մեկ ուրիշին մեղադրելն է, որը հաճախ վերագրվում է «համակարգին» կամ նրանց, ովքեր, առասպելականորեն, պետք է վերահսկեն այն։ Այսպիսով, այն հիմնված է գրավիչ գաղափարի վրա.

  Դուք տառապում եք, ձեր տառապանքը պատճառված է հզոր ուրիշների կողմից, այս ճնշողները պետք է ոչնչացվեն։  

Փոխարենը, Հայեկը պնդում է, որ ավելի լավ մոտեցում կլինի գտնել ուղիներ՝ դրդելու և աջակցելու անհատական բարոյական արարքներ կատարել, որոնք նպաստում են մարդկային բարօրությանը։

Բեն Օ'Նիլը Նոր Հարավային Ուելսի համալսարանից և Միզեսի անվան ինստիտուտից ( Ալաբամա (նահանգ) ) պնդում է.

  [«Սոցիալական արդարության» ջատագովների համար] «իրավունք» հասկացությունը տերմին է, որը ցույց է տալիս ցանկացած հնարավոր ցանկալի բարիք պահանջելու իրավունք, անկախ նրանից, թե [իրենց պահանջածը] որքան կարևոր է կամ տրիվիալ, վերացական կամ շոշափելի, նոր կամ հնագույն։ Դա պարզապես ցանկության պնդում է և իրավունքի լեզուն օգտագործելով այն ստանալու ցանկության, մտադրության մասին հայտարարություն։
Իրականում, քանի որ սոցիալական արդարության ծրագիրն անխուսափելիորեն ներառում է պետական բարիքների տրամադրման պահանջներ, որոնք վճարվում են ուրիշների ջանքերով, տերմինը իրականում վերաբերում է սեփական ցանկությունները ձեռք բերելու համար «ուժ» կիրառելու մտադրությանը։ Ոչ թե ռացիոնալ մտքով և գործողություններով, արտադրությամբ և կամավոր փոխանակմամբ ցանկալի բարիքներ վաստակել, այլ մտնել այնտեղ և ստիպողաբար բարիքներ վերցնել նրանցից, ովքեր կարող են դրանք տրամադրել[105]։
- Բեն Օ'Նիլ
  

Հոգեբան Սթիվեն Փինքերը պնդում է, որ սոցիալական արդարությունը «հասարակությունը պատկերացնում է որպես տարբեր սեռերի, սեռական կողմնորոշումների և ռասաների միջև իշխանության համար պայքար, ընդ որում` զրոյական գումարով, [և] նաև արհամարհում է գիտությունը»[106]։

Մեդիա մեկնաբան Ջորդան Պետերսոնը պնդում է, որ սոցիալական արդարությունը խթանում է կոլեկտիվիզմը և անհատներին տեսնում է որպես «հիմնականում խմբի անդամ» և «ըստ էության ոչ որպես անհատ»։ Նա նաև պնդում է, որ սոցիալական արդարությունը «դիտում է աշխարհը» որպես «տարբեր ուժերի խմբերի միջև մարտադաշտ»[106]։

Հակաքննադատություն

խմբագրել

Ձախ Current Affairs ամերիկյան ամսագրի խմբագիր Նաթան Ջ. Ռոբինսոնը պնդում է, որ սոցիալական արդարության քննադատները «ցանկանում են բզկտել այն, քան մեծահոգաբար հասկանալ այն։ Նրանք սիրում են շարունակ ասել, թե որքան անհեթեթ է դա, և որ մարդիկ, ովքեր պաշտպանում են այն, այնպիսի հիմարներ են, որոնք փաստերից անտեղյակ են։ Բայց նրանք երբեք չեն փորձում լսել»[106]։

Տես նաև

խմբագրել

Նշումներ

խմբագրել
  1. ↑ «Սոցիալական արդարության սկզբունքները. դրանք ապահովում են հասարակության հիմնական ինստիտուտներում իրավունքների և պարտականությունների նշանակման ձև և սահմանում են սոցիալական համագործակցության օգուտների և բեռի համապատասխան բաշխում»[10]։։
  2. ↑ Սուբսիդիարությունը (լատ.` Subsidiarius - օժանդակող), կաթոլիկությունում օժանդակ կազմակերպչական սկզբունքն է, որը սահմանում է, որ հարցերը/խնդիրները պետք է լուծվեն կառավարման ամենացածր, ամենափոքր կամ ամենաքիչ կենտրոնացված մակարդակում։
  3. ↑ Սուբսիդիարությունը (լատ.` Subsidiarius - օժանդակող), կաթոլիկությունում օժանդակ կազմակերպչական սկզբունքն է, որը սահմանում է, որ հարցերը/խնդիրները պետք է լուծվեն կառավարման ամենացածր, ամենափոքր կամ ամենաքիչ կենտրոնացված մակարդակում։
  4. ↑ Սոցիալական հիփոթեքը ( լատ. ՝ pignus sociale ) տերմին է, որն օգտագործվում է կաթոլիկական սոցիալական ուսմունքում։ Համաձայն այս մտքի, սոցիալական հիփոթեքը վերաբերում է այն պայմաններին, որոնց դեպքում մարդիկ պետք է օգտագործեն աշխարհի բարիքները, որոնք որպես Աստծո արարչագործության մաս նախատեսված են բոլորի համար։ Աշխարհի ռեսուրսների օգտագործումը կապված է մնացած մարդկության հանդեպ պատասխանատվության հետ։
  5. ↑ Թիան (պարզեցված չին.` 天) դաոսական և կոնֆուցիական տեսություններում (տիեզերքի երկնային կողմ) մեկնաբանվում է որպես դրախտ[76]։
  6. ↑ Զանգվածային լրատվամիջոցներում «Ազատագրման աստվածաբանություն» տերմնը երբեմն կարող է լայն իմաստով կիրառվել՝ ակտիվիստական քրիստոնեական մտքի ամենատարբեր հայացքների իմաստով։ Այս հոդվածում տերմինն օգտագործում է նեղ իմաստով։
  7. ↑ [Դեյվիդ] Հորովիցը նախ նկարագրում է ազատագրական աստվածաբանությունը որպես «մարքսիզացված քրիստոնեության ձև», որն ունի վավերականություն՝ չնայած անհարմար ձևակերպմանը, բայց հետո նա այն անվանում է «մարքսիստ-լենինյան գաղափարախոսության» ձև, որը պարզապես ճիշտ չէ ազատագրական աստվածաբանության մեծ մասի համար[83]։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. ↑ «social justice». Oxford reference. Վերցված է 2023 թ․ օգոստոսի 23-ին.
  2. ↑ Արիստոտել, «Քաղաքականություն» (մոտ մ.թ.ա. 350)
  3. ↑ Clark, Mary T. (2015). "Augustine on Justice," a Chapter in Augustine and Social Justice. Lexington Books. էջեր 3–10. ISBN 978-1-4985-0918-3.
  4. ↑ Banai, Ayelet; Ronzoni, Miriam; Schemmel, Christian (2011). Social Justice, Global Dynamics : Theoretical and Empirical Perspectives. Florence: Taylor and Francis. ISBN 978-0-203-81929-6.
  5. ↑ Kitching, G. N. (2001). Seeking Social Justice Through Globalization Escaping a Nationalist Perspective. University Park, Pa: Pennsylvania State University Press. էջեր 3–10. ISBN 978-0-271-02377-9.
  6. ↑ Hillman, Arye L. (2008). «Globalization and Social Justice». The Singapore Economic Review. 53 (2): 173–189. doi:10.1142/s0217590808002896.
  7. ↑ Lawrence, Cecile; Natalie Churn (2012). Movements in Time Revolution, Social Justice, and Times of Change. Newcastle upon Tyne, UK: Cambridge Scholars Pub. էջեր xi–xv. ISBN 978-1-4438-4552-6.
  8. ↑ Agartan, Kaan (2014). «Globalization and the Question of Social Justice». Sociology Compass. 8 (6): 903–915. doi:10.1111/soc4.12162.
  9. ↑ El Khoury, Ann (2015). Globalization Development and Social Justice : A propositional political approach. Florence: Taylor and Francis. էջեր 1–20. ISBN 978-1-317-50480-1.
  10. ↑ John Rawls, «A Theory of Justice» (1971) 4
  11. ↑ Aiqing Zhang; Feifei Xia; Chengwei Li (2007). «The Antecedents of Help Giving in Chinese Culture: Attribution, Judgment of Responsibility, Expectation Change and the Reaction of Affect». Social Behavior and Personality. 35 (1): 135–142. doi:10.2224/sbp.2007.35.1.135.
  12. ↑ Smith, Justin E. H. (2015). Nature, Human Nature, and Human Difference : Race in Early Modern Philosophy. Princeton University Press. էջ 17. ISBN 978-1-4008-6631-1.
  13. ↑ Trương, Thanh-Đạm (2013). Migration, Gender and Social Justice: Perspectives on Human Insecurity. Springer. էջեր 3–26. ISBN 978-3-642-28012-2.
  14. ↑ Teklu, Abebe Abay (2010). «We Cannot Clap with One Hand: Global Socio–Political Differences in Social Support for People with Visual Impairment». International Journal of Ethiopian Studies. 5 (1): 93–105.
  15. ↑ J. Zajda, S. Majhanovich, V. Rust, Education and Social Justice, 2006, 1-4020-4721-5
  16. ↑ Clark, Mary T. (2015). "Augustine on Justice," a Chapter in Augustine and Social Justice. Lexington Books. pp. 3–10. 978-1-4985-0918-3.
  17. ↑ Paine, Thomas. Agrarian Justice. Printed by R. Folwell, for Benjamin Franklin Bache.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Behr, Thomas. Social Justice and Subsidiarity: Luigi Taparelli and the Origins of Modern Catholic Social Thought (Washington DC: Catholic University of American Press, December 2019).
  19. ↑ Luigi Taparelli, SJ, Saggio teoretico di dritto naturale appogiato sul fatto (Palermo: Antonio Muratori, 1840-43), Sections 341-364.
  20. ↑ Behr, Thomas. Social Justice and Subsidiarity: Luigi Taparelli and the Origins of Modern Catholic Social Thought(Washington DC: Catholic University of American Press, December 2019), pp. 149-154.
  21. ↑ Rosmini-Serbati, The Constitution under Social Justice. trans. A. Mingardi (Lanham: Lexington Books, 2007).
  22. ↑ Pérez-Garzón, Carlos Andrés (14 January 2018). "Unveiling the Meaning of Social Justice in Colombia". Mexican Law Review. 10 (2): 27–66. ISSN 2448-5306. Archived from the original on 29 March 2018. Retrieved 28 March 2018.
  23. ↑ The Preamble of ILO Constitution
  24. ↑ Vienna Declaration and Programme of Action, Part II, D.
  25. ↑ Պլատոն, «Պետությունը» (մոտ մ.թ.ա. 380)
  26. ↑ «20th WCP: Plato's Concept of Justice: An Analysis». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հոկտեմբերի 5-ին.
  27. ↑ Aristotle (2023 թ․ հուլիսի 21). Nicomachean Ethics. Standard Ebooks.
  28. ↑ Պլատոն, «Կրիտոն» (մոտ մ.թ.ա. 380)
  29. ↑ Murray, S. (2018). Post-Christendom: Church and Mission in a Strange New World. Second Edition. After Christendom. Cascade Books. էջ 106. ISBN 978-1-5326-1797-3. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 30-ին.
  30. ↑ B Spinoza, On the Improvement of the Understanding (1677) para 13
  31. ↑ T Paine, Rights of Man (1792) 197
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 Pérez-Garzón, Carlos Andrés (2018 թ․ հունվարի 14). «Unveiling the Meaning of Social Justice in Colombia». Mexican Law Review (ամերիկյան անգլերեն). 10 (2): 27–66. ISSN 2448-5306. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ մարտի 29-ին. Վերցված է 2018 թ․ մարտի 28-ին.
  33. ↑ Rousseau (1774). Journal encyclopédique... [Ed. Pierre Rousseau] (ֆրանսերեն). De l'Imprimerie du Journal.
  34. ↑ L'Esprit des journaux, françois et étrangers (ֆրանսերեն). Valade. 1784.
  35. ↑ L'Episcopato ossia della Potesta di governar la chiesa. Dissertazione (իտալերեն). na. 1789.
  36. ↑ JS Mill, Utilitarianism (1863)
  37. ↑ «Divini Redemptoris (March 19, 1937) | PIUS XI». w2.vatican.va. Վերցված է 2018 թ․ մարտի 28-ին.
  38. ↑ «The Press: Crackdown on Coughlin». Time. 1942 թ․ ապրիլի 27. Վերցված է 2022 թ․ փետրվարի 24-ին.
  39. ↑ Moyn, Samuel (2014). «The Secret History of Constitutional Dignity». Yale Human Rights and Development Journal (անգլերեն). 17 (1). ISSN 1548-2596.
  40. ↑ FA Hayek, Law, Legislation and Liberty (1973) vol II, ch 3
  41. ↑ Hunter Lewis (2009 թ․ հոկտեմբերի 14). «Sustainability, The Complete Concept, Environment, Healthcare, and Economy» (PDF). ChangeThis. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունվարի 23-ին.
  42. ↑ {{cite news}}: Empty citation (օգնություն)
  43. ↑ Sandro Magister (2010 թ․ հունվարի 11). «Benedict XVI to the Diplomats: Three Levers for Lifting Up the World». chiesa, Rome. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին.
  44. ↑ Sowell, Thomas (2002 թ․ փետրվարի 5). The quest for cosmic justice (PDF) (1st Touchstone ed.). Simon & Schuster. ISBN 0-684-86463-0.
  45. ↑ John Rawls, A Theory of Justice (2005 reissue), Chapter 1, "Justice as Fairness" – 1. The Role of Justice, pp. 3–4
  46. ↑ John Rawls, Political Liberalism 15 (Columbia University Press 2003)
  47. ↑ John Rawls, Political Liberalism 291–92 (Columbia University Press 2003)
  48. ↑ James, Nickel. «Human Rights». stanford.edu. The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 10-ին.
  49. ↑ Pogge, Thomas Pogge. «World Poverty and Human Rights». thomaspogge.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ սեպտեմբերի 19-ին.
  50. ↑ North, James (2014 թ․ սեպտեմբերի 23). «The Resource Privilege». The Nation. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ փետրվարի 10-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 10-ին.
  51. ↑ Pogge, Thomas. «Human Rights and Just Taxation – Global Financial Transparency». Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ փետրվարի 10-ին.
  52. ↑ Alison M. Jaggar1 by, ed. (2010). Thomas Pogge and His Critics (1. publ. ed.). Cambridge: Polity Press. ISBN 978-0-7456-4258-1.{{cite book}}: CS1 սպաս․ թվային անուններ: editors list (link)
  53. ↑ Kahn, Elizabeth (June–December 2012). «Global Economic Justice: A Structural Approach». Public Reason. 4 (1–2): 48–67.
  54. ↑ «World Day of Social Justice, 20 February». www.un.org (անգլերեն). Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 8-ին.
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 55,3 55,4 «Social Justice in an Open World: The Role of the United Nations", The International Forum for Social Development, Department of Economic and Social Affairs, Division for Social Policy and Development, ST/ESA/305» (PDF). New York: United Nations. 2006. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2017 թ․ օգոստոսի 29-ին.
  56. ↑ 56,0 56,1 «OHCHR | Convention on the Rights of the Child». www.ohchr.org. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  57. ↑ Sullivan, Amy (2010 թ․ հունիսի 1). «Young Evangelicals: Expanding Their Mission». Time (ամերիկյան անգլերեն). ISSN 0040-781X. Արխիվացված է օրիգինալից 2021-01-15-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 8-ին.
  58. ↑ Stott, John (2012 թ․ նոյեմբերի 29). The Cross of Christ (անգլերեն). InterVarsity Press. էջ 185. ISBN 978-0-8308-6636-6.
  59. ↑ S. R. Valentine, John Bennet & the Origins of Methodism and the Evangelical revival in England, Scarecrow Press, Lanham, 1997.
  60. ↑ Carey, Brycchan. "John Wesley (1703–1791)." The British Abolitionists. Brycchan Carey, 11 July 2008. 5 October 2009. Brycchancarey.com Արխիվացված 29 Հունվար 2016 Wayback Machine
  61. ↑ Wesley John, "Thoughts Upon Slavery," John Wesley: Holiness of Heart and Life. Charles Yrigoyen, 1996. 5 October 2009. Gbgm-umc.org Արխիվացված 16 Հոկտեմբեր 2014 Wayback Machine
  62. ↑ «Do Justice» (English). First Free Methodist Church. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 12-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)(չաշխատող հղում)
  63. ↑ The Book of Discipline of The United Methodist Church – 2012 ¶164 V, umc.org Արխիվացված 6 Դեկտեմբեր 2013 Wayback Machine
  64. ↑ The Book of Discipline of The United Methodist Church – 2008 ¶ 162 K, umc.org Արխիվացված 6 Դեկտեմբեր 2013 Wayback Machine
  65. ↑ «Seven Key Themes of Catholic Social Teaching». Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ հունիսի 8-ին. Վերցված է 2014 թ․ մարտի 29-ին.
  66. ↑ Ավետարան ըստ Մատթեոսի, 25:40։
  67. ↑ Option for the Poor, Major themes from Catholic Social Teaching Արխիվացված 16 Փետրվար 2006 Wayback Machine, Office for Social Justice, Archdiocese of St. Paul and Minneapolis.
  68. ↑ Հանրաճանաչվել է Ջոն Ա. Ռայանի կողմից։ Նաև տեղ է գտել Սիդնի և Բեատրիս Ուեբների «Արդյունաբերական ժողովրդավարություն» (1897) գրքում։
  69. ↑ «Compendium of the Social Doctrine of the Church». www.vatican.va. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 25-ին.
  70. ↑ «Catechism of the Catholic Church – Social justice». Vatican.va. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ նոյեմբերի 5-ին. Վերցված է 2014 թ․ մարտի 29-ին.
  71. ↑ John L. Esposito (1998). Islam and Politics. Syracuse University Press. էջ 17.
  72. ↑ John L. Esposito (1998). Islam and Politics. Syracuse University Press. էջ 205.
  73. ↑ John L. Esposito (1998). Islam and Politics. Syracuse University Press. էջեր 147–8.
  74. ↑ Sacks, Jonathan (2005). To Heal a Fractured World: The Ethics of Responsibility. New York: Schocken. էջ 3. ISBN 978-0-8264-8622-6.
  75. ↑ Patil, Vijaykumar (2015 թ․ հունվարի 26). «Caste system hindering the goal of social justice: Siddaramaiah». The Hindu. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ սեպտեմբերի 4-ին.
  76. ↑ «Tian». www.britannica.com (անգլերեն). Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 26-ին. {{cite web}}: Text "Britannica" ignored (օգնություն); Text "Chinese Religion & Philosophy" ignored (օգնություն)
  77. ↑ Lee Jen-der (2014), "Crime and Punishment: The Case of Liu Hui in the Wei Shu", Early Medieval China: A Sourcebook, New York: Columbia University Press, pp. 156–165, 978-0-231-15987-6.
  78. ↑ Nylan, Michael (2007). «"Empire" in the Classical Era in China (304 BC–AD 316)». Oriens Extremus. Harrassowitz Verlag. 46: 48–83. JSTOR 24047664.
  79. ↑ «Global Justice Movement». www.globaljusticemovement.org. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 26-ին.
  80. ↑ Just Comment – Volume 3 Number 1, 2000
  81. ↑ Capeheart, Loretta; Milovanovic, Dragan (2007 թ․ մայիսի 30). Social Justice: Theories, Issues, and Movements (անգլերեն). Rutgers University Press. ISBN 978-0-8135-4168-6.
  82. ↑ Berryman, Phillip, Liberation Theology: essential facts about the revolutionary movement in Latin America and beyond(1987)
  83. ↑ Robert Shaffer, "Acceptable Bounds of Academic Discourse Արխիվացված 4 Սեպտեմբեր 2013 Wayback Machine," Organization of American Historians Newsletter 35, November 2007. URL retrieved 12 July 2010.
  84. ↑ Liberation Theology and Its Role in Latin America. Elisabeth Erin Williams. Monitor: Journal of International Studies. The College of William and Mary.
  85. ↑ Maduro, Otto (2008). «Liberation Theology». In Darity, William A., Jr. (ed.). International Encyclopedia of the Social Sciences. Vol. 4 (2nd ed.). Detroit, Michigan: Macmillan Reference USA. էջեր 434–437. ISBN 978-0-02-866117-9. Վերցված է 2022 թ․ մարտի 31-ին – via Encyclopedia.com.{{cite encyclopedia}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: editors list (link)
  86. ↑ Sarah Kleeb, "Envisioning Emancipation: Karl Marx, Gustavo Gutierrez, and the Struggle of Liberation Theology"; Presented at the Annual Meeting of the Canadian Society for the Study of Religion (CSSR), Toronto, 2006. Retrieved 22 October 2012.
  87. ↑ 87,0 87,1 «Liberation theology & Marx». A Level Philosophy & Religious Studies (ամերիկյան անգլերեն). 2022 թ․ ապրիլի 13. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 26-ին.
  88. ↑ Gutiérrez, Gustavo (1995). Hablar de Dios desde el sufrimiento del inocente. Una reflexión de el libro de Job. Lima: Instituto Bartolome de Las Casas.
  89. ↑ Richard P. McBrien, Catholicism (Harper Collins, 1994), chapter IV.
  90. ↑ Gustavo Gutierrez, A Theology of Liberation, First (Spanish) edition published in Lima, Peru, 1971; first English edition published by Orbis Books (Maryknoll, New York), 1973.
  91. ↑ Farmer, Paul E., Bruce Nizeye, Sara Stulac, and Salmaan Keshavjee. 2006. Structural Violence and Clinical Medicine. PLoS Medicine, 1686–1691
  92. ↑ Cueto, Marcos. 2004. The ORIGINS of Primary Health Care and SELECTIVE Primary Health Care. Am J Public Health 94 (11):1868
  93. ↑ Hofrichter, Richard, ed. (2003). Health and social justice: Politics, ideology, and inequity in the distribution of disease. San Francisco, CA: Jossey-Bass. ISBN 978-0-7879-6733-8.
  94. ↑ «Full text of the Vienna Declaration and Programme of Action».
  95. ↑ «The Core International Human Rights Instruments and their monitoring bodies». OHCHR.
  96. ↑ Vienna Declaration and Programme of Action, Part II, paragraph 80
  97. ↑ The Earth Charter
  98. ↑ EA Posner and CR Sunstein Global Warming and Social Justice
  99. ↑ JS Mastaler Social Justice and Environmental Displacement
  100. ↑ A Dahlberg, R Rohde, K Sandell (2010) National Parks and Environmental Justice: Comparing Access Rights and Ideological Legacies in Three Countries Արխիվացված 1 Մարտ 2019 Wayback Machine 8, no. 3 pp.209-224
  101. ↑ RD Bullard (2005) The Quest for Environmental Justice: Human Rights and the Politics of Pollution (Counterpoint) 978-1-57805-120-5
  102. ↑ Novak, Michael. "Defining social justice." First things (2000): 11-12.
  103. ↑ Hayek, F.A. (1982). Law, Legislation and Liberty, Vol. 2. Routledge. p. 78.
  104. ↑ 104,0 104,1 Pesut, Barbara; Beswick, Frances; Robinson, Carole A.; Bottorff, Joan L. (2012-01). «Philosophizing social justice in rural palliative care: Hayek's moral stone?». Nursing Philosophy: An International Journal for Healthcare Professionals. 13 (1): 46–55. doi:10.1111/j.1466-769X.2011.00519.x. ISSN 1466-769X. PMID 22176547.
  105. ↑ O'Neill, Ben (16 March 2011) The Injustice of Social Justice Արխիվացված 28 Հոկտեմբեր 2014 Wayback Machine, Mises Institute
  106. ↑ 106,0 106,1 106,2 Robinson, Nathan J. (2018 թ․ մայիսի 28). «In Defense Of Social Justice». Current Affairs. Վերցված է 2023 թ․ օգոստոսի 14-ին.

Գրականություն

խմբագրել

Հոդվածներ

խմբագրել

Գրքեր

խմբագրել
  • AB Atkinson, Social Justice and Public Policy (1982) previews
  • Gad Barzilai, Communities and Law: Politics and Cultures of Legal Identities (University of Michigan Press) analysis of justice for non-ruling communities
  • TN Carver, Essays in Social Justice (1915) Chapter.links.
  • C Quigley The Evolution of Civilizations: An Introduction to Historical Analysis (1961) 2nd edition 1979
  • P Corning, The Fair Society: The Science of Human Nature and the Pursuit of Social Justice (Chicago UP 2011)
  • WL Droel What is Social Justice (ACTA Publications 2011)
  • R Faden and M Powers, Social Justice: The Moral Foundations of Public Health and Health Policy OUP 2006 978-0-19-518926-1
  • J Franklin (ed), Life to the Full: Rights and Social Justice in Australia (Connor Court 2007)
  • LC Frederking (2013) Reconstructing Social Justice (Routledge) 978-1-138-19402-1
  • FA Hayek, Law, Legislation and Liberty (1973) vol II, ch 3
  • G Kitching, Seeking Social Justice through Globalization: Escaping a Nationalist Perspective (2003)
  • JS Mill, Utilitarianism (1863)
  • T Massaro, S.J. Living Justice: Catholic Social Teaching in Action (Rowman & Littlefield 2012)
  • John Rawls, A Theory of Justice (Harvard University Press 1971)
  • John Rawls, Political Liberalism (Columbia University Press 1993)
  • C Philomena, B Hoose and G Mannion (eds), Social Justice: Theological and Practical Explorations (2007)
  • A Swift, Political Philosophy (3rd edn 2013) ch 1
  • Michael J. Thompson, The Limits of Liberalism: A Republican Theory of Social Justice (International Journal of Ethics: vol. 7, no. 3 (2011)
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Սոցիալական արդարություն» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wiki.x.io/w/index.php?title=Սոցիալական_արդարություն&oldid=10140275» էջից